Gentblogt

Stemmen tellen

maandag 8 juni 2009 13u58 | San | 17 reacties
Trefwoorden: europese verkiezingen, tellen, Vlaamse verkiezingen.

Het begon ergens begin april. Toen ik mijn brievenbus leegmaakte en de voor mij inmiddels bekende enveloppe zag. Lap!, dacht ik, daar gaan we weer.

Ik behoor namelijk tot die categorie van uitverkorenen die regelmatig opgeroepen worden om hun burgerplicht te doen tijdens de verkiezingen: juristen, pol&soccers, leraren… (zijn er nog? Laat het dan maar weten in de commentaren) om de stemmen te tellen. Bij de vorige verkiezingen was ik ook één van de gelukkigen. Nog gelukkiger was ik toen ik slechts plaatsvervangend bijzitter bleek en dus een uur na mijn vertrek was ik opnieuw thuis.

Die eerste brief was dus ter informatie: dat ik opgeroepen werd om ofwel te gaan tellen voor het Vlaams Parlement, ofwel voor het Europees Parlement. Zekerheden bestonden toen nog niet. Er zat een brief bij die moest ingevuld en teruggestuurd worden binnen de 8 dagen, en zo geschiedde dus.

Een tijd later kwam de tweede brief. Er bestond nu al iets meer zekerheid: ik zou tellen voor het Europees Parlement. Of beter: misschien zou ik moeten tellen, want in de brief stond dat ik ‘bijzitter (of plaatsvervangend bijzitter)’ zou zijn. Die brieven, die zeggen u namelijk niet of u nu effectief gaat moeten blijven of niet.

Ik zou mij op een school moeten aanmelden op 7 juni, ten laatste om 15u30. Opnieuw zat er een papier bij dat moest ingevuld worden en binnen de 8 dagen teruggestuurd worden. En zo geschiedde … nog maar eens. Behalve dat ik dat enveloppeke dat ik moest terugsturen even uit het oog verloren was en dat ik dat dus maar 14 dagen later teruggestuurd heb, maar zo te zien bleek dat dus geen probleem.

Zondag, 15u10. Ik hijs mij uit mijn zetel, geef kinderen en partner een kus en vertrek naar de opgedragen locatie. In mijn handtas zitten mijn portefeuille, een boek (een mens weet maar nooit) en de oproepingsbrief. Om 15u25 rijd ik het terrein van de school op en kan makkelijk parkeren. Om 15u30 klop ben ik binnen in het lokaal waar geteld zal worden. Er zijn reeds drie anderen aanwezig, doch de voorzitter is niet onder ons, zodat we nog steeds niet weten of we effectieve tellers zijn of enkel plaatsvervangend. We wachten in spanning af.

15u40. De voorzitter komt toe, samen met zijn secretaris en nog iemand. Wij vragen de voorzitter hoe het zit met onze ‘status’: effectief of plaatsvervangend? Hij leest zijn lijst voor en ik blijk deze keer een effectieve teller te zijn: als vierde en laatste aangeduide mag ik blijven.

Voor 16u is iedereen aanwezig, inclusief een getuige voor een partij. De plaatsvervangers werden stuk voor stuk naar huis gestuurd naarmate de afwezige effectieven nog toekwamen. Om 16u konden we allemaal de eed afleggen. Daarna was het tijd om — nog eens– papieren in te vullen en handtekeningen te zetten, andere formaliteiten af te handelen en ons een beetje aan elkaar voor te stellen. En te wachten op het leveren van de stembiljetten van de ons toegewezen bureaus.

16u30. Een klop op de deur: alle pakketten waren toegekomen, maar stonden beneden (wij bevonden ons op de vierde verdieping): of een drietal mensen konden meegaan om ze naar boven te brengen? De vrouwen lieten zich van hun meest seksistische kant zien en lieten de mannen de klus klaren.

16u35. Twee van de drie te tellen bureaus werden naar boven gebracht. Pakket drie ontbrak nog en zou later gebracht worden door de verantwoordelijken van de organisatie. Wij konden onze ‘werken’ eindelijk aanvatten. Een tiental minuten later werd dan het derde pak gebracht. We zouden de eerstkomende uren niet meer gestoord worden.

Ooit, in een ver verleden, was ikzelf als voorzitter van een telbureau aangesteld. Qua informatie werd mij toen niets gegeven. Ik kreeg op de dag zelf mijn materiaal en daarop stond wel duidelijk geschreven wat voor wat diende. Je kon daar ook uit afleiden wat er zoal verwacht werd, maar qua procedure was het improvisatie en hopen dat er een teller bij was met ervaring. Gelukkig is dat nu anders: de voorzitter beschikte over een volledig draaiboek met procedures en protocollen die gevolgd dienden te worden om zo goed mogelijk te tellen. En het werkte nog ook.

