RSSGent Jazz, dag 3: vol energie!
“Nu er geen zangereskes meer zijn,” fluisterde iemand in mijn oor, “is er precies al wat minder volk in de zaal.” Dat viel nochtans goed mee, vonden wij zelf, en tijdens McCoy Tyner waren er hooguit nog wat lege stoeltjes helemaal achteraan in de zaal, op die plaatsen van waar men eigenlijk enkel via de videoschermen het concert kon volgen. En bij het eerste concert zat de zaal toch al half gevuld.
Aka Moon start, en is niet te stoppen. Bassist Michel Hadzigeorgiou zet de groove in en gaat volle snelheid rechtuit. Fabrizio Cassol blaast zijn sax ertussen, wat nu dan ontaard in een olijk headbangen van Hadzigeorgiou. Stéphane Galland intervenieert en stuurt, en steekt net geen tong uit als hij de anderen bij de neus neemt. Er was veel geginnegap tussen de groepsleden, die moeiteloos hun energie op het publiek overbrachten.
Het Afrikagevoel zat er al in bij Aka Moon, maar de basketballange Randy Weston gaat met zijn African Rhythms (what’s in a name, nietwaar) nog een stapje verder. Vooral de zo typerende percussie van Neil Clarke brengt ons een pak zuidelijker, en warmer dan de verkleumende wind buiten ons laat voelen. Vervloekte wind chill factor. Pianist Weston was zelf iets minder geïnspireerd, maar het concert werd ettelijke niveaus hoger gestuwd door de waanzinnige speelkunsten van bassist Alex Blake. Volgens ons had de man alléén kunnen spelen, en dan had hij nog steeds een boeiend concert neergepoot.
We hadden John Scolfield al gehoord op het Gentse festival, én Pat Metheny, maar we keken al een tijdje vol ongeduld uit naar de komst van gitarist Bill Frisell. Dan komt hij nog in het kielzog van McCoy Tyner ook, de pianogod die op zijn tweeëntwintigste bij Coltrane ging spelen. Het kondigde zich in onze ogen allemaal veelbelovend aan, iets te veelbelovend zo vreesden wij zelfs, maar onze oren tintelen vandaag nog na van plezier. Verrassend is de muziek tijdens zo’n concert natuurlijk niet te noemen, maar wij zitten soms ook graag met een beate glimlach gewoon te genieten van wonderlijk mooie muziek, waarin alles lijkt te kloppen, en de wereld even een betere plaats lijkt.
Ach, ik word wat lyrisch, en dat is waarschijnlijk door de vermoeidheid die na de derde festivaldag een beetje de kop opsteekt. Geen nood, vandaag genieten wij gewoon opnieuw met het Free Desmyter Quartet, ontdekken we Christian Scott, en luisteren we naar de gitaar van George Benson.
Gent Jazz, 8-12 & 16-19/07. Vergeet ook het Jong Jazztalent Gent concours niet, elke festivaldag van 12u15 tot 14u, en al evenmin de jamsessies in de middeleeuwse kelder van het NH Hotel Gent Belfort (vanaf 23u30).
—
Aka Moon
Fabrizio Cassol (sax), Michel Hadzigeorgiou (bas), Stéphane Galland (drums)
Randy Weston African Rhythms
Randy Weston (piano), Alex Blake (bas), Neil Clarke (percussie)
McCoy Tyner Trio feat. Bill Frisell & Gary Bartz
McCoy Tyner (piano), Gerald Cannon (bas), Eric Kamau Gravatt (drums), Bill Frisell (gitaar), Gary Bartz (altsaxofoon, sopraansaxofoon, klarinet)
© 2009 GENTBLOGT VZW
McCoy tyner, die is toch al eens geweest de afgelopen jaren ook é? ik weet nog dat ik dat toen wreed goed vond…
Geen zangeressen en geen backbeats vandaag en toch een mooie opkomst. Geen grote uitschieters deze keer, maar ook geen ontgoochelingen. Gewoon een staalkaart vol goede jazz met Tyner en gasten beter dan de rest, geheel in overeenstemming met de naambekendheid. Ik heb het vorige concert van Tyner ook gezien, toen Ravi Coltrane de plaats innam van Bill Frisell. In mijn herinnering was dat een sterkere combinatie, of beter gesteld, het blaaswerk had wat minder bravoure nu Bartz daar alleen moest voor instaan. Niettemin een wonderlijk mooi optreden, zoals Bruno terecht aangeeft.