RSSGentse Feesten: een laatste bedenking
Ik schreef gisterenavond nog aan mijn Facebook-vrienden dat ik mij gisteren mateloos geërgerd had op de Gentse Feesten. Vooral aan en door mensen. Mijn, doorheen der jaren gegroeide, mildheid werd er zowaar zelfs zwaar door op de proef gesteld. Uiteraard zal dat wellicht deels aan mij liggen. Ook daar zal ik in de toekomst moeten leren verder mee leven. Maar daar gaat het nu even niet om.
In eerste instantie wou ik er voor Gentblogt niet over schrijven. Omdat ik vind dat de andere media al te gretig zijn ingegaan op de paar, weliswaar serieuze, incidenten die zich hebben voorgedaan tijdens dit volksgebeuren, waar meer dan een miljoen mensen (!), gedurende tien dagen (!), aan hebben deelgenomen. En zonder één of ander te willen minimaliseren wil ik dat laatste toch wel even in de verf zetten. Want al bij al zijn de Gentse Feesten een gebeurtenis die door de meeste deelnemers ervan als uitermate positief, leuk, grensverleggend én verrijkend worden beschouwd. Een algemeen heersend goed gevoel dat ook bepaalde onveiligheidsgevoelens weet te relativeren en soms zelfs weet te verdrijven. Wat ook geldt voor mij. Ik behoor immers ondertussen al tot de zogenaamde ‘oudere generatie die niet meer zoveel buitenkomt, en dus vervreemd is van het moderne alledaags gebeuren’ (de angst voor het onbekende baart de vrees voor anderen!).
Ik ben de laatste jaren steeds minder mobiel geworden. En moet mij tegenwoordig zelfs door het leven voortbewegen met behulp van een wandelstok. Ondersteuning zoekend bij mijn laatste levensgezellin. Kreupel, al wil ik dat etiket zelf nog steeds niet op mezelf kleven. Al is misplaatste trots een ondraaglijk iets. Levend met de constante schrik dat ik bij de minste oneffenheid in het wegdek of door een onverwachte aanraking met een medemens het evenwicht zal verliezen. Weinigen houden daar rekening mee. Dat heb ik gisteren nog maar eens aan den lijve ondervonden. Toen ik mij op weg bevond naar het Baudelopark om een dansinitiatie ‘Streetdance’ bij te wonen. Waaraan mijn vriendin zou deelnemen. Ik moest mij daarvoor een weg banen doorheen een massa uitgelaten feestvierders die van geen wijken wilden weten. Zichzelf soms met een verbeten blik in hun ogen vooruit wierpen om het pleit voor enkele meters in hun voordeel te beslechten. Ik ben uiteindelijk, met veel moeite, en dankzij de hulp van enkele vriendelijk meelevende (veelal oudere) mensen, toch op de plaats van mijn bestemming geraakt. En daar stoorde ik mij dan weer aan de nonchalante manier van doen van lui die te leeg zijn om hun afval te deponeren in de meer dan talrijke vuilnisbakken die daartoe voorzien zijn. Als iedereen eens voor de eigen stoep zou vegen? ’t Leven zou er al een stuk mooier én gemakkelijker op worden. Het zijn maar mijmeringen. Niet echt moraliserend bedoeld. Alhoewel sommige dingen die ik heb meegemaakt daartoe aanleiding zouden kunnen geven. Ik heb agressie gevoeld. Voor zoveel onbegrip. Voor zo weinig inlevingsvermogen.
Even later een terrasje gedaan. De tafels en stoelen veel te dicht bij elkaar geplaatst. Inhalige horecabazen die niet beseffen dat ze beter wat minder tafeltjes zouden installeren om zo meer klanten te kunnen lokken. Uiteindelijk toch een plaatsje bemachtigd. Een veel te dure consumptie genuttigd. Op een plaats waar uitbaters alleen gaan voor het eigen gewin. Geen euro bijdragen aan de programatie van wat voor cultureel volksverheffend of vermakelijk spektakel dan ook. Ik heb er ook voor het eerst echt gevoeld hoe batterijkippen zich moeten voelen. Of mensen die door omstandigheden gedwongen worden om met elkaar opeengedrukt en in miserabele toestanden te moeten samenleven. En misschien wordt er, mede daardoor, iemand neergestoken op de Feesten. Verliest er een ander zijn oog. Frustaties die op het verkeerde moment, op de verkeerde plaats én op verkeerde mensen worden afgereageerd. Waar niet alleen slachtoffers maar ook daders later spijt van hebben. Begrijpen is echter iets anders dan goedpraten. Ik heb het afgelopen jaar ook al meerdere hooglopende burenruzies gezien (zonder dat ik daar zelf ook maar iets te maken mee had), meegemaakt hoe mijn jongste zoon zomaar in elkaar geslagen werd én zelf meermaals ervaren hoe traumatiserend het kan zijn om slachtoffer te worden van verkeersagressie. Maar ook daar gaat het eigenlijk niet om.
Waar gaat het dan wel over? Dat ik aangenaam verrast was toen ik de Gentse hoofdcommissaris van politie Steven De Smet op de radio hoorde vertellen dat er niet meer criminaliteit was tijdens de Gentse Feesten dan anders. Ondanks het drank-en drugsmisbruik. En als criminoloog van opleiding vind ik dat zelfs een understatement. Omdat er theorieën bestaan die stellen dat hoe meer mensen met elkaar geconfronteerd worden, hoe groter de kans op conflicten en overtredend gedrag toeneemt. En dat is niet gebeurd tijdens deze Gentse Feesten. Ook dà t is een statement op zich !
