RSSEen sneeuwbal van rode handen
Op 12 november werd op de Lerarenopleiding Ledeganck van de Hogeschool Gent de aftrap gegeven voor de Rode Handen-actie. Amnesty International lanceerde die campagne op 12 februari om een krachtig signaal te geven naar alle regimes om het inzetten van kindsoldaten kordaat aan te pakken. De bedoeling is dat er op 12 februari 2009 één miljoen handafdrukken verzameld zijn.
De Lerarenopleiding — en laat dat nu meteen de school zijn waar ik werk — schaart zich achter dit project. Want leraren, die zijn nauw betrokken bij het welzijn van kinderen, dat is evident. En in het charter wordt onderwijs uitdrukkelijk vernoemd als belangrijk voor preventie en reïntegratie van kindsoldaten. Een nobel streven, vind ik dat, maar zouden onze studenten daar ook zo over denken? En hoeveel handen kan de school verzamelen?
Die ochtend op de Lerarenopleiding. Als ik aankom lopen mijn collega’s druk door de gangen en worden er al overal bladen papier opgehangen met rode handafdrukken. De studenten hebben er best schik in, kliederen met rode verf en afdrukken maken op papier is blijkbaar niet enkel een voorrecht van studenten kleuter- en lager onderwijs: ook de studenten secundair doet lustig mee. Natuurlijk weet ik wat er aan de hand is, maar weten mijn studenten het ook?
Als ik door de tuin loop is het snel duidelijk: één van de studenten roept me vanop een bank toe “Mevrouw, heeft u al een handafdruk gemaakt?” Ik antwoord dat ik net onderweg ben en krijg de instructie om “al maar na te denken over de persoonlijke boodschap die u moet opschrijven”. Als ik informeer of hijzelf een boodschap op het formulier heeft nagelaten antwoordt hij bevestigend dat hij een heel epistel heeft geschreven. Over hoe hij ooit een reportage zag over het onderwerp en er helemaal van gepakt was. De andere studenten rondom hem vallen bij: ze vinden het een fijn idee dat er engagement wordt getoond binnen de school, en dat we ook al eens bezig zijn met zaken die niet direct met het schoolse te maken hebben.
Later die voormiddag volgt er een persconferentie, waar de directie van onze school voor de verzamelde fotografen een handafdruk maakt, en ondertussen is het in de gangen en lokalen best druk: studenten lopen af en aan, schrijven en zetten handafdrukken.
Het is mooi en noodzakelijk dat de directie het initiatief neemt voor en meedoet aan deze actie, maar het echte effect merk ik diezelfde namiddag. Als ik mijn klas binnenkom vraag ik of ze “al een handje hebben gezet voor de actie”. Het merendeel antwoordt van wel, twee studentes weten niet waarover het gaat. Een paar anderen beginnen uit te leggen. Dat het een actie is tegen kindsoldaten. En dat er meer dan 250.000 kinderen zijn die in gewapende conflicten betrokken zijn. En dat de rode handjes een signaal moeten vormen. Na de uitleg vragen de studenten of ze eerst mogen gaan, naar de actietafel. En vijf minuten laten komen ze, met nog lichtroze gekleurde handpalmen, opnieuw de les binnen.
De actie stopt niet bij de sensibilisering van onze studenten: zij worden nu de boodschappers. Binnenkort trekken ze immers massaal naar hun verschillende stagescholen, en de bedoeling is dat ze daar over de actie vertellen en handjes verzamelen. Een sneeuwbaleffect, zowaar.
Ook gebeten door de actie? Als u zin heeft om ook handafdrukken te verzamelen op uw school, kunt u alle info vinden bij de Belgische Coalitie tegen het gebruik van kindsoldaten
Lees ook meer op Redhandday.org
© 2008 GENTBLOGT VZW
Kijk zie: ik ga iets bekennen. Ik krijg daar tranen van in mijn ogen, van zo’n schoon verhaal. Wie zei daar iets van alleen nog maar egoïsme en materialisme bij de jongeren, en geen ruimte meer voor idealisme en engagement.
Kan je als individu ook ergens je rode handen achterlaten?
Een heel mooi verhaal