Gentblogt

The Curious Case of Benjamin Button

donderdag 26 februari 2009 10u50 | josie | 5 reacties
Trefwoorden: Film, filmbespreking, Studio Skoop.

Het verhaal van Benjamin Button, de man die geboren wordt als gebrekkige grijsaard en dan steeds jonger wordt, begint in het heden, tijdens orkaan Katrina. Een jonge vrouw leest op het sterfbed van haar terminaal zieke moeder voor uit een vreemd dagboek. Pas gaandeweg wordt duidelijk wat de band is tussen de oude vrouw en ‘the curious case of Benjamin Button’.

Voor Benjamin Button gaat de tijd, of toch de leeftijd, omgekeerd. Wanneer hij wordt geboren, verstoot zijn vader hem omdat zijn moeder is gestorven in het kraambed. Benjamin komt in een home vol oude mensen terecht en lijkt hier wonderwel te passen. Als baby wordt hij immers geplaagd door tal van typische oudersdomskwaaltjes zoals reuma en cataract en als kleine jongen ziet hij eruit als een oud mannetje van 70. Op zijn zeventiende, wanneer hij uiterlijk iemand van pensioengerechtigde leeftijd is maar innerlijk een puber vol nieuwsgierigheid en levenlust, besluit hij de beschermende cocon van het home achter zich te laten en de wijde wereld in te trekken als matroos op een sleepboot.

Op geregelde momenten kruist het leven van Benjamin dat van Daisy, een meisje dat hij leert kennen als kleindochter van een medebewoonster van het home, en met wie hij een speciale band ontwikkelt. Alhoewel het, zoals ook verwacht kan worden, niet altijd zo eenvoudig is om met mensen om te gaan die je na aan het hart liggen wanneer je levens letterlijk in tegengestelde zin evolueren; terwijl Benjamin langzaam aan meer jeugdigheid krijgt, worden de mensen die hij graag ziet oud of gaan ze dood.

Ik hou wel van een film als deze The Curious Case of Benjamin Button, waarbij je als kijker op een aangenaam ouderwetse manier wordt meegenomen in een verhaal, een sprookje eerder, van vervlogen tijden, verre landen of wonderlijke gebeurtenissen.
Regisseur David Fincher (Se7en, Fight Club, Zodiac,…) neemt zijn tijd om dit verhaal te vertellen, en alhoewel een trage film in deze tijden van flitsende montages een verademing is, duren de 2u45 soms wel erg lang. Het had wat mij betreft gerust ietsje beknopter gekund.
De film wordt vaak vergeleken met Forrest Gump en Big Fish, maar leunt voor mij toch meer aan bij het magisch-realistische karakter van die tweede, wat overigens absoluut als een positief punt beschouwd kan worden. Waar Big Fish echter een zeldzame parel was, is Benjamin Button gewoon een mooie film.

De technieken waarmee hoofdrolspeler Brad Pitt wordt verouderd zijn knap, maar voor mij spreken vooral de mooie beelden en de sprookjesachtige nostalgische sfeer waarin de film ademt. Het is allemaal gewoon erg mooi om naar te kijken. Daarnaast is vooral Cate Blanchett zeer sterk als Daisy, en worden de nevenrollen vaak ook erg mooi neergezet. Pitt zelf is tenslotte verre van slecht, maar ook niet onvergetelijk. Een andere acteur had misschien nog iets meer ziel in de film kunnen leggen. Alhoewel het eigen is aan deze film om eerder lichtvoetig te zijn en weinig aanleiding te geven tot grote gevoelens of ideeën.

Ik heb geen idee hoeveel van zijn dertien Oscarnominaties deze film gaat waarmaken (drie: beste special effects, beste make-up en beste aankleding, nvdr). Ik vond het in elk geval aangenaam om bijna drie uur lang mee te drijven in dit verbazingwekkende verhaal, gekruid met een lach en een traan, een hoop nostalgie en sfeer van New Orleans.

© 2009 GENTBLOGT VZW