Gentblogt

The Rones + The Hickey Underworld

dinsdag 28 oktober 2008 14u35 | teun (tekst), Michel Vuijlsteke (beeld) | 7 reacties
Trefwoorden: Democrazy, Minnemeers, The Hickey Underworld.

Is het u ook al opgevallen? Democrazy, u weet wel, die eeuwig dakloze concertorganisator van het alternatieve soort, vindt tegenwoordig onderdak in maar liefst drie zalen! En dat vertaalt zich in een zot drukke en buitengewoon sterke najaarsprogrammatie -of was het omgekeerd?

Om maar te zeggen, uw reporter vindt het tegenwoordig niet makkelijk kiezen tussen die resem fijne optredens -zolang een dag niet uit 36 uur bestaat, passen drie concerten per week niet in uw planning, moet ik mezelf regelmatig voorhouden. Na enig beraad met mezelf en mijn agenda, koos ik onlangs voor het dubbelconcert van The Rones en The Hickey Underworld op donderdag 23 oktober. Dat concert werd ter elfder ure verlegd naar zaterdag, én men gooide er nog een concert van The Bronx bovenop. Allemaal goed en wel maar dat gaatje in die agenda was net te klein om het laatste optreden nog mee te pikken.

Dat mag een luxeprobleem genoemd worden want The Rones en The Hickey Underworld staan op zichzelf al garant voor een mens zijn dagelijks benodigde dosis gitaargeweld.

The Rones kennen we nog van hun passage tijdens de Gentse Feesten 2006 in de Kinky Star. Toen besloten we: “In zwijm zijn we niet gevallen voor The Rones, maar met een meer uitgebreide en gevarieerde soundlist, zien we het wel gebeuren”. Benieuwd of ze ons dit keer meer kunnen beroeren.

The Rones, dat blijkt gelukkig nog altijd een clash van loeiharde gitaren, loodzware bassriffs en een streepje elektronica. En van meet af aan is het duidelijk dat dit huwelijk van diverse stijlen een pak rijper geworden is: de sound klinkt voller, wat mede te danken is aan de ferm opgeschroefde kwaliteit van de songs. De straffe opener van de avond -een recht voor de raap staaltje stonerrock, gedrenkt in perfect getimede venijnige electro-effecten- doet veel goeds vermoeden.

The Rones refereren nog steeds nadrukkelijk naar hun muzikale helden, maar dat stoort niet langer. Waren we de vorige keer nog geneigd deze groep te bestempelen als regelrechte QOTSA-klonen, dan beschrijven we ze na vanavond liever als de Vlaamse kruising tussen QOTSA, Nine Inch Nails en Mauro op zijn donkerst.

Neen, deze Limburgers brengen beslist niet het meest originele wat we ooit gehoord hebben, maar hun trefzekere dosis adrenaline, power en overgave compenseert dat ten overvloede. En toch, en toch. Ondanks de strakke set worden we ook deze keer niet van begin tot het einde gepakt. Openen doen ze als de beste, maar wat we schreven in juli 2006 geldt evengoed voor deze avond: het tempo zakt hier en daar serieus de dieperik in. Het probleem is dat de jongens zich al te vaak verschuilen achter een trashy wall of sound van gitaargekletter en ondefinieerbare noise die aanvankelijk weet te boeien, maar na verloop van tijd verloop vlak, en onherroepelijk mak gaat klinken.

Dan kunnen the Rones nog het één en ander opsteken van The Hickey Underworld. Hoewel met een man en gitaar minder, slaagt dit Antwerpse viertal er wél in om ons van begin tot einde weg te blazen.

Deze underdog won in 2006 duidelijk niet voor niets de befaamde Humo’s Rock Rally. Sindsdien is het iet of wat stilletjes rond het quartet, en dat is verwonderlijk als we mogen afgaan op het puike materiaal dat zij vanavond uit hun instrumenten puren. Anderzijds mag het ook wel logisch genoemd worden: chaos en energie komen nu eenmaal het meest tot hun recht op een podium.

The Hickey Underworld valt -ook al- het best te omschrijven als loeihard, trefzeker en recht voor de raap. Maar in tegenstelling tot The Rones word je als toeschouwer al heel snel meegezogen in de hondsbrutale maar oh zo eerlijke, ongecompliceerde (en toch genuanceerde!) gitaarnoise van deze ‘boysband without an attitude’ -hun woorden, niet de mijne.

De sound mag dan -zeker in het begin van de set- wat aan de rommelige kant klinken, wij weten de onverwachte versnellingen wel te appreciëren zo ook de niet aflatende heftigheid waarmee dit viertal het podium als het ware blijft bestormen.

Dat we dit keer wel in één ruk mee zijn en blijven, heeft het één en ander te maken met leadzanger Younes Faltakhs ruwe passionele overgave. We horen hem onverstoord de ene na andere tragische noodkreet uitslaken. En dat doet een mens toch iets, temidden al dat explosief en snedig gitaargeweld.

Dient gezegd dat het publiek vanavond niet van de meest meegaande soort was. Een ferme pluim dus op de hoed van deze mannen dat ze uiteindelijk de vlam in de in de zaal wisten te slaan. Het overkomt ons steeds minder, maar dit concert denderde werkelijk in een rotvaart aan ons voorbij, bracht ons in vervoering en plots stonden we met de ogen te knipperen van ‘oe, ‘t is al gedaan?!’.

Ter nauwer nood ontsnapt aan een overdosis gitaargeweld dus hier. Graag had ik nog gebleven voor The Bronx (iemand trouwens die dat concert gezien heeft?) maar de agenda, en toegegeven: ook mijn fel geteisterde oren, beslisten er anders over. Niettemin: op naar het volgende concert!

Meer informatie: www.democrazy.be

© 2008 GENTBLOGT VZW