RSSThe Bony King of Nowhere debuteert in stijl
Af te meten aan het volk dat donderdagavond aanwezig was in Vooruit, was de eerste cd van The Bony King of Nowhere een langverwacht evenement. De Balzaal was afgeladen vol tijdens de cd-voorstelling van de groep rond singer-songwriter Bram Vanparys. Terecht overigens, want met Alas My Love mag The Bony King of Nowhere er prat op gaan te staan voor het betere Belgische debuut van de laatste jaren.
De eer om het publiek op de juiste temperatuur te brengen voor de freak folk van The Bony King was weggelegd voor de The Bear That Wasn’t, de nom de plume van de Leuvense singer-songwriter Nils Verresen. Vorig jaar nog strandde het Rock Rally-avontuur van deze man en zijn gitaar in de halve finale in dezelfde Vooruit. Voor de gelegenheid deed hij het nu niet solo, maar werd bijgestaan door Maya (onder meer actief in de groep Superlijm).
Het werd een beetje een knullige set. De brave man was immers zijn setlist kwijtgeraakt. Er werd dan maar geïmproviseerd op basis van de setlist van een vorig optreden. Los daarvan staat The Bear That Wasn’t voor fragiele kamerpop. Ideaal om naar te luisteren op een luie zondag, maar om in een bomvolle concertzaal echt aan te slaan, mist het toch iets. De cover van Mary Poppins (Chim Chimney) is nog het best blijven hangen.
Het naakte kader dat de eerste songs van Bram Vanparys zo typeerde, is na verloop van tijd gekleed geworden met rijkere en meer uitgewerkte arrangementen. Taxidream baadt zo in een heerlijk jazzsfeertje en ook Eleonore, een nieuw nummer dat het optreden afsloot en niet op de cd te vinden is, typeert de evolutie van The Bony King of Nowhere.
De constanten in de muziek blijven echter de heerlijk dwarrelende melodieën en de licht psychedelische ondertoon van de nummers. We worden daarbij herinnerd aan de muziek van een van de iconen van New Weird America, Devendra Banhart. We beseffen het ten volle, het is een clichévergelijking.
Tijdens hun voorstelling in Vooruit overheerste het intimistische karakter van de songs. Van bij het aanvangsnummer The Sunset werd het publiek meegevoerd in een mistige droomwereld. Vanparys en kompanen snappen echter goed de kunst om die droomwereld ook boeiend te houden.
Slechts op enkele momenten leek de muziek echt te ontploffen in een sfeer die het knusse overschreed. Dat was onder meer het geval tijdens My Invasions aan het eind van de set en tijdens het reeds eerder genoemde Eleonore. Meer moest dat echter niet zijn.
Alas My Love ligt vanaf vandaag bij uw plaatselijke platenboer. U weet dus waarnaartoe op deze eerste vakantiedag of tijdens uw middagpauze, en vergeet ook niet dat The Bony King of Nowhere een mooi plekje verdient in uwged8.
© 2009 GENTBLOGT VZW
leuke sfeerfoto’s, de muziek is even sfeervol vermoed ik
Ik zag ze op de nachten en vond de evolutie die hun muziek gemaakt heeft wel leuk. Ik was spijtig genoeg te laat om kaartjes te bestellen. Nu maar naar de platenboer.
Doet er mij aan denken dat ik dat album echt wel eens zal moeten kopen. Dit is echt één van de Gentse topbands. Dat er nog vele schone platen mogen volgen.
ik was er bij op het optreden.
Het was niet slecht, maar ook niet echt goed. De groep wou in elk nummer zoveel mogelijk hun kunnen op alle manieren laten zien. Ik miste wat sobere intieme momenten.
De cd is wel heel te pruimen.
groeten