RSSThe Block Gent Р̩̩n
Getver! Ik had mezelf gevrijwilligerd om The Block te verslaan, maar ik heb gewoon al het eerste blok vóór de reclame gemist!
Niets aan te doen, ‘t zal vanaf na de reclame zijn. Oh, waarom? hoor ik u zich afvragen? Wel: het is in Gent te doen dit jaar, het is hier Gentblogt, en wij hebben maar een halve aanmoediging nodig om onze beste zak-aardappelen-in-trekzetel-impressie boven te halen. Vandaar dus: met laptop in de ene en een fles drank in de andere hand: semi-rechtstreeks verslag van The Block Gent.
Elke week, als ‘t God belieft. We gaan u niet verplichten het te lezen, troost u.
De kandidaten, om te beginnen!
Michel en Ellen
Michel en Ellen kennen elkaar niet. Ze zijn blijkbaar samengezet: ze gingen ervan uit dat ze het allebei alleen gingen doen.
Michel is vijfendertig en compenseert het gebrek aan haar boven op zijn hoofd (geen haar geen vreugd, geen ene kletskop deugt, men houde het zich voor gezegd) met een soort 1/3-Chriet-Titulaer onderaan zijn kin. Hij werkt als operator in een olieraffinaderij, en hij werkt vaak met veel mensen samen. Hij omschrijft zich als iemand met een kleine emmer, ‘t is te zeggen een emmer die snel overloopt. Dat belooft, maar het ziet er wel een sympathieke mens uit, zo op het eerste gezicht. En hij speelt gitaar en brult in een metalgroep.
Ellen is een zevenentwintigjarige “taaie tante die van niets bang is”. Willy Vandersteen, hij leerde zijn volk allitereren. Ellen werkt met kinderen, wat ik ook al sympathiek vind, en ‘t is dat het allemaal zo snel gaat op televisie, want anders had ik hier een fijne grap geschreven over Hendrik Conscience en kinderarbeid. Ellen omschrijft zichzelf ook wel als koppig, maar ‘t ziet er ook een sympathieke uit. Ik ben mild voor de mensen, als ik ze het eerst zie, meestal. Dat gaat meestal snel over, vrees ik.
Didier en Sofie
Didier en Sofie zijn blij dat het Gent is. Want ze wilden Gent. Of Brugge, weliswaar. Awoert! Slechte mensen! ‘t Zijn er zo van de traan ies altaad een beetche raazen, denk ik. (Euh ja: ik ben ook soms compleet bevooroordeeld tegen mensen als ik ze het eerst zie of hoor. Ook dat gaat meestal snel over, gelukkig.)
Sofie is buschauffeur, Didier is automonteur. En o jee: ik hoor mensen met een Brabantsachtig accent, en ik hoor Sofie heel de tijd Didier “prot” noemen. Ick.
Pieter en Aleksandra
Pieter is een kapper die meubels levert en installeert. Hij is van niets bang, zegt hij, wat verbouwwerk betreft, maar daar staat wel tegenover dat er veel dingen zijn waar hij echt wel weinig van weet. Aleksandra ziet er jong uit, en verder weet ik er niet veel van. Behalve dat ik ze wel sympathiek vind. Euh ja.
Hugo en Nadine
Hugo is een werfleider. Zo’n soort Sanchez, dus. Hij is het gewoon om andere mensen te controleren. En ‘t is een perfectionist, lijkt het wel. Niets op tegen, als er kennis van zaken achter zit, vind ik.
Ze hebben samen al een paar verbouwingen gedaan, dacht ik gehoord te hebben. Ik, ik dénk dat die Nadine er eigenlijk maar voor spek en bonen bij loopt.
*
* *
Ik heb deel één gemist, maar ik was nog net op tijd om te weten te komen dat de kandidaten in de stad gedumpt waren en dat ze de weg naar de Dampoortmoeten moesten weten te vinden.
Ik zag mensen staan aan de Vooruit, aan de Vrijdagsmarkt, aan het Groot Kanon. Ze moesten een kastje in elkaar steken, en wie dat het eerst gedaan kreeg, mocht het eerst een loft kiezen in The Block.
In The Block zijn er twaalf luxe-lofts, daarvan zijn er vier voor de kandidaten. Ze moesten op zoek naar sleutels in het hele gebouw. Er werd wat afgelopen, maar uiteindelijk maakte het niet zoveel uit, vermoed ik: de keuze was tussen een vierkante loft met meer lichtinval en een ruimer ogende langgerekte loft, en tussen de vierde en de derde verdieping. Nee, niet écht boeiende televisie.
Full disclosure, even tussendoor: uw reporter heeft een paar jaar gewerkt in The Block. ‘t Is te zeggen: in het onderdeel van het complex dat het eerst herontwikkeld werd, een jaar of zes zeven geleden. Toen was dat nogal erg el cheapo, met een vieze grijze oneffen tegelvloer en een vals plafond die elk greintje authenticiteit uit het gebouw hadden gezogen, en met denk ik de goedkoopste airconditioning ter wereld.
De ruimtes waar nu die lofts in zijn, kwamen toen niet aanmerking voor bureaus laat staan voor bebouwing: de brandweer zag dat precies niet echt zitten. Ondertussen ziet het er naar uit dat het geheel zo ongeveer volledig herbouwd is, met nieuwe vloeren en plafonds en trapzalen en zo. ‘t Is dus dat ik misschien wat bevooroordeeld ben, maar het ziet er, zo van ver gezien, nu toch wel een eind beter uit dan toen.
*
* *
De lofts staan klaar in ruwbouw, en de vier koppels krijgen er een hele kamer vol professioneel materiaal bij.
