De lijst (week 40)

donderdag 25 september 2008 10u03 | Tomas | 2 reacties
Trefwoorden: , .

urgent Samen met een hele horde studenten is de beste zender van Gent terug uit zomerreces! En dat betekent tevens dat u opnieuw de fameuze lijst van Urgent op uw favoriete stadsblog voorgeschoteld krijgt. Tien nummers door Tomas van Traktor uitgekozen, vanuit zijn buikgevoel. Het heetste van Urgent zoals ze het zelf omschrijven. Niet vanuit de hitlijsten of de primetime op de radiostations. Gentblogt rockt! Met dank aan Urgent.

  • Abe Vigoda – Skeleton

    De mens Abe Vigoda is één van Hollywoods best bekende gangsterkoppen (o.a. ‘Sal Tessio’ in Godfather). Abe Vigoda is ook een ‘calypso punk’ band uit L.A. Het geluid van groep springt ergens op en neer tussen Animal Collective, Health en zelfs Yeasayer. Dit cd’tje is echt een tropische wervelstorm; je drukt op ‘Play’ en voor je het weet zit je te bekomen van 14 nummers en je vraagt je af of je er wel 14 gehoord hebt. Aanklampen is de boodschap. Is dit dan slecht? Wat mij betreft zeker niet; druk gewoon weer op ‘Play’ en tracht nogmaals te ontdekken wat er tussen deze lagen razernij allemaal gebeurt.

  • Cold War Kids – Loyalty to loyalty

    Op hun tweede fullalbum ‘Loyalty to loyalty’ geen uitschieters zoals ‘Hospital beds’ en ‘Hang me up to dry’ op hun debuutalbum (hoewel ‘I have seen enough’ aardig in de buurt komt). Wel is dit een verdere ontwikkeling van hun eigen stijl; een melancholisch geluid, de weerbarstige en getormenteerde stem van Nathan Willet, de honky-tonk piano en de behoorlijk zware lyrics. Niet direct de meest hapklare brok voor wie ze nog niet kent, maar bij fans van Cold War Kids zal deze plaat zeker aanslaan.

  • Dijf Sanders – Homesick

    ‘Onze’ Dijf is terug en af te leiden uit de titel van zijn nieuwe plaat werd dat tijd (of wil hij net terug vertrekken?). Dijf Sanders is een derde van The Violent Husbands, een gezelschap dat drijft op humor en een ‘niets is wat het lijkt’-ingesteldheid. Twee elementen die zeker terug te vinden zijn op Homesick. Het solowerk van Dijf steunt wel een pak meer op elektronicawerk alla Beck; vrolijke en weirde bliepjes.
    Homesick is een gevarieerd album geworden waarop zowel lieflijke popgeluidjes (‘Sugar frosted milk’ doet me denken aan de huidige dEUS-sound), grappige momenten (‘African wanker’), jazzy tripjes richting Cab Calloway (tiptoe monster) en hier en daar al hints naar zijn volgende album dat volledig op de dansheupen gericht zal zijn. Dijf heeft de eer om met een livesetje het nieuwe seizoen van Traktor op gang te draaien. Luisteren dus! (donderdag 2 oktober tussen 19u & 22u)

  • Karoshi Bros – Love the World

    Soms moet het allemaal helemaal niet ingewikkeld te zijn om goed gezind te worden; een catchy en lieflijk dansdeuntje is dikwijls al genoeg. Karoshi is overigens een Japanse term die zoveel wil zeggen als ‘dood door overwerk’, in de verste verte geen idee waarom de heren zich zo hebben genoemd.

  • Of Montreal – Gallery piece

    Eén van de meest catchy en grappige deuntjes van 2008! Uitkijken dus voor meer van deze met seks overgoten discopop op ‘Skeletal Lamping’, het negende album van Of Montreal dat eind oktober zal uitkomen. Ik waarschuw bij deze al voor een nieuw MGMT-effect

  • Port O’Brien – I woke up today

    Zeemansliederen worden die op zee of aan wal gezongen? Bij het beluisteren van ‘All we could do was sing’ krijg ik in elk geval het gevoel in een veilige haven thuis te komen. Port O’Brien brengen een mix van folk, country en indierock, zoals die de laatste tijd steeds meer onze kanten komt overgewaaid. Deze groep past zeker thuis in een rijtje met Fleet Foxes, een ingetogen Arcade Fire, M. Ward en meer van dat fraais.

    Met openingsnummer ‘I woke up today’ steekt de plaat meteen stevig van wal met de nodige uitbundigheid, die meteen erna wordt afgeremd door de melancholie van ‘Stuck on a boat’. Deze afwisseling herhaalt zich over de hele plaat en resulteert in een prachtig evenwichtig album.
    Ideaal album voor in de wagen, trein of… boot.

  • Portugal. The Man – Colors

    Is het een exotisch verlangen dat groepen kiezen voor namen als ‘I’m from Barcelona’, ‘Architecture in Helsinki’ ‘Gorki’ of ‘Air France’. In elk geval komt ook ‘Portugal. The man’ niet uit het land waarvan sprake, maar in dit geval uit het verre Alaska. ‘Censored colors’, zoals de plaat in zijn geheel luidt, is een melodieus, met samenzang overgoten pareltje. Voor liefhebbers van Arcade Fire.

  • Seu Jorge – Mina do condominio

    In dit geval zijn acteur en muzikant wel dezelfde personen; deze Seu Jorge is ook de buschauffeur uit ‘Cidade de Deus’. Een aantal jaren geleden kwam hij al op de proppen met een Braziliaansgetinte coverplaat met Bowiesongs, ditmaal probeert hij op ‘America Brasil o disco’ twee invloeden te mengen. Op voorhand had ik wat schrik want zulke huwelijken zijn in het verleden zelfs al door de beste Braziliaanse muzikanten zoals Gilberto Gil behoorlijk in de soep gedraaid. Geen nood want Seu Jorge zorgt hier voor een geweldige (na)zomerplaat met slechts één miskleun op (track 9 ‘Seu olhar’ skipt u best).

  • The Walkmen – In the newyear

    Een stem waarin een beetje Dylan schuilt, een hoge dosis weemoed en vooruitzichten op naderend onheil. Het kraakt allemaal een beetje en je wordt er zeker niet vrolijk van, maar toch is ‘You & me’ een plaatje dat je zonder het te weten overrompeld.
    Je kan deze heren op 23 oktober in de AB aan het werk zien.

  • Yo! Majesty – Hit it and quit it

    Hiphop – not hiphop, zo kan je Yo! Majesty wel omschrijven. De female rappers doen van stijl wat denken aan de dames van Salt ’n Peppa (de ‘push it’s’ zijn dan ook niet ver weg), maar de beats worden geleverd door een Brits elektronicaduo. Perfect gecast, toerde Yo!Majesty vorig jaar al in het kielzog van Peaches, The Gossip en CSS. Deze electrohop is niet altijd even gemakkelijk te slikken maar dat past wel bij de feministische ondertoon.

© 2008 GENTBLOGT VZW

2 reacties »

  1. Reactie van maarten

    Urgent staat rockt, maar ze moeten dringend eens een grotere antenne aanschaffen. Zelfs in de Brugse Poort kan ik ze niet meer ontvangen.

  2. Reactie van Hans Dc

    Dat nummer van Karoshi klinkt voor mij even vrolijk als Naive Song van Mirwais (weggevertje in de songtitel). Als je naar de tekst luistert, sluit het al dichter aan bij de groepsnaam.