RSSGent Jazz, dag 4: uitersten
Een heel… gevarieerd programma, gisteren op het Gent Jazz festival, want het leek ons geen hele stap maar eerder een sprong om van het Free Desmyter Quartet tot George Benson te komen. En overigens, “ça, c’est le futur du jazz mon ami!” slaakte een collega uit toen Christian Scott zijn Dizzie Gillispietrompet aan de lippen zette.
U krijgt weinig woorden van ons vandaag, maar we hopen dat de beelden voor zich spreken. Zo meteen treft u ons bij de ingang voor het Jong Jazztalent (vandaag is het de beurt aan het Winchovski Trio), en vanaf 16u30 genieten we verder van het Yaron Herman Trio, het Nathalie Loriers Trio & Bert Joris with Strings, het Brad Mehldau Trio, en het Richard Galliano All Star Quartet! En daarna kan u nog in het NH Hotel Gent Belfort terecht voor de jamsessies.
Free Desmyter Quartet
Free Desmyter (piano), John Ruocco (tenorsax, clarinet), Manolo Cabras (bas), Marek Patrman (drums)
Christian Scott
Christian Scott (trompet), John Lamkin (drums), Mathew Stevens (gitaar), Milton Fletcher (piano), Kristopher Keith Funn (bas)
George Benson
George Benson (gitaar, zang), Michael O’Neill (gitaar, zang), Buddy Williams (drums), Stanley Banks (bas), Thom Hall (keyboards)
Gent Jazz, 8-12 & 16-19/07. Vergeet ook het Jong Jazztalent Gent concours niet, elke festivaldag van 12u15 tot 14u, en al evenmin de jamsessies in de middeleeuwse kelder van het NH Hotel Gent Belfort (vanaf 23u30).
© 2009 GENTBLOGT VZW
Zakkenrollers op Gent Jazz?
Jawel
Gans de avond van zaterdag werd het vermeld (tussen de optredens) dat er zakkenrollers waren. En uiteindelijk was er steeds meer blauw (het zwart van de betaalde seurity was van het begin reeds aanwezig)en steeds weer werd er gezegd dat er zakkenrollers op de site aanwezig waren.
Het zullen toch niet die zigeuners geweest zijn die naast mij aan het filmen waren, naar het programmakaartje van DS aan het kijken waren, of hun meisjes die op en af gingen zonder naar het podium te kijken.
Gent Jazz rollers?
Heb ook naast die zigeunerfamilie gezeten en moet zeggen dat ze er mij eerder ongevaarlijk uitzagen.
Wel goed gelachen met de undercover agenten die erbij liepen in korte broek, knalkleurige polo, witte sportschoenen inclusief witte sokken.
Ze vielen bijna niet op tussen de gemiddelde bezoeker die rond de 50 lentes telde, de pullover nonchalant over het karootjeshemd geknoopt. (al dan niet met de obligatoire zonnebril, mocht de zon toch beginnen schijnen tussen twee buien door zo rond 21u ’s avonds)
Muziekaal gezien was dit na enkele edities Blue Note en Gent Jazz, mijn eerste avond in het “oudere mensenâ€/eerste gedeelte van het festival.
Het eerste wat opviel is dat de zaal volstond met stoelen, wat niet onaangenaam bleek te zijn.
Het Free Desmyter quartet stond iets te vroeg geprogrammeerd voor mij.
Christian Scott en band klonken mij als jazz-leek eerder fris en lekker in de oren terwijl Mr. George Benson met een ietwat zeemzoeterig show toch de tent vrij goed van zijn stoelen kreeg.
Dank aan de sponsorende krant die ervoor zorgde dat ik de kassa zonder betalen kon passeren.
Waar is de tijd dat gentblogt nog tickets te geef had voor dit toch wel superfijne evenement.
Een sprong naar George Benson vind ik eerder zacht uitgedrukt. De varieté-achtige show waaruit het optreden voor drie vierde bestond, hoort zonder meer in het tweede gedeelte All That Jazz? thuis en op de keper beschouwd kan dat ook worden gezegd van de funky fusion uit het begin van de show. Benson heeft ook niet genoeg laten horen waarom hij één van de beste jazzgitaristen is om in het eerste gedeelte geprogrammeerd te worden. Van ‘A tribute to Nat King Cole’, waarmee hij op North Sea staat geprogrammeerd, heb ik ook niets gemerkt. Voor de fans mogelijk een hoogtepunt, maar in elk geval helemaal misplaatst na twee redelijk goede jazzconcerten. Trompettist Christian Scott geldt als het nieuwste talent uit New Orleans. Hij moet nog vijfentwintig worden, maar staat al als een echte leider op het podium. Niet alleen leeft hij intens mee met wat zijn band doet en laat hij vaak in woord of gebaar merken wat hij ervan vindt. Ook weet hij het publiek met humor en intelligentie te bespelen. Zijn spel is misschien nog niet helemaal origineel, maar hij is technisch sterk en maakt zonder moeite de overgang van vurig naar gevoelig. Bovendien was er een hechte groep aan het werk waarin het nerveuze gitaarwerk meer opvalt dan de klaterende piano en de stevig swingende en af en toe groovende drums. De beste solo’s kwamen van pianist Milton Fletcher en Scott zelf. Het optreden van Free Desmyter en John Ruocco was minder energiek, ondanks een stevige ritmetandem die al jaren samenspeelt. Niettemin een mooie opener met een rustig opgebouwd en steeds boeiend concert.