RSS“As the party closes I ain’t got a clue”: Chris Whitley herdacht
Het was zijn dochter Trixie die, vandaag exact drie jaar geleden, aankondigde dat haar vader, de singer-songwriter Chris Whitley was gestorven aan de gevolgen van longkanker.
Hoewel Whitley nooit de bekendheid genoot die zijn talent eigenlijk verdiende, ging dit nieuws als een schokgolf door de muziekscène, en niet in het minst die van Gent.
Echte bakvissen! Dat waren we, toen we halverwege de jaren 80 vergaapten aan de optredens van A Noh Rodeo, het bandje van Chris Whitley en Alan en Hélène Gevaert. Chris Whitley was een echte Amerikaan uit New York (oorspronkelijk Texas), en in het best wel saaie en grauwe Gent van toen was dat ronduit buitenaards exotisch: een getalenteerde artiest uit New York City die volledig vrijwillig in Gent kwam wonen en dan nog voor de liefde, wow… voor muziekgekke tieners was dat een revelatie in ‘t kwadraat.
Wat het geheel af maakte, was dat op A Noh Rodeo geen label te plakken was. Ik zou alleen zelf nooit zeggen dat de groep een funky bandje was (zoals ergens gelezen), maar veeleer beïnvloed door de muziek die door de jonge gasten van mijn generatie (onder één noemer geplakt en gemakshalve) als new-wave bestempeld werd.
Geen woord van mij over de platen van a Noh Rodeo: dit relaas stamt uit het begin der tijden toen ik nog niet in het bezit was van eigen koopkracht.
Na het opdoeken van A Noh Rodeo keerde Whitley terug naar de States, waar hij of all people Daniël Lanois ontmoette. De beroemde producer herkende Whitley’s oertalent en werkte mee aan de doorbraak in 1990 met de schitterende plaat “Living With The Law“,met ook nog eens het bloedmooie nummer “Big Sky Country” – het is gelukkig beschikbaar op iTunes. Een liedje dat -weliswaar volgens de mondelinge overlevering- over het vaak in ochtendnevel gehulde Sint-Martens-Latem zou gaan. Waar of niet waar: het blijft een mooie metafoor.
In België had de artiest meegewerkt met de beste muzikanten uit die tijd, zoals Twee Belgen en Nacht und Nebel, in de US werkte hij mee met talloze artiesten en genoot hij het respect en de bewondering van sterren zoals Bruce Springsteen, Bruce Hornsby, Tom Petty, Iggy Pop, Alanis Morissette, Keith Richards en vele anderen.
Het kwam nooit tot een echte grote doorbraak, maar ach: voor de trouwe Gentse fans betekende dat vooral dat Whitley met zijn inmiddels stevige blues-rock act tien jaar lang Belgische kleinere festivals bleef aandoen, onder meer als hoofdact op de eerste betalende editie van het (noot voor de Brugse inwijkelingen die dit lezen) Brugse Cactusfestival.
Intussen bleef hij regelmatig werken met bekende Beglische namen zoals Zita Swoon en Dirk Blanchart.
Op 11 juli 1997 speelde Whitley op het Sint-Pietersplein in het kader van het Feest van de Vlaamse Gemeenschap, wellicht een beetje als teaser om een ruim publiek te lokken naar een event dat toen nog een redelijk bizarre en duffe reputatie had. Whitley verraste en ontroerde het publiek toen de piepjonge Trixie Whitley het podium beklom om een paar liedjes mee te zingen met haar vader: schoon en ontroerend.
Trixie Whitley is intussen zelf een volwassen professionele muzikante en kan, zoals je kunt merken op Facebook, ook rekenen op een trouwe Gentse achterban.
Postuum kreeg Whitley een golf van reacties uit de muziekwereld en een eervolle Grammy-vermelding.
“The deep soul he was gifted with is the soul that challenged his life journey. I will forever remember his beauty.” – Daniël Lanois.
Meer informatie: Chris Whitley’s officiële website
Zie het Belgisch Pop & Rock Archief voor meer over A Noh Rodeo.
(Beeldmateriaal: foto 1-2 persfoto’s, foto 3-4 Bruno Bollaert)
© 2008 GENTBLOGT VZW
Ik herinner me die 11 juli 97 alsof het gisteren was: een ondergaande zon die het podium in gloed zette. Een bonte mix van vrienden én het stamcafé Fiasco op de Blandijn dat toen nog open was.
Als ik me niet vergis stonden toen ook Senser en Kama op het podium…
Mooi …
Voor altijd fan …
Ik heb hem enkele dagen geleden ook even in de film “Thelma and Louise” horen opduiken. Goeie smaak die Ridley Scott.
Via mondreclame werd ik in de tijd op “Living with the law” gewezen en ik heb de cd toen verslonden (de teksten zitten voor altijd in mijn porieen). Er staat geen enkel slecht nummer op en de cd staat in mijn top 10 lijstje aller tijden. Persoonlijke favoriet : “I forget you every day”.
Ik heb ‘m een vijftal keer zien optreden en daarbij was het niveau heel grillig (één keer fantastisch in Eeklo, de volgende keer zo slecht dat ik na zes nummers ben buitengegaan omdat ik het gevoel had dat hij maar wat op zijn gitaar zat te pielen). Na verloop van tijd bleek hij “Living with the Law” ook beu te zijn en speelde hij de nummers live niet meer. De andere cd’s van hem kunnen me minder bekoren omdat “noise” vaak zijn intrede deed om zijn demonen vorm te kunnen geven. De man joeg me ook altijd wat schrik aan maar het charisma droop er vanaf. Gewéldige gitarist ook.
Ook in heb van jongs af aan Chris Whitley gevolgd en ben altijd fan geweest van de charismatische artiest. Ik hoop van harte dat Trixie Whitley de kans krijgt om ondanks de zware erfenis een mooie loopbaan in de muziek uit te bouwen. Goed van Gentblogt om Chris Whitley weer eens onder de aandacht te brengen: hij verdient het!
Ik was er bij op die zalige juliavond in 1997 – idd sluitingsavond van de legendarische Caruso. Chris Whitley-gratis en bij schitterend weer, denk dat ik die avond ongeveer al mijn kennissen tegen het lijf heb gelopen. Waarom heeft dat “festival” eigenlijk nooit een vervolg gekregen? Mijn hartje wordt warm van dit artikel.
“Living with The Law” ging over de periode waar het fout liep met het huwelijksleven van Chris. Zelf zij hij dat het soms de moeilijkste tijden zijn die de beste songs opleveren. Een cliché, maar ook alweer een waarheid als een koe. Is Geert Maesschalck toevallig de begenadigde basgitarist uit Brussel?
Ik bén bassist maar in vergelijking met enkele duizenden collega’s op youtube niet zo erg begenadigd maar bedankt voor het compliment.
Mooie baslijn overigens op “Big Sky Country” van Whitley !
Toch wel een heel erg goede bassist, die Geert, en ook nog eens een schat van een mens!
Ik weet niet wat voor mens hij is, maar inderdaad een schitterende bassist, die zeker ook niet achteruitgestoken is waar het charisma betreft. Fijn om Chris te herdenken, overigens.