RSSLeve Helmet! Leve Democrazy!
Het is bij momenten confronterend: als flukse dertiger is het niet altijd even evident u in het Gentse nachtleven te begeven. Niet alleen omdat met onze komst de gemiddelde leeftijd toch algauw een paar jaar en kledingmaten omhoog gaat, maar ook omdat het gewoon niet meer is zoals een vijftal jaar geleden, toen we nog de helft van Gent kenden. Laten we eerlijk zijn: onze helft van Gent blijft tegenwoordig thuis bij de kindjes in het weekend.
Maar! Er zijn zo van die avonden dat iedereen een babysit blijkt gevonden te hebben. Van die avonden dat mensen die normaal afgepeigerd van de zware werkweek op zaterdag naar Midsomer Murders kijken, toch massaal besloten nog eens een bloemeke buiten te zetten. Zaterdag was zo’n avond. De reden? Helmet, de luidruchtige muziekgoden uit een ver verleden, kwamen op invitatie van Democrazy naar de Minnemeers afgezakt. En natuurlijk wilde iedereen daar bij zijn.
De avond begon mooi: de Minnemeers blijkt een concertzaal te zijn zoals we ze graag hebben: niet te groot, niet te klein, gezellig en gemakkelijk in circulatie. De mensen van Democrazy hadden overigens hun best gedaan om het geheel sfeervol aan te kleden. Het zijn die details en ikea-lampjes die het verschil maken.
Als eerste mocht The Sedan Vault aantreden. Een kwatong beweerde van tevoren dat ze een The Mars Volta-ripoff zouden zijn, maar het moet gezegd: wij hebben genoten van hun show. Er zijn slechtere groepen om mee vergeleken te worden, en een dipje in het midden niet meegerekend was dit een bijzonder aangename set. Heerlijke muziek voor in de auto, besloten wij, waarop we prompt een cd aanschaften aan de merchandising-stand.
Helmet had echter ook een eigen voorprogramma meegebracht, en daarover waren wij een stuk minder te spreken. We gaven Totimoshi nochtans veel krediet in het begin: de mixer van dienst slaagde erin zowat alles te verknoeien wat verknoeid kan worden, dus we vergaven de Californiërs hun valse start. Edoch: na een valse start hoort het wel beter te worden. En dat werd het niet, dus verhuisden we na een dik half uur naar de inkomhal, om daar babbels te slaan met mensen die we veel te lang niet hadden gezien.
Rond half twaalf betrad de man waarvoor het publiek eigenlijk gekomen was uiteindelijk de Minnemeers-arena. Ik zeg de man, want Helmet is tegenwoordig Page Hamilton, nog meer dan vroeger. De rest van de groep was duidelijk van een andere generatie, wat mijn lief de opmerking “hij is een beetje de raymond van het groenewoud van hardcore” ontlokte. Maar kom, een andere generatie allemaal goed en wel, maar deze jongens hadden hun huiswerk gemaakt. Het werd een fantastisch strak optreden, loeihard en snedig. Het behoeft geen uitleg dat het publiek ervan smulde en uit de hand van — de overigens zeer spraakzame en goedgeluimde — Hamilton at.
Hoogtepunten werden aaneengeregen, om dan — zoals het hoort — tot een heuse explosie te komen in de bis-sessie: Unsung werd luidkeels meegebruld, net als Just Another Victim. En het orgastisch opgebouwde In the Meantime werkte het helemaal af.
Klasse. Zowel Helmet als organisator Democrazy. En ook dat mag al eens gezegd worden.
© 2009 GENTBLOGT VZW
Ik heb er van genoten en had ook al een verslagje klaar:
14/2/09, Democrazy Gent: Helmet
Democrazy had het schitterende idee om alle Valentijns-overkill met de gepaste dosis gitaargeweld van de bovenste plank te bestrijden en hardcorelegende Helmet op de agenda te plaatsen.
Niet te verwonderen dus dat het zaaltje in de Minnemeers in no time uitverkocht geraakte. Een opvallende mix van jong en ouder publiek, en veel oude bekenden uit de periode dat ik als student in het café Fiasco rechtover de Blandijn de ene muzikale ontdekking na de andere deed. Ik ben er cafébaas Lieven nog altijd dankbaar voor.
Opener waren de Belgische experimentele rockers van The Sedan Vault die al een kleine vijf jaar ook internationaal meetouren met kleppers als The Mars Volta en Claxons. Hun nogal moeilijk toegankelijke geluid met veel melodische gitaarpartijen, de overslaande bijna sopraan van de zanger en songs met meer tempowissels dan noten kon het publiek maar matig bekoren. De vervelende gewoonte om enkel backlights op het podium te gebruiken, maakt dat de verveling ook visueel snel toesloeg.
2e opener Totimoshi toert samen met Helmet, maar zou dat eigenlijk beter met The White Stripes doen, zo klinken ze, maar dan met een noiserock toets. Op momenten best grappig, maar na 15 minuten hadden we het wel gehad.
Wie Helmet niet kent, doet er best aan hun debuutbalbum Strap it On in huis te halen en met met open mond de strakste gitaarrifs ter wereld te aanhoren. Noteer dat dit hondsbrutale geluid er al begin jaren 90 stond en denk dan even na welke groepen hierna allemaal kaas van hebben gegeten. Helmet maakte toen zowaar een statement door als eerste post-hardcore band met gewone Tshirt, jeans en kortgeschoren nette koppen volledig clean toch een geloofwaardige sound neer te zetten. De jongens van Fugazi zijn er tot op vandaag nog altijd jaloers op. Zanger –gitarist Hamilton is zowat de enige nog overgeblevene, maar speelt nog altijd met een bedrieglijke nonchalance de ene retestrakke riff na de andere.
In de opwarming passeerden nummers van Size Matters en Monochrom., Ook nieuwer materiaal werd gesmaakt en te pruimen bevonden. Zodra Helmet de geschiedenis in duikt met ‘Unsong’, ‘Just Another Victim’, ‘FBLA’ en ‘Wilma’s Rainbow’ veerde de zaal op: één voor één mokerslagen, daterend uit de jaren negentig, maar nog altijd tijdloos ongeëvenaard. Meesterwerk ‘In the Meantime’ bleef tot het laatste en zinderde de dag erna nog altijd na. Tussendoor nam Hamilton de tijd om grapjes te maken over bier en hollanders. Een machtig uur vol gecontroleerde agressie en intelligente noise.
Mijn wederhelft was zeer lastig omdat hij van niets wist en ik hem niet had ingelicht. My mistake… Ik ken helaas alleen Unsung (van de onvolprezen Metalopolis-cd dan nog! Wie kan dat programma nog!) en misschien nog 1 of 2 andere nummers, maar als ik het verslag hier zo lees, dik spijt dat we er niet bijwaren!
ik had mijn twijfels wat het zou geven zonder drumbeest John Stanier (Tomahawk, Battles): goed dus blijkt uit het verslag.
‘t was gewoonweg super, puur jeugdsentiment en het uitgelezen moment om oude en minder oude bekenden terug tegen te komen onder de paraplu van loeiharde, schitterende gitaren. Nog van dattum
En de dag erna in dezelfde zaal : Buzzcocks. Super sfeer ! Democrazy is ons aan het verwennen !
Die kwatong zei volgens mij wel: “een mars volta ripoff, maar wél een goeie”. :-)