RSSLos Abrazos Rotos
Pedro Almodóvar’s nieuwe prent “Los Abrazos Rotos” ging in Cannes niet onopgemerkt voorbij. Zijn muze, de uiterst bevallige steractrice Penelope Cruz – ja ik ben een beetje bevooroordeeld sinds “Abre los Ojos” – stal daar net als in de film de show.
Met “Los Abrazos Rotos” levert Almodóvar weer een typische Almodóvar af. Hoe kan het ook anders. Knappe stijlfiguren, driehoeksverhoudingen, verwevenheid van levens van mensen, verleden en heden. Dit keer geen statische poëzie zoals in “Hable con Ella”, geen persoonsverwisselingen zoals in “Tacones Lejanos”, maar toch weer centraal een femme fatale die door twee mannen wordt bemind.
Harry Caine, ooit een beroemd cineast werd blind na een ongeval en wordt bijgestaan door Judith en haar zoon Diego. Hij leidt een rustig leventje ver van alle schijnwerpers. Tot op een dag een hippe wanhopige jongeman hem smeekt om een film te maken. Harry gaat er niet op in maar de jongeman lijkt een verborgen verleden tot leven te wekken bij Judith en Diego wordt nieuwsgierig naar wat hem wordt verzwegen.
Wanneer Diego iets overkomt en Harry hem verzorgt, besluit Harry te praten over zijn leven voor het ongeval. Het leven toen hij werkte aan een film en als per toeval op de knappe charmante sexy Lena botste en viel. Het begin van een passionele affaire waar Lena’s minnaars hun relatie echter in de weg stond.
Beetje bij beetje ontrafelt Almodóvar voor Diego en de kijker het verhaal dat verspringt van 2008 naar 1992 en terug en weer naar 1994. Een gestage opbouw waarin we scene per scene iets meer te weten komen en waardoor de spanning en de verhaallijn aangehouden blijven.
De afwisseling met de groezelige beelden van de handycam geven een voyeuristisch effect en doen zelfs een beetje aan film noir denken. Hier en daar zitten bijzonder sterke scenes in de film die doen denken aan zijn onovertroffen ouder werk. Lena als femme fatale die twee mannen op hol doet slaan is overtuigend, ze verleidt, ze charmeert, ze pakt je in en leidt je naar je ondergang. Je voelt het gewoon. De vele close-ups deren mij niet maar dragen bij tot de verafgoding door zowel de personages als de kijker.
Almodóvar werkt met gesatureerde beelden, soms wat grauw dan weer cartoonesk. Lanzarote als decor heeft de daar opgenomen scenes de juiste touch. Vast een losse camerastandpunten worden mooi met elkaar verweven, wat de dynamiek van de film ten goede komt. Ook zijn keuze voor de soundtrack past opnieuw perfect. Sommigen zullen deze film misschien te oppervlakkig vinden, te weinig diep uitgewerkte dramatiek en verbetenheid bij de personages, de iets rauwere no-nonsense zoals in zijn oudere werk, niettemin veel meer moet ik over deze demonstratie niet kwijt. “Los Abrazos rotos” vertelt en boeit en meer dan genieten moet je in feite niet doen.
Regisseur:Pedro Almodóvar met Penélope Cruz, Blanca Portillo, Lluis Homar, José Luis Gómez, Rubén chandiano, Lola Dueñas, Kiti Manver
Kinepolis, Ter Platen
© 2009 GENTBLOGT VZW