RSSIt’s in the air
Zo raar, de eerste keer dat ik een kijkje ga nemen tijdens The Game is up en ze zijn al aan de zevende dag toe. Spijtig, zeker als ik de positieve reacties van het publiek hoorde voor we de zaal van de Minard binnen mochten. De zaal werd ingepalmd door twee grote trampolines, het publiek zit aan beide kanten. Ik vang een gesprek op.
“Ze gaan toch niet heel de tijd springen, hoe lang kun je dat trouwens volhouden?” Zij laat zich echter niet uit haar lood slaan door zijn scepticisme: “Zij heeft een opleiding gevolgd aan PARTS, het zal dus wel iets anders zijn dan op en neer springen…” Hij haalt zijn schouders op: “Wat kun je anders doen op een trampoline?”
Een goede vraag en tot vóór woensdagavond zou ik het ook niet meteen weten. Mette Ingvartsen en Jefta van Dinther bewijzen het tegendeel. Het is even spannend wanneer ze hun trampoline beklimmen en elkaar minutenlang in de ogen kijken zonder te bewegen.
“Een studie van het lichaam en je noemt wat op en neer springen kunst.” Het is te gemakkelijk om de voorstelling zo af te doen. Mette Ingvartsen en Jefta van Dinther slagen erin om het publiek mee te krijgen. Het springen werkt onwaarschijnlijk aanstekelijk. Waarschijnlijk herinner je je nog hoe het zelf voelde als kind, zo hoog mogelijk springen? En dan nog hoger? Ze spelen zeker op dat gevoel in.
Maar de performers/choreografen brengen het ook naar een hoger niveau, flauwe woordspeling, akkoord. Hier en daar werd gegiecheld. En overal, denk ik, moesten mensen zich bedwingen om niet mee te gaan wippen. Mette Ingvartsen en Jefta van Dinther hebben als dansers een ongelooflijke controle over hun lichaam, maar de trampoline zorgt ervoor dat ze niet elke beweging volledig kunnen controleren. Als toeschouwer zit je geboeid te kijken: he, nu is het weer simultaan, hoe doen ze dat toch? De kleine bewegingen laten het allemaal vanzelfsprekend lijken, beetje per beetje worden de bewegingen opgebouwd. De zwaartekracht helpt om de t-shirt uit te trekken, het lijkt allemaal zo natuurlijk. Ze laten zich vallen zoals in slapstick-films, dan weer lijken het crash test dummies, poppetjes in de ruimte,… Ze wisselen het tempo. Het geluid van de veren is de enige achtergrondmuziek, doorspekt met hier en daar een lachje van de toeschouwers.
Woorden schieten me te kort. Geloof me dit heeft u nog op geen enkel speelplein gezien. Maar langer dan een uur mocht het toch niet duren, niet voor de performers die een zware lichamelijke prestatie leveren en ook niet voor het publiek, denk ik. Mette Ingvartsen en Jefta van Dinther kregen een enthousiast applaus en iedereen zette het op een hollen naar de theaterzaal voor een toonmoment van een voorstelling die later nog in de Vooruit komt.
It’s in the air van Mette Ingvartsen en Jefta van Dinther op 11 maart tijdens The Game is up! How to save the world in ten days (nog tot 14/3).
© 2009 GENTBLOGT VZW