Gentblogt

Wim Helsen, het uur van de prutser

donderdag 30 april 2009 17u32 | Ivan Deboom (tekst), Katrijn Van Giel (beeld) | 3 reacties
Trefwoorden: Capitole, comedy, Wim-Helsen.

Ik had gehoord dat we ons niet direct moesten verwachten aan die losgeslagen gek uit ‘Heden Soup!’ en ‘Bij mij zijt ge veilig’. In ‘Het uur van de prutser’ lijkt Wim Helsen op ‘t eerste zicht gewoon zichzelf. De absurditeit komt nog steeds de kop opsteken maar hij doet alsof hij dat zelf allemaal heel vervelend vindt, als een hemdje dat uit je broek floept en waarvoor je even je bezigheid moet staken om het terug in je broek te steken, zoiets. Maar toch lagen net daar de hoogtepunten van de voorstelling. Samen met die momenten waar hij zijn eigen klunzige zieligheid blootlegt, zijn prutserschap. Echter niet nadat hij eerst het voltallige publiek dezelfde status heeft toegemeten. Confronterend, vaak pijnlijk, bijvoorbeeld wanneer een joelende Capitole op enkele seconden tijd verzinkt in benauwde stilte. Want méént hij dat nu, over Ellen bijvoorbeeld, of is hij ons weer aan ‘t ambeteren?

“Ik begin het nu al spijtig te vinden dat iedereen die hier zit, doodgaat.” Die intro zette meteen de toon van de voorstelling. De idee dat we beter niet zouden doen alsof er helemaal niks aan de hand is, het besef dat we eigenlijk allemaal leugenaars zijn die voor elkaar verzwijgen dat niet alles prima gaat, dat we toch niet zo perfect normaal zijn.

Uitweiden. Als er al één gemeenschappelijk kenmerk is van alle shows van Wim Helsen, dan is het dat wel. Die zijsprongetjes houden de toeschouwer aandachtig. Helsen crëëert de perceptie dat hij zijn draad zal verliezen en dat zijn verhaal in losse flarden zal uiteenvallen. Maar telkens komt hij terug naar de essentie: het gesprek met de bakker. Dat leest hij af van een papiertje, een vrij absurde dialoog die hij maar niet kan of wil afwerken, omwille van de uitweidingen en de uitweidingen op de uitweidingen.

Ik ging naar huis met een goed gevoel. Als er mij misschien al iets tegenviel tijdens de voorstelling, dan eerder de krappe zitjes van de Capitole (ik heb lange benen, mijn fout) en het publiek dat té veel fan was en daardoor té vaak lachte, ook op momenten dat het niet hoefde (maar ik kan mij daarin vergissen).

Met ‘Het uur van de prutser’ is anderhalf uur plezier verzekerd maar toch kan je niet om de boodschap heen: wij zijn allemaal prutsers. Daar valt misschien nog mee te leven, maar dan je moet eerlijk zijn. Als je de leugen durft achterwege laten, als je wil toegeven dat je een sukkelaar bent die eigenlijk gewoon maar wat gelukkig wil zijn. Als je je échte dromen wil zien en als je daarvoor durft te gaan, ook al wordt er iets helemaal anders van jou verwacht. Als je durft praten met je geliefden, om te zeggen wat je echt wil. Dán. Misschien. Of kan het eigenlijk toch niemand schelen? En draait het dan toch weer op ‘t zelfde uit?

‘Het uur van de Prutser’ (solo-programma van Wim Helsen)
Gezien in Capitole Gent op woensdag 29 april 2009.
speellijst (alle geplande voorstellingen in 2009 zijn uitverkocht)

Oh ja, nog vergeten: Wim Helsen is niet alleen een prutser, hij is ook een klootzak. Sinds gisteren zit ik met een verschrikkelijk liedje in mijn hoofd. En ik hoop van u hetzelfde.

© 2009 GENTBLOGT VZW