Gentblogt

OdeGand: Cultuur à volonté

maandag 14 september 2009 19u19 | Els Seghers (tekst), Charles Strijd (beeld) | 2 reacties
Trefwoorden: Cultuurmarkt, Festival van Vlaanderen, OdeGand.

Zaterdag 12 september was het weer zover: start van het cultureel seizoen met het openingsfeest van het Internationaal Festival van Vlaanderen Gent, voor de zevende keer al trouwens. Naar goede traditie stond een uitgebreid en gevarieerd aanbod op het programma, veel te veel om van alles te proeven helaas, een selectie drong zich dus op.

Met onze pasjes en het programma in ons bezit, trokken we stadinwaarts en we waren duidelijk niet alleen. De ervaring van vorig jaar had ons geleerd dat je best tijdig aanwezig bent op de plaatsen waar je een voorstelling wil meepikken. Vol is immers vol en aangezien er vaak meer gegadigden dan plaatsen zijn, kan je dus wel eens voor een gesloten deur komen te staan.

Wij begonnen eerder aan de rand van het centrum, nl in de Bijloke, waar we ons zouden laten overdonderen door het Koreaanse drumspektakel Dulsori, wat letterlijk ‘de hartslag van het land’ betekent. De concertzaal, die toch zo’n 1000 zitjes telt, liep vlot vol. De Koreaanse percussiegroep maakte meteen zijn naam waar en schoot uit de startblokken met een daverend nummer. Het tromgeroffel vulde de zaal en de snelle ritmes stuurden de energie door het publiek. De percussiestukken werden afgewisseld met enkele rustigere nummers waarin ook andere instrumenten aan bod kwamen: een liggend snaarinstrument (een soort kruising tussen een harp en een luit) en (dwars)fluiten voerden typisch oosterse klanken door de zaal en ook het gezang van de mannen in het gezelschap konden we wel smaken. Enkele van deze nummers zouden perfect passen op een Pure Music cd. Het meest indrukwekkend bleven uiteraard wel de zuivere percussienummers die met zoveel kracht, energie en overtuiging werden gebracht dat het eigenlijk niet verwonderlijk was dat één van de stokken (volgens mij toch ruim een duim dik) zelfs in twee stukken brak. In het afsluitend nummer probeerde het ensemble het publiek mee te krijgen en werden we door de zanger vriendelijk verzocht om in te vallen wanneer hij stopte met zingen. Aangezien de meesten onder ons het Koreaans niet echt beheersen, mochten we ons beperken tot één woord (dat we ondanks zijn vrij behoorlijk Engels nog niet helemaal begrepen bleken te hebben). De sfeer zat er goed in en wij waren alvast blij met onze eerste keuze.

Van de Bijloke trokken we richting Opera voor de voorstelling van Rebecca Carrington. Even twijfelden we of we al meteen naar binnen zouden gaan. Het was immers pas 14u30 en de voorstelling begon pas om 15u15. Om echter zeker te zijn van een plekje besloten we toch maar te blijven en nog een koffie te drinken in de foyer. Uiteindelijk zou dat een goede beslissing blijken te zijn, want de deuren gingen vroeger open dan verwacht en de lege zitjes verdwenen als sneeuw voor een hete augustuszon. Wie om 14u45 nog beneden voor het operagebouw stond aan te schuiven (zoals onze vrienden) mocht het wel vergeten om de voorstelling te zien. Op die momenten vraag je je toch af of er niet beter met een soort van reservatiesysteem zou worden gewerkt om dergelijke teleurstellingen te vermijden. Of misschien moeten er toch iets minder passen worden uitgereikt? Wellicht vragen waarmee de organisatie al jaren worstelt en waarvoor de ideale formule niet voor de hand ligt, want anders hadden ze die al lang toegepast.

