Overweldigend NieuwZwart
Wat zei ilse ook alweer? Le tout Gand gaat naar Oostende? Wel, ze zat er recht op. Aan het tafeltje naast mij op het terrasje waar ik mijn spaghetti zat op te eten had men het over de Dampoort en tram 4, zoals alleen Gentenaars dat kunnen. En later in de trein, leek iedereen massaal in Brugge te moeten overstappen naar Gent (wat best wel praktisch was). Ik had sowieso al plannen om die dag naar Oostende te gaan en het leek de ideale gelegenheid om eens een kijkje te nemen op Theater aan Zee.
Bij de samenstelling van mijn Vooruit-abonnement had ik lang getwijfeld, één extra dansvoorstelling (want toch wel behoorlijk duur): Ultima Vez of les Ballets C de la B. De laatste heeft uiteindelijk aan het langste eind getrokken. Maar ik kreeg een herkansing voor Nieuw Zwart van Ultima Vez tijdens Theater aan Zee. Het festival- en treinticket kwamen uiteindelijk op hetzelfde neer als een ticket in de Vooruit later op het jaar. Ik had op voorhand wel gehoord dat niet alle plaatsen in het Casino Kursaal even fantastisch zijn, wat in de Vooruit geen probleem mag geven. Zeker de eerste blok was te mijden, in het begin van de voorstelling wordt namelijk veel op de grond gedanst.
Bij het begin van de voorstelling merk je enkel silhouetten, naakte silhouetten, denk je, maar je bent het niet zeker. Er hangt een zwarte sluier voor het podium. Het doet enorm denken aan een bos, zeker wanneer ze beginnen de wandelen en je het geluid van bladeren hoort. Een vrouw in het wit praat over het bos, ze praat Engels en niet alles wat ze zegt blijft hangen, maar de klank van de woorden heeft iets betoverends. De sluier verdwijnt en we zien de zeven wezens geboren worden in een desolaat landschap. Het goud van cellofaan, je weet wel het soort dat je meeneemt in de bergen tegen de koude, heeft een fantastisch effect. Drie mannen in wat een overall lijkt komen met lampen op het podium, Mauro Pawlowski, Elko Blijweert en Jeroen Stevens zullen straks voor de live muziek zorgen.
Ik kwam ogen te kort. De energie die van de dansers uitgaat is ongelooflijk, de muziek ondersteunt dit nog of stuwt hen hoger. Het is moeilijk uit te maken. De vrouw in het wit blijft van tijd tot tijd verschijnen op het podium. Wat ze zegt, klinkt belangrijk en filosofisch, maar ik hoor enkel de kleur van haar woorden. Ik zal nadien wel eens de vertaling lezen die we toegestopt kregen bij het binnenkomen. Nu moet ik me concentreren op de dansers. De wirwar van lichamen, de kleuren, de muziek, de stem, het licht, het goud,… Ik kwam niet enkel ogen te kort, ik kom ook nu nog woorden te kort om te beschrijven wat ik gezien heb. Het raakte mij heel diep en kwam overweldigend als één geheel op me af. Niet te nemen of te laten, maar gewoon hier is het: een voorstelling uit één stuk. Voor de voorstelling hoorde ik dat er hier en daar nog wat gesleuteld was, maar voor mij was de voorstelling echt af. Alles paste in elkaar en al kan je er niet meteen woorden voor vinden, gevoelsmatig zit het zo juist. De energie die afstraalt van het podium is overweldigend, de rustpunten zijn intens. De scène met het zwevende verhoog voor de muzikanten, de borden aan de zijkant die licht weerkaatsen en zo nodig de muur zijn waartegen de dansers als in een flipperkast botsen, de minimale verlichting, het spel met de tl-lampen,…
NieuwZwart, de nieuwe creatie van Wim Vandekeybus kan ik niet anders dan als een absolute aanrader aanprijzen. Het publiek was eerst voorzichtig enthousiast, als in een roes bijna, maar nadien barstte het applaus los met hier en daar mensen die recht stonden. Ik haastte me de zaal uit en stond onverwacht oog in oog met de zee. De foto’s en filmpjes die ik vond op het internet schieten tekort, dit moet je gezien hebben. De voorstelling is echter onder mijn vel gaan kruipen.
Nieuw Zwart van Wim Vandekeybus/Ultima Vez, te zien in Gent van 16 tot 19 december in de Vooruit. Tickets 20/24 euro
© 2009 GENTBLOGT VZW
was idd een overweldige wirwar van lichamen.
De lichten waar mauro en co mee opkwamen waren bovendien meer dan enkel lichten. Ze registreerden ook de geluiden die de dansers maakten wanneer het muzikale trio hun buik, keel, hals … beroerden en betokkelden en sloegen. Geweldig.
Dat wist ik niet, sowieso had ik ogen tekort.
aw mijn ogen…
(ik blijf toch uit nostalgie fan van den essevee…)
Ha, de vrouw in het wit was een man geworden, in Vooruit. Ik ben ook onder de indruk, maar precies toch iets minder. Het was iets té veel, de tekst heb ik na een kwartier mentaal uitgeblokt wegens te afleidend, en ook bij de dans ging het soms alle kanten tegelijk op. Maar toch ook een overwegend positief tot zeer positief gevoel, héél mooie momenten, knappe muziek, mooie kostuums, dans die er zo moeiteloos uitzag terwijl de dansers waarschijnlijk zware inspanningen leveren, heel mooi, echt een aanrader inderdad.