RSSKnettergek door “Una paloma blanca”
Sinds kort loopt een petitie tegen de straatmuzikanten in de stad. Heel veel winkeliers, cafébazen, maar ook gewone Gentenaars storen zich mateloos aan hen. “Ze zijn opdringerig, spelen te luid én ze kennen maar 4 liedjes.”
Lees meer bij deredactie.be
© 2009 GENTBLOGT VZW
alez zeg, ‘una paloma blanca’ is toch een schoon liedje ;-)
ik ben toch meer van “mijnen blaaaauwe geschelpte”…
ik ben toch meer fan van “mijnen blaaaauwe geschelpte”…
voor Spanjarden, zo valt te horen dat Paloma Blanca een witte duif is. Voor mensen uit Latein-amerika wil dit helemaal iets anders zeggen, namelijk het mannelijke geslacht.
Verwonderd me eigenlijk niet echt dat er reaktie komt op die straatmuziekanten.
Ik woon zelf niet in het centrum maar iedere week loop ik wel eens door het centrum.
En het viel me toen al steeds op dat ik steeds dezelfde muziekanten……rond dezelfde terrassen zag draaien……en steeds dezelfde liedjes spelen.
In het begin vond ik het nog allemaal charmant en leuk…..maar ondertussen vind ik hun steeds wederkerend repertoire toch ook wat afgezaagd.
Moesten ze nu eens wat meer nummers instuderen……maken ze mischien nog een kans :-)))
Ik werk aan de GB Dampoort: vandaag was het 5 uur achtereen ‘hava nagila’ op de viool, benieuwd wie en wat het morgen weer zal zijn…
Even hinderlijk vind ik alle toenadering voor zowel een goed doel als voor enig business doel. Ik wil gewoon rustig kunnen winkelen, vooral wandelen door de stad, zonder aangeklamd te worden ! En of dit nu Azg, of Artsen zonder vakantie, 11.11.11 of wat dan ook is, ik wil gewoon rustig door mijn stad kunnen wandelen, zonder steeds opnieuw door één of ander goed doel aangesproken te worden, gewoon kunnen genieten van mijn spaarzame vrije uren zonder enig schuldbewustzijn voor enig leed waar ik echt niet toe bijgedragen heb !
En als een straatmuzikant me weet te bekoren (gebeurt me slechts max. 2 x per jaar, steeds gewoon bekoord door muzikanten die klassieke muziek op een uitmuntende wijze weten te brengen en dan sta ik ook stil om het te beluisteren, dan wil ik zeggen “bis, bis”. En waarschijnlijk zal zo’n bisnummer de omwonende ook niet storen. Zelf heb ik samengewoond met een man die op een uitmuntende wijze twee suites van Bach wist te vertolken en ik had daar nooit genoeg van ! Ik wou dat ik zijn vertolking van die 2 suites op CD had ! Ze zouden grijs gedraaid zijn binnen één jaar !
Zelfde hier aan het station: er gaat bijna geen dag voorbij of er is (niet alleen ngo’s) wel één of andere firma die reclame maakt waar je je doorheen moet worstelen.
Aan het Sint-Pietersstation ook van dattum. Komt een mens afgepeigerd van zijn werk, staan daar trekzakkentrekkers op hun instrument ontzettend jolig en enthousiast lawaai te maken. Er is geen ontkomen aan.
Rustig thuiskomen, vergeet het. Als het de bedoeling zou zijn – vrolijk word ik er niet van, wel integendeel, mijn humeur daalt tot ver onder het vriespunt als ik het station uitloop. Er is zo al lawaai genoeg op straat dus moeten we dat er maar bijnemen. Het klinkt vals, het is alle dagen hetzelfde afgezaagde deuntje en het maakt een teringherrie. Eventjes iemand bellen om te zeggen dat je bent aangekomen in Gent is er niet meer bij, je moet 200 meter verder vluchten (in de regen gaan staan als het giet) om je verstaanbaar te kunnen maken.
Ohja, vluchten naar de tramtunnel gaat niet want daar staat meestal zo’n dompelaar een trompetviool te martelen, precies een kat die ze aan het kelen zijn, urgh! Gruwelijk is dat!
