RSSThe Presidents of the United States of America in de Handelsbeurs
Donderdag stond ik een hele avond terug in het midden van de jaren negentig. En deugd dat dat deed. Niet dat de huidige muziek mij niet boeit, maar zo’n brok nostalgie, dat doet een mens goed. The Presidents of the United States of America (ze hebben nooit moeite gehad om een cd-hoes vol te krijgen) traden aan in de Handelsbeurs. U zou ze moeten kennen van Kitty, Lump en Peaches die ook alledrie de revue passeerden.
Het publiek werd opgewarmd door The Galacticos, de Hasseltse revelatie van het moment. Schoolplichtige gasten met een brok zelfvertrouwen dat vooral in hun muziek klinkt. De show stelen ze meer door hun speelplezier en geluid dan door hun présence die, na toch al heel wat optredens in het clubcircuit, nog altijd wat voorzichtig is.
The Presidents of the United States of America startten met een onbeduidend nummer van één van hun laatste albums. Ik, en met mij de rest van het publiek, werd er niet warm van. Het werd gelukkig snel opgevolgd door Kitty met een stuk Superstition van Stevie Wonder ertussen. De oor-tot-oorglimlach die op mijn gezicht verscheen is niet meer verdwenen.
Na Volcano, mijn favoriete nummer van hun tweede album, kwam het recente Mixed Up Sun of a Bitch, waarin The Presidents nog steeds hetzelfde doen als tien jaar geleden. Maar wat geeft het. Ze spelen nog steeds met het grootste plezier, al verkopen ze nog amper een album in vergelijking met vroeger. Op het podium stonden drie mannen die zich vooral zelf willen amuseren en ons daar graag in mee nemen.
In de rest van de set werd zowat het volledige eerste album afgewisseld met latere hitjes en nieuwe nummers. Tussendoor brachten ze nog de cover Video Killed The Radiostar, zonder daar veel aan toe te voegen.
Topmomenten waren Lump, Back Porch, elke keer als we zelf mochten meezingen en het gelul tussen Chris (de zanger) en Jason (de drummer).
Tot aan het einde van de set wisten The Presidents ons in gang te houden, met handgeklap, gespring en geschreeuw (sommigen zouden dat zingen kunnen noemen, maar ‘t was vooral veel geschreeuw, van nanana en half gebrabbelde teksten). Het concert werd dan ook afgesloten met een oprecht daverend applaus, waarop de mannen van The Presidents of the United States of America nog vier bisnummers brachten, met als afsluiter We’re not gonna make it dat helemaal op het einde veranderde in We’re gonna make it after all.
They sure did.
© 2009 GENTBLOGT VZW
Ik kan me nog altijd niet vinden in dit soort commerciële pretpunk, maar ik moet het hen nageven: in tegenstelling tot de meeste eendagsvliegen in hun genre zijn dit blijvers.
Waar is de tijd? zucht