RSSMet de neus als dirigeerstokje
Met de violiste Rachel Podger en het Orchestra of the Age of Enlightenment stonden de grote namen op het podium van de opera. Het orkest staat bekend om het gebruik van originele instrumenten uit de tijd van de componisten. Gespecialiseerd in de authentieke uitvoeringspraktijk, zoals dat heet. Rachel Podger heeft faam verworven als violiste. Haar opnames werden zeer goed onthaald. Het concert in de opera had de Duitse muziek uit de eerste decennia van de 18e eeuw als leidraad.
Het concert opende met de ouverture van Tafelmusik van Georg Philipp Telemann, een elegant stukje barokmuziek. Daarna volgde Bachs driedelige Vioolconcerto in a en twee keer Vivaldi, de eerste keer in de bewerking van de wat minder bekende Duitse componist J.G. Pisendel.
Het orkest speelt zonder echte dirigent, maar Rachel Podger neemt die taak op zich. Zoals wel meer bij kamerensembles speelt het oogcontact en de gezichtuitdrukking een grote rol. Je zou met een tikkeltje overdrijving kunnen zeggen dat Rachel Podger haar neus als dirigeerstokje gebruikt. De neus is dan wel pars pro toto voor het gezicht.
Spelen zowel als het impliciete dirigeren doet Podger sprankelend, vol vrolijke energie en gedrevenheid. Het duurde wel een hele tijd vooraleer die energie oversloeg op het orkest. Voor de pauze klonk dat orkest af en toe wat dunnetjes, speelde het een tikkeltje op routine. Heel verzorgd, dat wel, maar niet echt aanstekelijk.
Na de pauze stond Zelenka geprogrammeerd: een wondermooi septet met de ietwat misleidende titel Hypocondrie. Er is weinig droefgeestigs of angstigs aan deze muziek, en helemaal niet in de meeslepende uitvoering die Podger hier neerzette. Zelenka vind je de jongste tijd wel op meer concertprogramma’s terug, volkomen terecht, want deze minder bekende tijdgenoot van Bach heeft prachtige muziek gecomponeerd. Luister als kennismaking bijvoorbeeld naar zijn Miserere.
De avond werd mooi afgesloten met de transcriptie die Podger zelf maakte van Bachs concerto BWV 1064 voor orkest en drie klavecimbels naar een concerto voor –wat had u gedacht — drie violen. Een goede gelegenheid om nog eens voluit te gaan, en nu draaide het orkest ook behoorlijk mee.
Een mooie avond, zoals te verwachten viel, maar niet echt een grootse. Daarvoor speelde het orkest vooral vóór de pauze iets te veel op automatische piloot.
Vlaamse Opera, 18/09, 20 uur.
© 2008 GENTBLOGT VZW
mmm dat kan mij wel eens bekoren!