Deze morgen liep ik in Brussel van Centraal Station naar de metro (door de tunnel Рiedereen die ooit in Brussel was, welbekend). Voor ̩̩n keer was er geen muziek (blijkbaar zijn die gasten allemaal op vakantie) en ik kon het zelf niet geloven hoe rustgevend dat was: stilte en alleen maar voetstappen, zo ontspannend. Wat voor mij het bewijs is dat muziek (en de muzikanten) alleen maar stresserend en dik op de zenuwen werken.
Goeie hemel, even de voeten des Heren kussen, blij dat jij mijn buurman niet bent!
Man toch, een beetje verzuurd? Misschien eens denken aan een verhuis naar… de stille Kempen, of beter nog de zoutvlakte van Utah, het noorden van Groenland? Hoewel, dat laatste gaat niet want je schoenen zouden kraken in de sneeuw en dat helse lawaai overleef je waarschijnlijk niet.
Bwa… Persoonlijk vind ik muzikanten die maar 1 of 2 liedjes kennen en quasi elke dag in het centrum met die liedjes staan ook van geen enkele meerwaarde hoor…
Hear, hear. Als mede-centrumbewoner ben ik, bepaalde, straatmuzikanten zo beu als kouwe pap. Vooral de sujeten met hun “trompetviool” van wie ik al twee jaar lang hetzelfde korte stukje van pakweg vier minuten mag horen, op eeuwige repeat. En dan zijn ze nog eens opdringerig ook. Dan heb ik toch veel liever het groepje ouwere mannen dat nog échte muziek maakt.
Je kan tegenwoordig geen voet meer buitenzetten of je krijgt te maken met wat ik noem: “lawaaiterreur” in allerlei vormen en overal: op straat, in winkels, op de trein … (voorbeelden genoeg – zelfs of café kan je geen normaal gesprek voeren want je krijgt er oorverdovende muziek) maar o wee je gebeente als je daar iets van zegt want dan stopt men je in het hok: “onverdraagzaam & verzuurd”, of nog beter: men vraagt je om te verkassen. Gemakkelijk om zo iemand monddood te maken.
Het is eigenlijk heel eenvoudig:
- Bedrijven die u aanspreken: een beleefd “nee dank u, geen tijd”
- Goede doelen: waarom ook niet. Maar indien geen tijd zeg ik dat ook gewoon. Een kleurboekje of wat stiften kopen doe ik meestal wel, die kan ik toch kwijt bij mijn neefjes en nichtjes.
- Straatmuzikanten: kom ze ook liever niet dan wel tegen, en dan nog: gewoon niks geven! Als ze van hun tak maken dan jodel ik wel een deuntje en hou ik daarna mijn hand open zodat zij mij kunnen vergoeden voor mijn “talenten”. Het is niet omdat ze een paar valse noten komen spelen aan uw tafel dat je verplicht bent om iets te geven.
Soms heb je van die bedelaars die op straat naar je toekomen. Wel (los van de discussie of het georganiseerde oplichterij is of niet), die mannen krijgen geen rotte duit. Dat gaat van “sorry, heb geen kleingeld bij” tot een eenvoudige “nee” (afhankelijk van hoe opdringerig ze zijn). Als er dan tussen zitten die ambetant of knorrig doen, dan replikeer ik dat ik ook (hard) moet werken voor mijn centen dus misschien moeten ze dat zelf ook maar eens gaan doen.
Tja, voor sommige mensen zal dit waarschijnlijk arrogant overkomen maar op de duur kan je op elke hoek van de straat laten oplichten.
Het strafste was een man die in gebrekkig Nederlands vroeg om zijn petitie te ondertekenen “voor een goed doel”. In één van de vakjes moest je een bedrag invullen. Er stonden al heel wat “voorbeelden” van namen met telkens een bedrag: 5 euro, 10 euro, zelfs 20 euro. Toen ik dat zag staan wist ik dat het oplichterij was. Hij zag dat ik aarzelde en hij zei vlug “dank u” en maakte zich uit de voeten. Ik had feitelijk die man moeten volgen aan aangeven aan de politie.