Gentblogt

Grant Hart in de Handelsbeurs

woensdag 12 november 2008 11u24 | josie | 5 reacties
Trefwoorden: concert, Handelsbeurs, Muziek, optreden.

Voortgejaagd door de herstblaadjes waaiden we om kwart na acht de Handelsbeurs binnen, waar er amper volk rondliep in de hal. Ook in de bar voor de zaal geen volk te zien, en ik vreesde al dat iedereen de knusheid van de eigen zetel had verkozen boven op deze zondagnacht de stad in te trekken. Ik had in elk geval serieus getwijfeld…
Toen we de gordijnen naar de zaal opentrokken, bleef ik even versteld staan kijken. De zaal van de Handelsbeurs had een ware metamorfose ondergaan. In plaats van de vertrouwde concertzaal met staanplaatsen of de tribune was hier nu een soort rokerige jazzclub verrezen, maar dan een zonder de rook, of the jazz.

In de zaal stonden her en der tafeltjes, in het schemerduister gezellig verlicht door theelichtjes, met rond elk tafeltje een aantal stoeltjes. De weinige aanwezigen (ik schat nauwelijks 100 man) zaten gezellig rond de tafeltjes met een duvel of koffie te kijken naar het voorprogramma, oftewel Pete Molinari. Molinari, voor de gelegenheid moederziel alleen op het podium, is een Brit met een bijzonder Amerikaans klinkend folk/countrygeluid. De eerste drie nummers was ik nog onder de indruk van de setting, de intieme sfeer en de breekbaarheid van ‘s mans stem en performance, maar daarna klonk het me allemaal te oubollig.

De muziek deed me terugdenken aan hetgeen uit mijn vaders radio kwam toen ik als peuter op het tapijt met mijn blokken speelde, genre Roy Orbison, en eigenlijk heb ik daar weinig mee. De drie kwartier tijd die de man met de gitaar vulde, waren voor mij dan ook minstens een kwartier te lang. Maar geen nood, zo kan een mens rustig een drankje halen en wat rondkijken…

Na het voorprogramma liep het volk een beetje heen en weer, kwamen er nog wat mensen bij, en stond er plots een sjofel uitziend vreemd type een meter naast mij. Ik had het moeten weten. Uiteraard was het net die kerel die vijf minuten later op het podium verscheen, zijn slobbertrui uittrok en zijn jeans nog eens ophees alvorens zijn gitaar om te gorden en het publiek te begroeten. Ik ben dan ook geen Grant Hart kenner…

Grant wie, hoor ik u misschien denken? Geen erg, dat dacht ik tot voor gisterenavond ook. Maar wellicht gaat er wel een belletje, of eerder een volledig stel kerkklokken rinkelen als ik ‘Diane‘ zeg. Diane, het wereldnummer waar de Ieren van Therapy? in de jaren negentig serieus potten mee braken. Ik wist het in die tijd ook nog niet, maar Diane is een cover, en wel van Hüsker Dü, waarmee we dus bij het heerschap Hart belanden, die het nummer schreef. Ooit samen met Bob Mould (die begin 2006 nog in dezelfde Handelsbeurs passeerde) in een van de invloedrijkste alternatieve groepen van de jaren ’80, helaas gesplit voor het grote succes. Nu twintig jaar en enkele verslavingen later helemaal alleen op het podium.

De sfeer in de zaal was best intiem, zo met al die kaarsjes en tafeltjes, helemaal niet de gewoonlijke afstand tussen muzikant en publiek. Grant Hart had wel iets van een playlist vermoed ik, aangezien hij op een bepaald moment het publiek vroeg om hem te helpen ontcijferen welk nummer hij met de letters k i p zou bedoeld hebben, maar meer dan de helft van de tijd vroeg hij gewoon wat we wilden horen, en in tegenstelling tot de meeste artiesten die zelden of nooit die publiekssuggesties spelen, gaf Hart bijna altijd toe.

We hoorden naast een tweetal nieuwe nummers (bijzonder grappig aangekondigd als ‘Dit nummer gaan jullie niet kennen, tenzij jullie mij voor waren’) ondermeer Please don’t ask (heel grappig wanneer een fan later op de avond om dat nummer vroeg en Hart verbijsterd reageerde dat hij net de show begonnen was met die song), A letter from Ann Marie, Admiral of the sea, Keep hanging on, 2541, The Girl Who Lives on Heaven Hill, Books About UFOs, She floated away en The Last Days of Pompeii .
Het was de eerste keer dat ik Hart zag en in feite kende ik de man zijn werk niet echt tot hiertoe, maar zijn nummers nestelden zich onmiddellijk in mijn gehoor, iets wat niet echt zo vaak gebeurt.
Hij kwam wat nonchalant over, zo in zijn een beetje slobberige kledij, een pet op zijn hoofd, moederziel alleen op het podium, schijnbaar zonder veel voorbereiding. Natuurlijk kan je je evengoed de vraag stellen of iemand die al zijn hele volwassen leven muzikant is en de meest diverse watertjes doorzwommen heeft meer nodig heeft. Soms haspelde hij een nummer nogal snel en ongeïnspireerd af, leek het hem allemaal niet zo veel te kunnen schelen, een mens moet iets doen om aan de kost te komen nietwaar… Maar toch waren er meer dan genoeg momenten waarop de grote muzikant te zien was, wanneer de passie in zijn gitaarspel sloeg, wanneer de songteksten poëzie werden, wanneer je een glimp te zien kreeg van het genie van deze mens.

Midden in de set brak plots een gitaarsnaar, en werd dan maar een pauze ingelast. Vreemd trouwens om te zien hoe Grant Hart helemaal zelf dat probleempje moest fiksen, geen roadies of ander handig personeel van dienst.
Na een goed uur optreden bedankte hij het publiek en liep even naar de achterkant van het podium, om meteen weer naar voor te komen voor een tweetal bisnummers. Het publiek vroeg voor de zoveelste keer om All of my senses. Hart had keer op keer geweigerd het te spelen, omdat hij, zo beweerde hij toch, de tekst vergeten was. De tweede ronde bisnummers begon hij echter met dat nummer, en zo te horen was hij geen letter vergeten. Ons geluk voor die avond was echter nog niet op, want meteen na de laatste noot All of my senses zette Hart Diane in, in een versie die me kippevel bezorgde, en waarbij net op dat moment ook alle kaarsjes aan het flikkeren gingen, zo leek het toch. Twee nummers waarin je kon zien tot wat Grant Hart in staat is (of was?), die ijzersterk zijn, die een muziekliefhebber in vervoering brengen, een straf einde van een speciaal concert. Een concert met zwakkere momenten, van een man die misschien al een tijdje over zijn hoogtepunt heen is en wat vreemd overkomt, maar die absoluut nog steeds een boel meer passie en vakmanschap in zich heeft dan heel wat anderen ooit kunnen hebben.

Grant Hart, gezien in de Handelsbeurs op 9 november.

© 2008 GENTBLOGT VZW