Gentblogt

Château Bateau, op de golven van de gemoedelijkheid

donderdag 24 september 2009 14u06 | Francis Faes | 14 reacties
Trefwoorden: cursiefje, krakers, kunstenaar.

Herinneringen zijn altijd gekleurd. Wat maakt dat ze het verleden vaak rooskleuriger voorstellen dan het in feite ooit is geweest. Ik dacht eraan toen ik laatst ronddoolde op de ‘Expo-Festo’ in het parkje van Château Bateau te Wondelgem. Een, voor voorbijgangers onopvallende, autonome zone waar mensen gestalte trachten te geven aan een alternatieve manier van samenleven. Zelf zin en richting willen geven aan het eigen bestaan en dit belangeloos willen delen met anderen. Een vriend had er mij attent op gemaakt dat er op die locatie een driedaagse tentoonstelling zou plaatsvinden van foto’s, schilderijen en sculpturen, geïntegreerd in een verwilderd, en dus puur natuurlijk, park. Zonder kunstmatig geëffende paden of dito verbodstekens. Daarnaast stonden er ook optredens en films op de affiche. Een gratis, en voor iedereen toegankelijk, kleinschalig totaalevenement, waar mensen en artiesten van diverse pluimage, op vrijwillige basis en zonder commerciële bedoelingen, hun ding konden, mochten en wilden doen. En dat voelde je al meteen bij het binnentreden van deze oase van rust en sereniteit. Geen steriele drukdoenerij, maar een overweldigende, haast zaligmakende, gemoedelijke sfeer. Kortom, een echte ontmoetingsplaats. Waar dus veel kan en niets moet. Waar mensen elkaar nog onbevreesd in de ogen durven kijken en waar je hartelijk en glimlachend door wildvreemden wordt begroet. Een ongekunsteld kunstenaarsgebeuren dat de vele bezoekers vrij laat om onbevangen te genieten van de vele tentoongestelde kunstwerken. Waardering is altijd mooi meegenomen. Zeker als ze niet wordt afgedwongen. En je zelf mag bepalen wat je al dan niet raakt. Een vrijplaats voor ongeremde geesten.

Château Bateau is een klein kasteeltje in de Botestraat dat al jaren onbewoond was en stond te verkrotten tot het een vijftal jaren geleden werd gekraakt. Het pand, en het aanpalende bos, waren mij nooit eerder opgevallen, terwijl het zich nog geen vier straten van mijn woonst bevindt en ik er al vele jaren dagelijks passeerde om naar de nabij gelegen supermarkt te gaan. Ik leerde het vorig jaar kennen toen ik door één van de bewoners werd uitgenodigd op een tuinfeest dat er zou plaatsvinden. Ik ging er wat schoorvoetend naar toe. In een ver verleden was ik immers nog één van de woordvoerders geweest van een Gents solidariteitscomité voor krakers, die met hun acties de leegstand wilden aanklagen en het recht op wonen wilden benadrukken. Ik wil er hier nu niet verder op ingaan, maar feit is dat ik later wat vervreemdde van het krakersmilieu. Vandaar de ‘herinneringen’ in het begin van dit schrijfsel. Het tuinfeest echter was een prachtig gebeuren. Enkele honderden bezoekers in een feeërieke en rustgevende omgeving.

Dat was zondag niet anders. In koterijen, zelf ineengeknutselde tentjes en originele constructies, bestaande uit gerecycleerde materialen, werden de creatieve uitingen van menigeen gepresenteerd. Stel je bij dit alles ook even voor dat overal in het park stoelen en zetels waren neergepoot die duidelijk van het grof vuil afkomstig waren, maar naar functionaliteit toe niets aan waarde hadden ingeboet. Een zacht smeulend haardvuurtje, rondlopende blije en uitgelaten kinderen maakten dat er een sfeer hing van warme huiselijkheid. Maar goed, woorden schieten eigenlijk te kort om weer te geven hoe ik mij zondag heb gevoeld. Het woord ‘zalig’ komt wellicht nog het dichtst in de buurt! Een subcultuur waar het aangenaam vertoeven was.

Château Bateau wordt eerlang gesloopt en ook het park moet eraan geloven. Service-flats brengen nu eenmaal meer op.

© 2009 GENTBLOGT VZW