Gentblogt

Zooid!

maandag 10 november 2008 8u42 | Bruno Bollaert | 4 reacties
Trefwoorden: concert, jazz, Muziek, Vooruit.

“I do music period. Jazz, European orchestral music. American religious music, white and black. Parades. All types of functional music, period. All of it. Whatever.” Een dergelijke uitspraak resulteert ofwel in de grootst denkelijke muzikale rotzooi, ofwel in composities ontsproten aan een venijnig scherp muzikaal inzicht. Wij waren benieuwd, al vreesden we een beetje –achteraf durven we dat toegeven– voor het eerste. Experimentele muziek, en zeker al bij jazz, verwordt al gauw in een cerebraal festijn voor jazzkenners, die elkaar met plezier de loef afsteken met hun muzikale en technische bagage. “Trek u daar niets van aan”, zei iemand deze zomer nog tegen mij. “Zo van die eerder experimentele jazz, kunt ge gemakshalve beschouwen als verschillende toneelstukjes die naast elkaar worden opgevoerd en die elk om beurt om uw aandacht gaan schreeuwen.”

Een ideaal moment om die bewering aan de realiteit te toetsen, want in elk geval: bij deze muziek moet men zijn aandacht scherp houden. We bekijken even de cast. Hoofdrolspeler is Henry Threadgill, met in zijn handen een gouden altsax en een zilveren dwarsfluit. Veel meer avantgarde dan Threadgill werden ze niet gemaakt, en de man is bekend van Air en in onze Gentse contreien voornamelijk van Very Very Circus. Hij gaat zelden op toernee –volgens kwatongen omdat zijn muziek niet toegankelijk genoeg is, volgens weer anderen omdat hij te perfectionistisch is– maar Vooruit kreeg hem opnieuw in de knusse theaterzaal. Gitarist Liberty Ellman en Jose Davila op trombone en tuba speelden de eerste viool, terwijl bassist Stomu Takeishi en drummer Elliot Kavee eerder zelden op de voorgrond traden. Al hebben wij hartelijk gelachen met de dolle fratsen van Kavee tijdens diens solo’s.

Zooid is opgebouwd naar een climax. Het begin leek een beetje weinig belovend, maar naarmate de avond vorderde en Threadgill toch meer bleek te doen dan voornamelijk te orchestreren en als een door Weltschmerz geslagen romanticus rond te hangen, gingen de poppen bij pieken aan het dansen. Een consequent fantastisch concert is het niet geworden, maar met die paar mindere momenten en vooral voldoende hoogtes is het uiteindelijk een veel beter concert geworden dan wij hadden vermoed.

Wij waren heel tevreden, en ook de muzikanten hadden er zichtbaar plezier in, wat zich sowieso vertaalt naar de betere speelmomenten. Het beloofde schouwtoneel met wisselende aandachtspunten ontrolde zich voor onze ogen en oren, en het was heel spannend om dat getouwtrek gade te slaan. Threadgill bleef zich de hoofdrol toe-eigenen, maar er werd veel ruimte gelaten voor de gitaar van Ellman en –in het begin van het concert, voor zijn hoofd door zijn tuba werd opgeslokt– de trombone van Davila.

Als er één negatief punt was aan het concert, dan was het misschien wel dat het te snel voorbij was. Zooid speelde nog geen anderhalf uur, en een bisnummer zat er niet in. Threadgill had zich gedurende het concert geheel op de muziek gefocust, maar moet toch verheugd geweest zijn met de soms bijzonder enthousiaste respons van het publiek. En dan mocht er al geen encore gespeeld worden, de stoïcijns uitziende man kwam terug, om ons hartverwarmend te bedanken. “Thank you so much for applauding and being such a nice audience, but really, you should be applauding yourself. Because we only play so good because of you being such a wonderful audience and giving us that special vibe that makes us play so great.”

Yeah! Thank you, Henry Threadgill!

Henry Threadgill – Zooid, graag gehoord op donderdag 06/11 om 20 u. in de theaterzaal van Vooruit.

© 2008 GENTBLOGT VZW