RSSLang leve de onvolmaakte tweebenigheid
Ter voorbereiding van deze week waarin alles in het teken staat van waanzin, leende ik het boek Het nut van waanzin. Ondertitel: ‘Essays over darwinisme en psychiatrie’. Door Pieter Adriaens. Waarom ik dat boek uit de bibliotheekrekken heb gehaald is wel duidelijk. Iedereen wil toch geloven dat zijn eigen krankzinnigheid zeer nuttig is, ja en met een beetje geluk zelfs een must. Maar ja, het boek is niet zo onthullend, veeleer beschrijvend en bovendien ontoegankelijk. Toch probeer ik er altijd – op het obsessieve af soms- wetenswaardigheden uit te halen die aansluiten bij mijn eigen ongerijmdheid. Zo las ik wel iets interessant over tweebenigheid.
Tweebenigheid lijkt zoiets banaals, qua woord. Wij als mensen onder de mensen lopen op twee benen en dat onderscheidt ons van de dieren. Dat lijkt een aannemelijke evidentie waarover ik mij te midden van de dagelijkse zorgen niet druk wil maken.
Wel, die tweebendigheid kent zijn prijs, want nu volgens al die wetenschappen hebben die paar benen tot allerlei fysieke kwalen en neurosen en zelfs tot allerlei psychische stoornissen geleid. In het boek wordt dus gesteld: de mens is een ziek dier. Maar als onze paar benen zo nadelig zijn, waarom lopen we niet gewoon op handen én voeten? Daar proberen evolutionaire psychologen een antwoord op te geven.
Wel, ik probeer mij het avondje Seizoensarbeiders van gisteren in het Nieuwpoorttheater voor te stellen waarbij iedereen als een dier over het podium beweegt. In mijn fantasie verjaag ik dus eventjes de mogelijkheid van tweebenigheid en ontsla ik bij iedereen de krankzinnigheid. Als ik even mag.
Of nee, ik weet iets beters. Ik stel me voor dat door het ingrijpen van een of andere god de twee benen zo perfect op punt staan dat zelfs struikelen niet meer mogelijk is. Met als gevolg dat iedereen vrij zou zijn van psychische stoornissen. Wat denk je, liefste lezer, moesten we in een wereld leven waarin we niet over onze eigen voeten kunnen struikelen, zou dat echt een paradijs zijn? Zou de danskunst nog bestaan? De danskunst die flirt met de waanzinnige grenzen van het lichaam. De danskunst die de zwaartekracht uitdaagt. De danskunst die we gisteren zagen op het festival van Campo. De kracht van die drie performances leunde juist op tweebenigheid en de fascinatie voor waanzin. Furry Solo, de derde act, zou gewoonweg niet kunnen gecreëerd worden indien we vrij zijn van alle wanen. En de benen van de danseres waren naar mijn weten volmaakt genoeg om van de kunst te kunnen genieten.
(Furry Solo , getekend door Laura, iemand uit het publiek)
Zou er nog kunst zijn? Of theater? Of het spel?
We zagen ook nog het stuk Borderline van Union Suspecte waarin actrice Anna Vercammen de waanzin met haar twee benen omhelsde. Ze stond geen seconde stil. Ze schipperde voortdurend van drift naar lusteloosheid. Sommigen zullen het personage zien als een hysterisch meisje, maar ik zag een zeer gekleurde persoonlijkheid met een obsessief verlangen naar non-stop liefde. Het lijkt dat ze niet graag voor haarzelf wil zorgen, maar ooo zo graag voor een ander. Voor een baby bijvoorbeeld. Borderline is maar een naam, denk ik dan. Want een ziek dier was ze niet. Het was gewoon een veelzijdig persoontje dat ten volle in het leven staat en moet afrekenen met haar eigen duivels. Net zoals iedereen. Maar zonder die struikelmogelijkheden, zouden we toch niet kunnen genieten van een festival als de Seizoensarbeiders? Indien tweebenigheid gelijkstond aan perfectie, dan zouden we creativiteit moeten inleveren. En zoiets zou ik vreselijk vinden! Ja krankzinnigheid is nuttig, en ja de imperfectie van het benenstel ook!
Foto – dag 3: de waanzin al een beetje dichterbij, we zijn halfweg
© 2009 GENTBLOGT VZW
Ah, maar zelfs als onze benen perfect zouden zijn, dan nog: wandelen is altijd een beetje vallen, en lopen is altijd een beetje vliegen… ‘t zit in ons ingebakken, we kunnen niet zonder.
ik weet niet wat het is, maar die foto raakt mij. Vreemd.