RSSVan kleine en grote dingen
Het is raar hoe sommige films na het Filmfestival toch blijven hangen. Stella is er zo één van, niet voor niets dat de film de prijs voor beste scenario kreeg, denk ik dan. Het is een film die ik spontaan aan mensen aanraadt omwille van het “goed gevoel” dat de film bij mij achtergelaten heeft. De stijl wordt vergeleken met die van de broers Dardenne en dat is niet meteen een cadeau, denk ik. Ik begrijp de vergelijkingen, maar Stella heeft niet het zwaarmoedige van Rosetta of L’enfant.
Sylvie Verheyden haalt in haar film herinneringen op aan haar schooltijd. Stella Vlaminck krijgt de kans om naar een lyceum met een goede naam te gaan. Het botst vanaf de eerste dag, wie brengt er nu een voetbal mee? Ze komt thuis met een blauw oog en krijgt meteen de wind van voren. De vaste klanten van het café troosten haar, het leven op het lyceum is toch niks voor mensen zoals zij. Stella schippert dus beide werelden: het volkse van het café en het beter bemiddelde “bourgeois” milieu van de school. Als intelligente meid weet ze dit alles wel te plaatsen, maar er zich over zetten is lastiger, zeker als puber.
Léora Barbara, die Stella vertolkt heeft een ontwapende indruk wanneer ze als een Lolita in glitterpants playbackt op een disconummer uit de jaren 70. Tegelijkertijd heeft ze al wat gezien in haar leven, wat ook blijkt uit haar commentaar op de dingen die haar overkomen.
Gladys wordt Stella’s beste vriendin op het lyceum. Ze trekt zich van de heersende sociale regels niks aan en leert Stella een gevoel van eigenwaarde. Ze leert haar de “betere” Franse muziek en literatuur kennen. Stella wil dolgraag bij die wereld horen en neemt haar moeder op sleeptouw om nieuwe kleren. “Zo saai en braaf”, zucht haar moeder maar tegen het argument dat haar klasgenoten dit leuk vinden kan ze niet op.
Stella mag dan al in Parijs wonen, haar vader komt uit het noorden (vandaar de Vlaminck). Stella brengt er regelmatig de vakanties door. Daar wordt ze als een Parisienne beschouwd, haar maniertjes zijn veel te chic, ook al gaat ze ongedwongen ravotten en schuwt ze geen grote woorden. Het contrast met de school en haar klasgenoten kan niet groter zijn.
De film duurt een schooljaar maar bouwt niet op naar een zekere climax. De film kabbelt rustig verder, zonder dat u dit pejoratief moet zien, en geeft een authentiek beeld van de jaren 70. Ik blijf wat verveeld zitten met de scène met het boek over de honden. Ik kan die enkel omschrijven als overbodig en zelfs clichématig. Maar laat dit de pret niet weerhouden, zoals gezegd, ik hou een warm gevoel aan deze film over.
Stella, te zien in de Sphinx
© 2009 GENTBLOGT VZW
Fijn dat je deze film aanraadt, echt een juweeltje en zeker ook één van die films die na het festival bleven hangen.