RSSDaan en Team William breken Boomtown af
Boomtown bewaarde zijn grootste knallers voor de laatste avond. Zoals ondertussen al een gewoonte is geworden, werd het plein een goed uur voor de hoofdact al afgesloten, en deze keer leek het nog een stuk meer drummen dan de voorgaande dagen al het geval was. Blijkbaar wou niemand deze laatste Boomtownavond met geschift genie Daan missen.
Eveneens naar gewoonte, miste ik helaas de opener. Maar voor Team William, de tweede groep van de avond, zocht ik een goed plekje. Ik heb deze groep pas heel recent ontdekt dankzij onze eigen Uwged8 natuurlijk, maar toch ook dankzij hun nu ook op Studio Brussel opgepikte lichtelijk geniale single Lord of the dogs. Geef toe, deze vrolijke prettig gestoorde popdeuntjes kleven zich vast aan uw gehoororgaan als een teek op een hond.
De jongens van Team William hebben niet enkel een gesmaakte debuutplaat afgeleverd met vrolijke, prettig gestoorde popsongs, ze bewezen gisterenavond ook een goeie liveband te zijn. De keyboardspeler stal de show met zijn gekke fratsen (zichzelf in het oog slaan tijdens een stuntelige poging tot drummen, molenwiekend het podium over hossen op zoek naar, ja, naar wat eigenlijk), maar ook de rest van de groep oogde vrolijk en geflipt.
Het meest overtuigend vond ik, naast de leuke liedjes, het aparte stemgeluid van de zanger. Breekbaar, lichtjes hees en apart, Vlaanderen heeft er weer een knappe stem bij. We hoorden lichtvoetige songs doorspekt met humor en keyboarddeuntjes (vergis ik mij, of is de keyboard weer helemaal aanvaard in het rockmillieu?) met invloeden van de grote Amerikaanse voorbeelden als Weezer en Pavement en kilo’s enthousiasme zonder enige pretentie. Nu nog proberen een meer eigen gezicht te vinden, en deze mannen zien we nog terug als hoofdact.
Daan dan, een vaste gast op Boomtown, en altijd goed voor een propvol en afgesloten plein. Met zijn laatste plaat keert hij echter voor een stuk terug naar zijn oudere werk, en ik was bijzonder nieuwsgierig hoe hij dit live zou invullen.
Waar de meeste artiesten hun recentste single pas op het einde bovenhalen, begint Daan met Exes. Hij maakt het publiek al snel duidelijk dat hij geen hitmachine is en vooral zijn nieuwe nummers wil komen spelen. Die nummers, met Daan achter de piano, mogen er trouwens zijn. Pas bij het vierde nummer gaat de doos met oude bekende meezingers open, en wordt er opgebouwd naar de eerste climax van Swedish Designer Drugs via eerst Addicted en dan The player. Knap!
Daan is een echte kameleon en verandert regelmatig van vorm; andere muziek, andere look, andere show, andere stijl. Nadat hij met zijn vorige plaat het toppunt van kitch ruimschoots overschreden had, is het goed hem een nieuwe weg te zien inslaan, weer meer richting zijn oude wortels van geschifte rockmuziek maar nog steeds met de hem kenmerkende saus van drama en volksmennerij. Het witte kostuum is verruild voor stemming zwart, de excessen zijn eraf geveild en Daan klinkt meer in evenwicht, interessanter.
Toch blijft het een showbeest eerste klas, die met Morrissey achtige allures over het podium schrijdt en het publiek constant toespreekt op zijn gekende typische manier. Het publiek wordt omgedoopt tot ‘Gent’ en zelf mogen we Daan aanspreken met ‘Leuven’ bijvoorbeeld. En heb ik het nu goed gehoord of is hij van plan mee te doen aan Eurosong? Er staan ons nog verrassingen te wachten, zoveel is zeker.
Een groot deel van het publiek is echter gekomen voor de elektronische meestampers waarvan Daan toegeeft ze in een flard van verbijstering te hebben geschreven, en na nog enkele nieuwe nummers en na het fantastische Woods van zijn oude groep Dead Man Ray (volgens Daan de moeilijkste groep ter wereld om in leven te houden. Betekent dit dat er toch hoop is op een reünie?) geeft Daan het uitzinnige publiek met Victory waarvoor het gekomen is. Housewife wordt geserveerd als bisnummer en zoals te verwachten was ontploft het plein dan helemaal.
Het spreekt echter voor Daan dat hij niet hiermee afsluit, maar met Icon, een zalig nieuw nummer dat eerder in de set al was gepasseerd maar dat hij herneemt in een volledig akoestische versie, omringd door zijn muzikanten die als achtergrondkoortje fungeren. Dat was voor mij een veel groter kippenvelmoment dan Housewife, en gewoon lef van Daan om zo zijn eigen goesting te doen.
Wat deze nieuwe richting betreft die de man is ingeslagen, I like it, en ik had de indruk de rest van de Kouter ook. Of hoe Boomtown deze Feesten afsloot met een climax.
© 2009 GENTBLOGT VZW
het was super, zowel Team William als Daan. Genoten!
Waar zijn er meerdere foto’s te vinden? :’)
Inderdaad, Boomtown ging eruit in stijl! En een ferme dankjewel aan de organisatoren en vrijwilligers voor een erg goede boomtown-editie… Volgend jaar opnieuw?
Mooie foto’s, spijtig dat ik het gemist heb
Dat Team William de mosterd haalde bij een verderfelijke groep als Weezer lijkt me wel twijfelachtig. Daarvoor zitten hun songs net iets te geod in elkaar.