RSSM83 met dank aan Ayco
Als je in huis woont met een Duyster-fan van het eerste uur, dan kan je niet anders dan het concert dat Ayco aanraadde tijdens haar zondagavondprogramma meemaken. Zeker als ze in Gent optreden. Met de wildcard (10 concerten voor 25 euro) was dit mooi meegenomen. Hij herinnerde zich ook nog een volle tent op Pukkelpop, twee jaar geleden ofzo, en dat het goed was, toch die laatste twee liedjes, al wist hij niet meer hoe het juist klonk,… en zo stonden wij dinsdagavond in de Balzaal van de Vooruit.
De spits werd afgebeten door de Belgische band Yuko. Het viertal zat nogal dicht bij elkaar op het podium en dat paste goed bij hun muziek. De muziek klinkt dromerig, ook wat naiëf, maar dan in de goede zin van het woord. Ik kon de teksten niet meteen volgen, dus ga ik voort op de muziek. In de goede postrock-traditie durven ze ook wel de registers eens open trekken. Het deed me ergens aan denken, op de goede manier, maar ik kan er niet meteen de vinger op leggen. De songs worden vooralsnog niet breed uitgesponnen en dat houdt de aandacht er wel bij. Niet meteen wat je verwacht van een songschrijver die eerder muziek componeerde voor een theatervoorstelling van Jan Fabre en de film ‘De Laatste Zomer’ van Joost Wijnant. Zanger, gitarist en songschrijver Kristof Deneijs, slaagt erin een sound op te bouwen die eerder verrassend klinkt voor een Belgische groep.
Op het podium viel niet zo veel te beleven, iedereen zat braafjes op een stoeltje. Gelukkig is er de energieke drumster Karen Willems. Ze gaat voorlopig op in haar drumwerk. Kronkelen, las ik ergens, en ik kan het niet beter omschrijven. Wat mij betreft, zeker een groep om in de gaten te houden. Het viertal is trouwens Gents-Brussels (dus voer voor Uwged8) Ze staan trouwens op het eind van de zomer op Pukkelpop (en zo is de cirkel rond zou je kunnen zeggen). Maar wij kwamen voor M83 en we waren niet de enige. De balzaal liep niet enkel vlot vol, de temperatuur steeg ook gevaarlijk tot de hogere temperaturen. Zomer, zegt u?
In een blauw licht nam Anthony Gonzalez plaats achter de synthesizer en de obligatoire macs. Sinds het vertrek van Nicolas Fromageau is M83 immers zijn soloproject geworden. De elektro palmt langzaam de balzaal in. Het is niet moeilijk om in te zien waarom Depeche Mode M83 koos als voorprogramma. De spanning wordt opgebouwd, er staat nog een eenzaam drumstel achter een wand en een synthesizer met mac te wachten. Er komt duidelijk versterking aan, maar Gonzalez laat zich niet opjagen…
“Ca parle français ici? Ca va, on n’est pas sur terrain inconnu.” Anthony Gonzalez voelde zich gerustgesteld. Hij legde nog uit dat hij door het vertrek van de gitarist nu maar zelf de gitaar had omgegespt en hij tijd nodig heeft om te stemmen, de onbekende zangeres met zorro-make-up (de zoekmachine laat me in de steek, maar Bruno is duidelijk handiger en hij komt uit op Morgan Kibby – nvdr) maande hem tot snelheid aan: “On n’est pas drôle…”
Het Frans liep misschien wat stroef, maar het publiek snapte wel wat van hen verwacht werd. Danser! Het werd een uitputtingslag, een strijd tegen de hitte in de balzaal. Maar de elektrobeats gaven het tempo aan. Als een sirene bezweert Kibby het publiek. Gonzalez zweept hen verder op met de gitaar…
Yuko en M83 vormden misschien een verrassende combinatie, maar het werd zeker een geslaagde avond met goede muziek. Meer van dat…
Yuko
M83
M83 (met Yuko als support), gehoord op dinsdag 23 juni in de Balzaal van Vooruit
© 2009 GENTBLOGT VZW
Ik vond het helaas een wat mak publiek, al kan het ook aan M83 gelegen hebben. Op Pukkelpop was er meer magie.
Waar wij stonden viel dat goed mee,ik ben er dan maar van uit gegaan dat dat overal zo was. Spijtig