Eerst telden we bureau per bureau. Op elke enveloppe geeft het stembureau immers opgeschreven hoeveel stembrieven de paketten vermoedelijk bevatten. Dit werd nageteld en, wegens niet overeenkomen met het opgegeven getal (normaal, wegens ‘vermoedelijk’), nog eens dubbel geteld. Eens alle bureaus geteld waren, werd er nog tot een finale controle overgegaan waarbij we met drie tegelijk een controlerende telling deden. Heb ik al vermeld dat we een heel meticuleuse voorzitter hadden?

Eens het getal van de stembiljetten vaststond per bureau werden de stembiljetten gemengd en geopend. Er waren 12 tafels klaargezet, één per partij én een tafel voor de blanco/ongeldige stemmen, en zo werden de geopende stembrieven op een hoop per partij gelegd. We hadden de verantwoordelijkheid over meer dan 1500 stemmen, dus het was een klus die niet in één, twee, drie geklaard werd. Tijdens dit werkje werden we even gestoord door de mensen van de organisatie die met het meer dan welkome water kwamen en ook een doos met broodjes: we zouden niet thuis zijn voor het avondeten, maar daar hadden we ook niet op gerekend.

18u10: Alle stembrieven lagen op de juiste hoop, of beter: alle stembrieven lagen op de hoop waarvan we dachten dat ze de juiste was. Tijd voor pauze en een drankje en een hapje. Er was keuze tussen broodjes met kaas, salami en hesp en alhoewel het beleg lekker was, was het broodje zelf niet te eten: zo droog dat het zelfs het speeksel dat al ingeslikt was terug naar boven bracht om het te kunnen inslikken. Maar honger doet eten en wie zijn wij om te klagen over gratis voedsel.

19u. We gingen weer aan de slag. Tijd om de lijststemmen in te delen. Eén hoop met enkel lijststemmen, één met stemmen op de effectieven, één met stemmen op effectieven en opvolgers en één hoop met stemmen op opvolgers. Eens dat gedaan was het weer tellen geblazen. Als één partij volledig geteld was, op naar de volgende. Als alle partijen geteld waren was het tijd voor een controle telling om te zien of de uitslag dezelfde bleef. Als alles dubbel geteld was was het tijd voor ‘le moment suprême’: komt de totale telling op hetzelfde neer als de eerste telling van de bureaustemmen? Een luid gejuich toen bleek dat alles klopte.

Het grofste werk was achter de rug. Tijd om de voorkeursstemmen te tellen. We werden opgedeeld in duo’s: één las de namen, de andere noteerde streepjes. Mijn partner en ik hadden een deftig en vlot systeem ontwikkeld: eerst de stapel met opvolgers, daarna de stapel met effectieven/opvolgers waarvan we alleen de opvolgers lazen. Eens de opvolgers achter de rug deden we hetzelfde voor de effectieven.

21u. Alle stemmen zijn eindelijk geteld. We slaken allemaal een zucht van opluchting. Jammer genoeg kunnen we nog niet naar huis want alles moet nog ingepakt worden én omdat de telling nog moet goedgekeurd worden. Terwijl de tellers alles klaarleggen en kijken wat waar moet, gaat de voorzitter de goedkeuring van onze resultaten voorleggen. Hij komt, gelukkig, met goed nieuws terug en alles mag definitief ingepakt worden.

21u45. Alles is ingepakt, opgeruimd, op stapels gelegd. De verantwoordelijken van de organisatie komt binnen met de grote zak waar alles in moet in de juiste volgorde. Eens alles is ingeladen wordt de zak toegesnoerd en verzegeld.

22u00. De voorzitter laat ons nog een laatste maal tekenen en daarna kunnen we beschikken. Ons telbureau lag aan het einde van de gang en in het naar buiten gaan van het gebouw blijkt dat alle lokalen al donker zijn én opgeruimd: wij zijn de laatsten om het gebouw te verlaten.

22u15. Ik zet een medetelster af op een afspraak op café en stap zelf nog eens binnen. Er zijn daar nog een paar vrienden van mij en om nog even te ontladen blijf ik ook nog iets drinken.

23u. Tijd om naar huis te gaan want maandag is voor mij een gewone werkdag.

© 2009 GENTBLOGT VZW