Gentblogt

Bataclan: het afscheid, of is het?

woensdag 29 juli 2009 12u55 | San (tekst), Thierry Lammertijn en Max Van Hemel (beeld) | 7 reacties
Trefwoorden: bataclan.

Het was mij dit jaar niet gelukt om regelmatig naar Bataclan te gaan. In het begin van de week was er het Puppetbuskersfestival. Tijdens het tweede deel vertoefden we in Macharius voor MiramirO. Maar hier en daar hadden we wel een gaatje gevonden om even binnen te wippen. Uiteindelijk zijn het onze buren, dus echt wegblijven kon niet.

Wat wel vast stond, al sinds het begin van de Feesten, was dat we de laatste dag dáár zouden doorbrengen: weg van de vuiligheid in de stad, weg van de tekenen van ontruiming en het einde van de Feesten. Wél op een site waar de Gentse Feestensfeer nog volop hing.

Voor we vertrokken hoorden we het gerucht al: dit zou de laatste Bataclan worden. Na de editie van 2006 in Macharius (toen nog als onderdeel van het Internationaal Straattheaterfestival – ondertussen ook al van naam veranderd en gekend onder MiramirO) en deze van vorig jaar en dit jaar in de Willem De Beersteeg, stoppen ze ermee. Bataclan houdt op te bestaan.

Wij fronsten onze wenkbrauwen van ongeloof: zoiets kon toch niet waar zijn? Maar eens daar geïnstalleerd hoorden we het keer op keer: ‘Welkom om de laatse Bataclan, de laatste dag, de laatste editie, en u bent erbij’ (enfin, niet letterlijk, maar iets in die trant). Als het zoveel keer herhaald wordt, dan moet het toch wel waar zijn? Of niet?

Wat er ook van zij, wij hebben het niet aan ons hart laten komen. De kinderen hebben nog een laatste hand helpen leggen aan de bouillon van kinderen, ze speelden met de Human Grijper en op de Human Jackpot, klommen in bomen en zetten de boel op stelten zoals alleen oververmoeide en (dus) hyperactieve kinderen dat kunnen. We keken naar Gunter Lamoot, we dronken pintjes, cola’s, pop-its en bruine Enames. Zagen dat de croques vlot over de toonbank gingen, want niemand die zich een plaatsje op de site had veroverd dácht er aan om deze weer te verlaten voor het ook maar echt zou moeten.

En zo waren wij er ook bij voor de voorstelling en (terechte) bejubeling van alle medewerkers, voor (de geluidsband van) het knallend vuurwerk en het allerlaatste Bataclanoptreden van niemand minder dan Jezus. Zoals hij op de trappen verscheen, het was een echt wonder en hij werd met ongelooflijk luid gejoel, applaus en enthousiasme onthaald.

Toen ik met mijn vriendin aan de toiletten aanschoof voor een laatste Bataclanplas, hadden we het tegen elkaar over: hoe jammer het wel was dat dit de laatste editie zou zijn. Dat het nu gewoon gedaan was. Tot een medewerker, die eveneens aanschoof, zei ‘De laatste keer? Tja. Dit ís nog altijd Bataclan hé’. En zo werd onze hoop weer leven in geblazen.

Afwachten dus wat het volgend jaar zal geven.

© 2009 GENTBLOGT VZW