RSSPide bij Nisan
Ik heb twee soorten collega’s, zo bleek maandag: collega’s die als het even zou kunnen elke dag Turkse pizza zouden eten, en collega’s die het wel eten, maar met een paar pizza’s op jaarbasis ruimschoots voldoende hebben.
Mezelf? Ik vrees dat ik moet bekennen dat ik me niet kan herinneren ooit zo’n echtse Turkse Pide binnengewerkt te hebben. Schaamtelijk, ik weet het, zeker voor iemand die de laatste tien of zo jaar op anderhalve straathoek van de Sleepstraat woont.
Ik zie die dingen dan wel hangen op foto’s in de etalage, langgerekte bootjes vol met de vreemdste ingrediënten, en dan praat ik mezelf in dat ik er eigenlijk toch wel eens van zou moeten proeven, zo’n pide met peynirli (kaas, conservatief) of kıymalı (gehakt, al wat gewaagder) of yumurtalı (eieren, living on the edge), of nog veel erger: combinaties van allerlei. En dan ga ik binnen in het restaurant, en dan wordt het alsnog een adana kebab of een bord köfte.
…maar goed. Maandag gaan we met z’n allen samen eten, normaal gezien wordt het dan de lokale Italiaan, maar om de één of andere reden is het dan toch Haci de Turk geworden, waar we Goede Dingen Van Gehoord Hadden. En waar we met de groeten van onze baas moesten gaan, al kon hij er zelf niet bij zijn wegens dacht ik een andere vergadering maar we dwalen af.
Onaangekondigd met een man of tien binnendroppen in een restaurant rond de middag is niet altijd het beste idee ter wereld. Bij onze vaste Italiaan geven we de bestelling altijd een klein uurtje op voorhand door met de boodschap dat we stipt om kwart over twaalf het eten op tafel willen — geleerd door scha en schande en middagpauzes van anderhalf uur, meneer mevrouw.
Vraag me ook niet hoe het komt, maar we hadden maandag zelfs geen halve telefoon op voorhand richting Turk gedaan, en we waren er dan ook absoluut niet zeker van of er (a) plaats zou zijn en (b) het snel genoeg zou gaan.
Een geluk: het etablissement bleek op één tafel na helemaal leeg van klanten te zijn: we konden zelfs zonder schuiven allemaal bij elkaar zitten.
Voor het interieur moesten we het niet doen: jaren 1988-achtig, met valse stenen aan de muur en van die “moderne” naar boven schijnende halogeenlampen, blinkende witte tegels op de vloer, een valse bakstenen toog — allemaal heel proper en zo, daar geheel niet van, maar nauwelijks gezellig te noemen.
Wat wél meteen opviel: achter de toog zit een echte pizza-oven, waar op steen gebakken wordt en waar het eten met van die lange houden spatulen in- en uitgeschoven wordt. Dat beloofde!
De menukaart beloofde ook: keuze tussen pideler (handig vertaald als “Turkish pizza”), “Italian pizza” en Izgara (allerlei grillgerechten). Keuze tussen eventueel linzensoep en ingewandensoep (I kid you not), en voor de rest rechttoe-rechtaan, geen gedoe met voorgerechten of desserten: hoofdschotel en daarmee basta.
Bij Nisan, waren we verzekerd, zijn het mensen die weten wat ze goed doen: dingen klaarmaken in hun oven.
Bijgestaan door de foto’s op het menu — net groot genoeg om argwaan te wekken en net klein genoeg om geen onrust te wekken — ben ik gegaan voor een sucukle ve yumurtalı pide:
Pizza met worst en ei. Een mens leeft maar één keer.
Het gedoe aan de rechterkant is een slaatje van tomaat, ajuin, sla, peper, en dat was ook het eerste dat we te zien kregen. Verrassing één: het slaatje werd vers gemaakt, aan de overkant van de toog. Verrassing twee: ze moeten toen we binnenkwamen meteen brood in de oven gestoken hebben, want we kregen een paar manden zonder overdrijven on-ge-looflijk lekker nog dampend warm Turks brood.
Goede zet, dat brood en die sla: zo konden we al beginnen knabbelen en leek het wachten nog minder lang. Ik zeg nog minder, omdat het eten er alles bij elkaar echt wel heel erg snel was. Dat we de man achter de toog alles voor onze ogen zagen klaarmaken — deegbol, pide, in oven, uit oven, vulling in pide, terug in oven, uit oven, in stukken versneden en op bord — zal er ook wel mee te maken hebben.
Résultat des courses? Collega Olivier — hij ging voor de FULL pide (zo staat het in het menu: FULL in hoofdletters om aan te duiden dat ze er de hele inhoud van hun voorraadkast op dumpen) — zou dit elke dag kunnen eten. Collega Alain vond het heel erg lekker maar ziet het zich niet meer dan drie keer per jaar eten.
En ik, met mijn worst-en-ei-pide? Ik zou het niet elk dag kunnen eten, maar ik ga ongetwijfeld nog terug naar Nisan. Collega’s Eric en Kristel waren voor de Adana in pikante yoghurtsaus gegaan, en dat wordt in ieder geval mijn volgende bestelling.
Als ik nog eens zo’n pide eet, zal het mét sucukle zijn, want de worst was lekker, maar zonder yumurtalı want een pizza met een stuk of vier eieren erop gebroken vond ik achteraf gezien toch wat van het goede teveel.
Prijs-kwaliteit? Ik heb zeven euro betaald voor mijn pide, en anderhalve euro voor een cola light. Dat is meer dan correct voor de service (snel en vriendelijk), de hoeveelheid (eigenlijk wat overdreven veel) en de versgemaaktheid (zeer).
Aanrader!
Pizzeria Nisan, Huidevetterskaai 80, Gent
© 2009 GENTBLOGT VZW
getver! ik krijg het water al in de mond!
ah eieren op de pizza, ik vraag bijna altijd om dat weg te laten, ik vind dat maar een smerige bedoening. Nisan had ik nog niet geprobeerd en we hadden nu net een nieuwe vaste Turk in de Sleepstraat gevonden.
Pizza met ei en worst… dat lijkt bijna English Breakfast. Ongetwijfeld een zegen voor de cholesterol!
Die Turkse pizza in de Sleepstraat wil ik al lang proberen op aanraden van… maar ze maken het altijd zo vettig, nietwaar?
In de buurt van de Huidevetterskaai heb ik onlangs nog het record ‘wachten op restaurant’ gebroken. Tweeënhalf uur voor een simpele tajine…
hmmmm turkse pizza! mijn favoriet is de pizza maison van Pizza Faki. vlees, veel groentjes, fetakaas en ook wel een ei – maar eentje vind ik best wel OK. verder ook het potteke looksaus niet vergeten, dat maakt het krokante deeg eens zo lekker!