Wel geen geld dit jaar, in The Block. De koppels moeten al het verbouwbudget verdienen, en het wordt al meteen moeilijk: de eerste kamer moet binnen 24 uur klaar zijn. Eén dag om een volledige kamer te maken—het toilet.
Niet om mee te lachen, vinden Pieter en Aleksandra: zij hebben nog nooit sanitair gedaan, en nog nooit electriciteit. Moeilijk, dus. De drie andere koppels lijken het meer te zien zitten. Michel wil al meteen de kamerprijs, zegt hij. Didier en Sofie waren ervan uitgegaan dat ze zich met andermans geld gingen kunnen uitleven, maar dat pakte dus even anders uit.
Ha, verrassing: er is een winkeltje met allemaal gerief erin, en daar mogen ze in kiezen. En ze krijgen elk honderd euro.
Dat van die winkel was wel grappig: iedereen pakte maar aan, behalve Pieter en Aleksandra. Pieter was meteen op de toiletpot gesprongen en zonder iets anders naar boven gegaan. Geen idee of het een goed idee was, maar ze hebben wel een mooi toilet natuurlijk.
Pech voor Pieter en Aleksandra, helaas: tegen dat ze wat bekomen waren van hun contentement over dat toilet, tegen dat ze op hun gemak nog eens gemeten hadden en terug naar beneden gingen, was er niets meer in die winkel te bespeuren. Ik dénk dat ze in dit stadium van het spel nog wel dingen gaan krijgen door vriendelijk te vragen, maar wekrijgen het niet echt te zien.
Eh bah, bedriegtenboel. Het volgende dat we zien is dat iedereen al het nodige materiaal heeft om zijn toilet te maken, en dat ze al precies weten hoe en wat ze moeten bouwen: ze krijgen gewoon een plan dat ze moeten naleven. Een bouwpakket, bijna.
Hugo had wel al direkt commentaar op de manier waarop de constructie om de gyproc aan te bevestigen, gemaakt was. En hij wist Pieter te zeggen dat hij niet één ding gyproc maar wel twee moest zetten, om een wand van tien te hebben.
Een wand van tien? Ik weet niet waar ik het over heb, sorry.
Pieter zag het eerst niet zitten, maar uiteindelijk doet hij het wel goed: hij gaat het aan de andere koppels vertellen, dat het een dubbele wand moet zijn. Blijkt: er zijn niet genoeg platen voor iedereen. En Didier en Sofie gaan het toch enkel doen. Veelvijfen en zessen, de montage maakt het niet echt duidelijk, maar uUiteindelijk zijn het naast Hugo alleen Pieter en Aleksandra die dubbele wanden zetten.
*
* *
De volgende dag: Pieter en Aleksandra hebben heel veel tijd in de gyproc gestoken, maar nog niet geplamuurd. Hugo heeft wel geplamuurd, en Michel en Ellen ook.
En Sanchez wordt geïntroduceerd op spoor één van de Dampoort, met een streepken spaghettiwesternmuziek. Tussentijdse onspectie!
Michel en Ellen hebben de gyproc tot tegen de vloer gedaan, wat niet mag, maar Sanchez denkt dat de deadline nog haalbaar is. Bij Hugo is het blijkbaar echt in orde. Bij Pieter moet er nog een vijs bij ergens—en blijkt dat het niet dubbel moest. Aargh!
Ze blijven er wel kalm bij: de deadline is niet haalbaar, dus Pieter legt er zich (eventjes) (letterlijk) bij neer terwijl Aleksandra begint te plamuren.
Sofie krijgt een kleine inzinking omdat hun plamuursel niet droogt, en dat ik de indruk heb dat het niet de laatste keer is dat we dat gaan zien.
En Hugo beslist dat het niet de moeite is om te schilderen, omdat het plamuursel niet droog genoeg is naar zijn goesting, en dat hij inschat dat hij geen kwaliteit zou kunnen leveren.
*
* *
Deadline! Opnieuw zwakke montage: ik heb geen laatsteminuutpaniek gezien, en lang niet genoeg close-ups van het werk. Ik vind ook dat er in elke loft en bij elke kamer een time lapse-filmpje gemaakt moet worden. Pfff.
Afijn. Bij Hugo en Nadine staan er geurkaarsen en is alles afgewerkt, behalve dus dat schilderwerk. Pieter en Aleksandra zijn ook niet klaargeraakt, maar volgens Pieter zou hij wel klaargeraakt zijn als hij niet die dubbele wand had gedaan. Ellen en Michel zijn ook niet klaargeraakt.
En een laatste verrassing: het is niet Sanchez die zal beoordelen, maar het zijn de deelnemers zelf die elkaar beoordelen. Curtain.
*
* *
Op naar volgende week.
En te hopen dat er volgende week meer gebeurt dan nu, want ik vond het bepaald zwakjes. Er zijn wat zaadjes gelegd voor conflicten en de persoonlijkheden zijn een beetje geschetst, dat wel.
Allez ju. Ik hoop dat ik er tegen dan wél in slaag om dat derde en vierde koppel uit elkaar te houden.
© 2009 GENTBLOGT VZW
Doe maar niet tevel moeite: wie het intereseert heeft het wel gezien, denk ik.
Doe maar niet teveel moeite: wie het intereseert heeft het wel gezien, denk ik.
Doe maar niet teveel moeite: wie het interesseert heeft het wel gezien, denk ik.
Amai, dit gaat snel!
Snellen Eddie!!
stom
“en ik hoor Sofie heel de tijd Didier “prot†noemen”
ROFL. Een neef van mijn pa wordt ook zo genoemd door zijn vrouw. Typisch Brabants vrees ik. Schitterend!
Heerlijk geschreven Michel! Heel ingehouden, maar toch (al) licht cynisch :-)