Maar dan het optreden zelf. De Britse Carrington vormt samen met haar 18de-eeuwse cello Joe een komisch duo. Haar cello gebruikt ze afwisselend als gitaar, bas, doedelzak of ander muziekinstrument. Ze imiteert tal van beroemdheden uit de klassieke en populaire cultuur. Tijdens OdeGand had ze trouwens nog mannelijk gezelschap op het podium. Haar zwarte collega was zo niet op muzikaal dan toch zeker op komisch vlak haar evenknie. Het duo – of moet ik eigenlijk zeggen het trio – bracht een heerlijk staaltje muzikaal cabaret ten tonele waarvan de hele zaal uitermate genoten heeft. Door het feit dat er toch heel wat Engels gesproken werd, zal voor een deel van het publiek misschien een stukje van de humor weggevallen zijn, maar wat overbleef was nog steeds hilarisch.
Ooit al een celliste Madonna zien zingen (parodiëren)? Wij wel dus! Ooit al een celliste een doedelzak horen imiteren? Wij wel dus! Wat wij wel gemist hebben (wegens zitplaats op het ‘verkeerde’ zijbalkon) was het antwoord op de volgende vraag: had haar mannelijke compagnon die na haar doedelzakimitatie in complete Schotse outfit, inclusief doedelzak, op het podium verscheen, werkelijk een complete Schotse outfit aan? Of concreter geformuleerd: wat droeg hij onder zijn kilt? Aan de reacties van de rest van het publiek te horen, toen betrokkene het podium verliet, kunnen we vermoeden dat het antwoord op die vraag bevredigend was.
En zo ging het verhaal van Rebecca die met haar Joe de wereld rondreisde en verschillende landen bezocht steeds verder: ook Frankrijk, Italië, Spanje, Californië, Texas en zelfs Bollywood kwamen aan bod. Telkens weer werd Joe gebruikt op de meest mogelijke en onmogelijke manieren om bepaalde aspecten van het betrokken land dik in de verf te zetten. Carrington spaarde hierbij ook zichzelf niet: ze gooide letterlijk en figuurlijk haar hele lichaam en stem in de strijd om haar woorden kracht bij te zetten.
Eigenlijk komen woorden te kort om dit optreden te beschrijven, onze lachspieren hadden een schitterend uurtje achter de rug en het applaus was overdonderend. Eén ding is zeker: als Carrington nog eens naar Gent komt, dan staan wij alvast in de rij om een kaartje te kopen!

Voorstelling nummer 3 die we hadden aangestipt, ging door in de Handelsbeurs. Zou het Bad Boys Collective ons evenzeer kunnen bekoren? Vol verwachting namen we plaats in de zaal en vroegen ons af hoe o.a. een mixer, een waterkoker, een bad en een reuzencactus zouden figureren in het volgende muziekstuk. Naast de gitaar zag ik enkele borstels liggen en op de piano prijkte een badeendje, vlak voor ons stonden verschillende radio’s bij elkaar op een tafeltje. De eerste die op het podium verscheen, was de pianist die voorzichtig enkele noten tokkelde. Na enige tijd betraden ook de andere muzikanten het podium en wat ik eerst nog voor een soundcheck en het stemmen van de snaren hield, bleek eigenlijk tot de voorstelling te behoren. De verschillende muzikanten produceerden elk een resem – in mijn oren – onsamenhangende en allesbehalve melodieuze klanken en geluiden. Met een steeds grotere verwondering en eerlijk gezegd ook groeiend afgrijzen gingen onze wenkbrauwen steeds verder de hoogte in. Wat was dit? Hadden we het programmaboekje verkeerd gelezen? Stond er ergens iets over experimentele muziek vermeld? Niet dus!

Ik ben de eerste om toe te geven dat elke vorm van kunst zijn plekje moet krijgen, maar dit was echt allesbehalve ‘my cup of tea’. En we waren duidelijk niet de enigen die er zo over dachten. Met hele horden tegelijk verdwenen mensen uit de zaal. Verdwijnen tijdens een optreden is niet iets wat ik normaal gezien doe, omdat ik dit eigenlijk nogal respectloos vind tegenover de artiest maar ik zag het echt niet zitten om hier 45 minuten naar te luisteren en te kijken. Toen één van de artisten met een strijkstok over de naalden van de cactus begon te strijken en wij het geruis ervan te horen kregen, was ook voor ons de maat vol. Misschien (hopelijk) zijn er mensen die de voorstelling wel tot het einde hebben uitgezeten en er iets aan gehad hebben, maar in tegenstelling tot de twee vorige voorstellingen hadden we ons hier zwaar ‘mispakt’.

Om onze zinnen even te verzetten (en omdat er toch niet meteen een andere voorstelling was), besloten we dan maar om de Cultuurmarkt op de Kouter te verkennen. Ook hier van alles wat naar ieders smaak en behoefte. We namen alvast een reeks flyers mee naar huis, noteerden ons mailadres op lijsten voor nieuwsbrieven en namen een kijkje in de zwarte doos op de kiosk. Hier gaf het STAM aan de bezoekers een voorproefje van de interactieve manier waarop ze het beeldarchief willen ontsluiten voor het publiek. Wij hebben het systeem uitgeprobeerd en waren alvast enthousiast. Dit is een heel aangename en leuke manier om materiaal aan te bieden en dit zal zeker en vast een jong publiek aanspreken dat anders soms iets moeilijker te overhalen is voor een museumbezoek (en dan zullen zij misschien de ouderen overtuigen om nog eens een keertje naar het STAM te gaan in plaats van omgekeerd).

