RSSGent op verplaatsing: Jazz Middelheim 2009
Het weer zat niet mee, toen wij vorige donderdag naar het verre Antwerpen afzakten. “Het regent hier aan zee”, trof ik ‘s ochtend op mijn gsm aan, en toen ik uit Gent vertrok, begon het ook hier te miezelen. In Antwerpen was het nog droog, maar tegen de tijd dat John Zorn met Laurie Anderson en Lou Reed (foto) hun soundcheck hadden beëindigd, improviseerde de regen roffelend mee op het tentzeil. “Whoa, listen to that“, bracht John Zorn geëxalteerd. Eerder had hij zich al over zowat alles heel positief uitgelaten. “The sound is great up here!”
Sound(scape) is dan ook de beste omschrijving van het concert dat ze die avond brachten, waarin jammerlijk weinig avontuur zat verwerkt. Niet dat het slecht was, maar het optreden had net iets te veel weg van een abstract hedendaags klassiek stuk, zoals men dat in de jaren ’90 eigenlijk al niet meer hip vond. Misschien had Reed gewoon beter gezongen, zoals van hem verwacht wordt.
Deze eerste dag was evenwel volledig uitverkocht, en wij mochten genieten van Mark Turner en The Circle, de bravoure van Octurn en de humor van FES. Muzikaal misschien geen topdag, maar de sfeer zat er al van bij het begin goed in. Veel volk dus, al werd dat op geen moment beklemmend; het park stond goed opgesteld.
Dag twee was mogelijks de meest bizarre festivaldag. Relatief weinig volk, en een eclectische programmatie van het soort dat deze dag de allures van een opvuldag gaf. Erik Vermeulen was goed, en in goede doening –hij draaide zich tussen de stukken door zelfs naar het publiek, en hij sprak! En dan was daar plots Hans Teeuwen (foto), die zijn gebrek aan zangtalent trachtte te verdoezelen door een wervelwind aan enthousiasme. Het werd de meest interactieve set van het festival, al had de man beter op de Gentse Feesten dan op een jazzfestival gestaan. Afsluiter Dee Dee Bridgewater bracht dan weer een professionele show, zoals we die in het pop- en rockgebeuren gewoon zijn, en die volgens ‘mensen die erbij waren’ tot op de seconde hetzelfde gaf als op de rest van haar tournee. Niet dat daar noodzakelijk iets mis mee is overigens. Maar het waren wel degelijk drie afzonderlijke concerten die allerminst een inhoudelijk geheel vormden.
Het weekend bracht in dat alles verandering. The Cookers, dat is een bende veelal wat oudere muzikanten, die niet noodzakelijk iets te bewijzen hebben, maar degelijke, klassiek aandoende jazz brachten. Voorzien van de nodige spanning, om de luisterbereidheid van het publiek erin te houden. En het werd nog beter, want MSG, met aan het hoofd saxofonist Rudresh Mahanthappa (foto), werd voor deze liefhebber alvast dé ontdekking van het festival. De man verkocht aan het einde van de set overigens zijn eigen cd’s, wat dan weer niet geheel naar de zin was van de eigenaar van het cdkraam die dezelfde cd’s vijf euro duurder verkocht. Het zijn barre tijden.
Chet Mood, met Enrico Rava en Philip Catherine, was geen onverdeeld succes. Rava speelt een zachte, zorgzame trompet, die door de brute veelnoterij van Catherine naar de achtergrond wordt weggedrukt. Gitaren en blazers, het gaat soms maar moeilijk samen. Edoch, afsluiter Toots Thielemans (foto) liet dat alles moeiteloos vergeten, met één van de betere concerten van het festival. Toots ziet er steeds fragieler uit, maar de muziek die hij uit zijn mondstuk haalt, blijft feilloos krachtig en dynamisch.
Voor u het weet is het al gedaan, dat festival. Zondag werd geopend door Bert Joris, in het kwartet waarin hij graag meer zou spelen, en waarvan de leden door en door op elkaar ingespeeld zijn. Net zoals The Cookers is dit standaard jazz, heel onderhoudend, en waar niets kan worden tegen in gebracht. Vlij u neer op het gras, sluit de ogen, en geniet. Het werd gevolgd door Live:Time, het project van Jason Moran waarin het gitaarspel van Bill Frisell als maatwerk past. Interessante muziek, waarin –heel typerend voor Moran– verschrikkelijk veel invloeden zijn verwerkt. Het bleef niet continu boeiend, maar dit is wel absoluut het soort werk dat we op een dergelijk festival verwachten. Bonuspunt.
Het concert van Kenny Barron en Charlie Haden (foto) was één van de hoogtepunten op Jazz Middelheim. Haden was zelf ook danig verrast door het enthousiasme van het publiek. “You have great ears!”, bracht hij verrukt uit. “Wouldn’t it be great if everybody was like you and had such ears. Just how many problems could be solved by such wonderful ears.” Iedereen gelukkig! En tot slot was er David Murray (foto). Hij mocht het festival afsluiten met Nat King Cole op zijn Spaans, en werd daardoor gesteund door een latinband én het strijkersensemble van deFilharmonie. Iets té zoetsappige muziek, maar met nog steeds die gretig lange solo’s op zijn tenorsax, waarop hij trillend en grommend het ganse register afgaat.
17.000 mensen zijn er gepasseerd, in Park den Brandt. En voor wie het toch heeft gemist, valt er nog veel te herbeleven op de festivalsite.
Jazz Middelheim van 13 t.e.m. 16 augustus, Park den Brandt, Antwerpen.
© 2009 GENTBLOGT VZW
Mooie reportage van jazz Middelheim.
Regen bij Reed en Anderson. Ik was er bij het optreden en heb geen druppel gevoeld. Zo in vervoering gebracht door de scherpe tonen van de “viool”.
Gelukkig ben ik een fan van de Lou, anders was hij hetzelfde lot beschoren als Patti Smith sinds haar passage in de theaterzaal van de Vooruit enkele jaren geleden.
Wat vraagtekens vergeten (eerste en derde zin). Dus het regende echt wel niet. Feit dat ik eerder daaraan belang hecht dan aan het optreden zelf, is evenwel al een indicatie van de impact dat dit werkstuk had.
Er staat dan ook nergens dat het regende tijdens het concert van Zorn, Anderson en Reed –want dan regende het inderdaad niet. Het regende, zoals in de tekst staat, tijdens de soundcheck, en die was rond 11-12 uur. ‘s Middags dus.