De laatste dag van de feesten hebben Isabelle en ik geopteerd voor een romantisch en rustig etentje thuis. En wees gerust, we hebben een paar keer luidop geopperd dat we hoopten dat ook deze Feesten goed zullen zijn afgelopen. Wetende dat ook samen-leven een werkwoord blijft !
© 2009 GENTBLOGT VZW
Mooi !
Sommige bedenkingen zijn ook de mijne. Toch een pluim aan alle organisatoren die de Gentse feesten gratis willen houden.
Inhalige horecauitbaters die niets bijdragen zal je wellicht altijd vinden : platte commercie is niet te bannen.
En wat betreft dat “oogincident” : ongelooflijk dat niemand verbaal ingegrepen heeft. Een teken des tijds wellicht.
In die steekpartij is er iemand tussen gekomen. En zie wat het resultaat was… dat zal ook wel een rol gespeeld hebben vermoed ik. Maar ik vind tegelijk dat “wijzen naar de anderen” iets te makkelijk is. Sommigen kunnen gewoon niet reageren omdat ze stijf van de angst/schok zijn van wat ze zien. Ooit al zelf getuige geweest van zinloos geweld? En wat heb je toen gedaan? Chapeau voor mensen die in zo’n situaties onmiddellijk ter hulp snellen, maar ook ergens wel begrip voor zij die het niet durven… Ook al is het niet “juist”…
Om er nog iets over te zeggen: ik denk dat ikzelf zou helpen als iemand mij aansprak van “ik ga die helpen, help je mee?”. Twee of drie personen zijn voldoende, publieke lynch partijen is nu ook weer niet waar we naar vragen.
Maar in mijn eentje zonder de hulp van anderen, nee dank u. Ik wil niet eindigen zoals het slachtoffer.
En da’s gewoon een eerlijke mening zonder het over het “goede” of “slechte” ervan te hebben.
Dat bedoelde ik juist met ” een teken des tijds”. Alleen zou ik het ook nooit doen, maar door het initiatief te nemen bereik je mss meer mensen. Als groep sta je sterker en dat helpt mss. Ben zelf nog nooit slachtoffer of getuige geweest van zinloos geweld. Gelukkig maar. En ik weet ook niet hoe ik zou reageren . . . Echter . . in desbetreffend voorval was de man op stap met een vijftal vrienden . .
In een aantal bedenkingen kan ik me ook terug vinden, toch heb ik over het algemeen een tevreden gevoel over de voorbije feesten, ligt misschien ook aan het feit dat we dit jaar de massa vermeden hebben en de rustiger evenementen opgezocht hebben, ook nooit te laat gemaakt, meestal tussen 22 & 23 u de stad verlaten voordat de massa teveel gezopen had en de agressiviteit (bij bepaalden dan toch) naar boven kwam door overmatig drankverbruik. Niettemin het blijft me verwonderen dat er eigenlijk met zo’n massa’s mensen op de baan er niet meer incidenten gebeuren, kunnen we enkel gelukkig voor zijn natuurlijk
Ook ik ben wat minder mobiel de laatste tijd en ondervond toch dat bv op St-Jacobs mensen spontaan zorgen dat je een zitje hebt , mensen je willen laten voorgaan aan een kraampje . Maar we hebben toch geopteerd voor een terras (Max) midden het feestgedruis zodat we zittend toch de sfeer meemaakten . Volgend jaar hoop ik mee te kunnen dansen op St-Jacobs -)
ik ben nog altijd zwaar onder de indruk van de mevrouw van de boomtown-organisatie die voor mij spontaan een barkruk aansleepte uit de handelsbeurs tijdens het optreden van Daan. Ze zag blijkbaar dat het niet zo goed meer ging met mijn negenmaandenbuik.
Attent zijn, dat is iets waar elk van ons gewoon wat bewuster mee zou moeten omgaan. het leven zou veel schoner zijn.
Prachtige “ervaringsrelaas”, Francis!
Wat gij zo mooi schrijft, daar hamer ik al jaren op, en voor en tegen. Ik werd uitgejouwd en bekeken als een negatieve nestbevuiler, maar spijtig: ons nest is -, of liever, wordt bevuild.
Er zit wel iets in, alhoewel ik jaar op jaar verwonderd ben dat er bij een dergelijk massa-evenement zo weinig incidenten zijn.
Ik begrijp uit uw relaas dat je eerder sympathie hebt voor de iets oudere bevolking, doch zou willen relativeren. Het is een kleine minderheid van de “jonge gasten” die enkel naar de feesten komen om zo rap mogelijk zo zat mogelijk te zijn en dan natuurlijk geen respect te tonen voor de anderen, te staan pissen in mijn portaal en te staan roepen om 5 uur ‘s morgens. Jammer genoeg is het die minderheid die het zichtbaarst is. Ik behoor zelf stilaan tot de midden-leeftijd tussen 30 en 40, maar wil toch even benadrukken dat de meerderheid van de jonge gasten wel respect heeft voor minder valide of andere minderheidsgroepen. Bijvoorbeeld, geen mens die aarzelde om woensdag in de gietende regen te stappen om een gast in een elektrische rolstoel op de trapjes van de Vlasmarkt te helpen.