Dankzij kaarten van een gulle sponsor konden wij vervolgens genieten van een hapje en een drankje in de mooie zalen van het provinciehuis. Ideaal om de inwendige mens te versterken en vervolgens alweer uit te kijken naar keuze vier op ons programma. We trokken naar de Groenzaal in Sint-Bavo voor een concert van Magnus Lindgren en zijn Braziliaanse ritmesectie. Een Zweed die jazz speelt en dit combineert met Braziliaanse ritmes: benieuwd wat dat zou geven.
Hier gelukkig geen onaangename verrassingen, wel integendeel. De combinatie jazz en Brasil gaat heerlijk samen. Lindgren legt met zijn dwarsfluit als het ware een fluwelen laagje over de vrolijke Braziliaanse klanken. Het publiek kon de muziek duidelijk smaken, heel wat mensen zaten te wippen met benen of handen en mee te schudden met hun hoofd. Had er iemand de moed gehad om te beginnen dansen, ik had wellicht meegedaan, zo aanstekelijk was de muziek. Ook met zijn saxofoon haalde Lindren ‘streken’ uit: door een spel met pedalen zorgde hij plots voor echo in zijn klanken of voor een herhaling van de gespeelde noten zonder zelf nog te spelen (of alweer iets anders spelend). Waarschijnlijk is hij niet de enige muzikant die deze technieken toepast, maar het was wel de eerste die ik dit live zag doen. De hele band speelde dat het een lieve lust was en de respons van het publiek was navenant. Na een daverend applaus en met de klanken ‘Diva Cruz’ nog in ons hoofd, verlieten we ruim een uur later tevreden de zaal.

Voor het laatste deel van de avond trokken we – eigenlijk voor het eerst deze dag – richting Graslei/Korenlei. Daar was het al behoorlijk druk maar er was nog wel een beetje ruimte voor enkele mensen extra. We probeerden ons strategisch op te stellen, met zicht op het grote beeldscherm zodat we niet alleen konden luisteren maar ook nog een beetje konden meekijken naar het slotspektakel.
Enkele drummers van Dulsori zorgden voor een intro. Hoe sterk de klanken ook klonken in de Bijloke, zo zwak klonken ze hier tussen al het gepraat van de mensen. Wellicht was het dichterbij beter maar ter hoogte van taverne de Zwarte Zee was er amper iets van te horen. Voor het Vlaams Radio Orkest was de versterking gelukkig beter en konden we vlot meeluisteren naar de 3 werken die ze brachten. Het eerste was het Allegro con fuoco uit symfonie nr. 9 in e, De nieuwe wereld, van Antonín Dvo?ák. Het stuk klonk me niet onbekend in de oren maar vraag mij niet van waar ik het ken (wellicht uit een film maar ik zou niet weten welke). De twee volgende stukken op het programma waren van Maurice Ravel waarvan het eerste La Valse en het tweede zijn wereldberoemde Bolero.

De eerste klanken van de Bolero weerklonken trouwens op elektrische gitaar. Op het scherm zagen we plots een gitarist spelen op wat volgens ons het dak van de Post Plaza bleek te zijn en bij nog beter kijken kwamen we tot de vaststelling dat het Roland Van Campenhout was die daar helemaal alleen het beste van zichzelf stond te geven. Toegegeven, dit kon wel tellen als extraatje en ik denk niet dat er al veel mensen een dergelijke uitvoering van de Bolero hadden gehoord. Wie echter ook de meer originele uitgave nog eens wou horen, kreeg die vervolgens ook van het Vlaams Radio Orkest dat hierbij visuele ondersteuning kreeg van Les Ballets C de la B die een choreografie op het water hadden uitgewerkt.
Als kers op de taart volgde uiteindelijk nog het vuurwerk dat eerder aarzelend begon maar uiteindelijk kregen we toch ook hier een mooie voorstelling.
Wij hebben in elk geval genoten van onze dag, boeiende dingen gezien en gehoord en hopen van u hetzelfde.

© 2009 GENTBLOGT VZW