RSSScheldeoord brengt een sterk verhaal
Verhalen …
Uit de tijd dat je de huur nog zelf moest gaan dragen
Uit de tijd dat de magarineblok nog de chiekste blok was
Uit de tijd dat je nog niet werd opgegeten door muggen
Verhalen
Van mensen die kwamen
Van mensen die gingen
Verhalen
Van het leven in een grote blok
Naast mensen die je soms niet verstaat
Maar die toch heel vriendelijk zijn
Verhalen
Uit dertig jaar wonen in dezelfde wijk
Onder het moto ‘dertig maal dertig†brengt buurtbewoonster Katty Bourguillioen op 5 oktober 2009 een dertigtal oudere bewoners van Scheldeoord samen. Dertig bewoners die al meer dan dertig jaar in de wijk wonen vertellen die dag hun verhaal over het steeds weer veranderende leven in de wijk. De activiteit richt zich naar alle leeftijden, speciaal ook naar mensen van buiten de wijk.
Scheldeoord is het oudste grootschalige sociale woningcomplex van Gent. De gebouwen dateren uit 1929 en 1931. Architect was Paul De Taeye, die o.m. ook het Horebekehof, de school aan de Tweebruggenstraat en het prachtige apotheekgebouw aan het Antwerpenplein (Dampoort) ontwierp.
Het woningcomplex bestaat uit een aantal gebouwen opgetrokken in een stijl die refereert naar de “nieuwe zakelijkheidâ€. Begin de jaren 1990 werden de toen sterk verouderde gebouwen grondig gerenoveerd.
Naast het woningcomplex staat de “magarineblokâ€. Dit appartementsgebouw heeft zijn naam te danken aan de destijds erg hoge huurprijzen die de huurders zogezegd veroordeelden tot boterhammen met enkel magarine. Nu steekt de inmiddels vervallen blok af tegen de prachtig gerenoveerde appartementen. Een renovatie van de “magarineblok†staat dan ook op het programma voor één van de volgende jaren.
De vele veranderingen die onze naoorlogse samenleving kenmerken, weerspiegelen zich sterk in de leefwereld van Scheldeoord. Een evolutie die voor sommige mensen meer (be)grijpbaar is dan voor anderen.
Onder het motto “dertig maal dertig†wil Katty Bourguillioen een verhalennamiddag organiseren met een dertigtal bewoners die al meer dan dertig jaar in de wijk wonen. Zij vertellen over de oorlog in Scheldeoord (sommigen wonen er al meer dan 50 jaar!), het huurgeldboekje, de fluctuerende samenhorigheid, de muggenplaag…
De activiteit richt zich naar alle leeftijden, en kadert in de vele initiatieven die het Buurthuisje onderneemt om Scheldeoord op een positieve manier in de kijker te zetten. Katty hoopt dan ook dat er ook mensen van buiten de wijk naar Scheldeoord afzakken.
De verhalennamiddag vindt plaats op maandag 5 oktober 2009 van 14 tot 17 uur, en loopt in samenwerking met de Gentse Dienst Buurtwerk en met Samenlevingsopbouw Gent v.z.w. (project Gents Netwerk van Sociale Huurders).
Plaats: Buurthuisje, Wolterslaan 50, 9000 Gent
© 2009 GENTBLOGT VZW
Persoonlijk zou ik de toenmalige architect zeker niet op handen dragen of gaan bewieroken voor zijn bijdrage aan dit beschamende appartementencomplex in zijn ex-stijl.
Het lijkt misschien cru, maar feit is dat het altijd een uiterst armtierig complex gebouw geweest is waar weinig of geen degelijk comfort in bestond, zelfs voor 1930 normen. De architect zelf zou er beschaamd moeten voor geweest zijn dat hij zo iets durven tekenen, en er uberhaupt heeft aan willen meewerken. En de sociale huisvestingsmaatschappij die het begeerde nog meer gezien ze het tientalle jaren uit geldgewin nagelaten heeft om het te renoveren.
De bouw toen heeft duidelijk zwaar te lijden gehad onder de beurscrash, maar men had een dak boven zijn hoofd en een plaats om te slapen. Het was het enige positieve eraan. En het is dan ook een enorme opluchting dat ze het dan toch eindelijk gerenoveerd hebben met hopelijk meer menselijk respecterend comfort.
Zelf heb ik nog iemand gekend die er jarenlang gewoond heeft voor ze verhuisde naar een burgerwoning. Ik was nog zeer jong toen, en dan spreek ik dus eind jaren ’60 begin ’70 jaren, maar heb nooit echt begrepen hoe de bewoners het daar dag na dag konden uithouden. De persoon die er woonde was zelf dolgelukkig toen ze eindelijk de financiële middelen had om te verhuizen, want eerlijk gezegd waren het onmenswaardige appartementsblokken.
Het doet me denken over die verhalen van die armtierige weeshuizen van vroeger waar weeskinderen letterlijk in erbarmelijke omstandigheden moesten leven omdat echte onmensen hen beschouwde als dingen i.p.v. mensen, en hen dien ten verstande toen zwaar uitgebuit hebben. Het is trouwens iets dat nu nog altijd gebeurd, al is het niet meer zo zichtbaar voor het ongeoefende oog dat de dag van vandaag veelal niet verder wil kijken dan de plaatselijke vier muren, of de eigen huiselijke kerktoren, een oog dat dan daardoor ook veelal nog onschuldigen als schuldigen zal proberen te beschuldigen door toedoen van een gemeenschappelijke noemer van haat jegens, en soms met behulp van politieke bedwelmende misplaatste woorden.
Maar alles gezegd zijnde zijn de gebouwen nu een echte verademing, en hopelijk hebben ze ook de bijhorende zuurstof gekregen om een leefbare menswaardige samenleving te blijven garanderen voor vele jaren in respect voor mekaar.
Bernadette schrijft: …”een oog dat dan daardoor ook veelal nog onschuldigen als schuldigen zal proberen te beschuldigen door toedoen van een gemeenschappelijke noemer van haat jegens, en soms met behulp van politieke bedwelmende misplaatste woorden.”
Ah? En over wie gaat dat dan? Want als dat zo is dan zouden die mensen toch moeten geholpen worden?
Dat worden ze ook gelukkig door die die wel nog het verschil tussen de werkelijke schuldigen en onschuldigen kunnen herkennen.
Oh, wat een geluk maar over wie gaat het nu eigenlijk?
De Smurfen!
Het is voldoende dat ik dat zelf zeer goed weet over wie ik het heb.
Waarschijnlijk dezelfde (die van het oog) als die die niet moest weten van homo’s, kappers, hoeren en waarzeggers, zie ook ????? (Leviticus) voor meer naastenliefde.
Ik zou die appartementen best wel eens van binnen willen zien. Een fotoreportage over 80 jaar interieurinrchting van het gebouw lijkt me wel wat.
ik zou graag willen zeggen in het gents’ ik wune vrie gere in scheldenuurd’ en ik ben niet alleen hoor, mischien moeten de mensen die het zo afbreken of denken dat we geholpen moeten worden eens moesten komen luisteren maandag want ik ben niet alleen hoor die er graag woont en mischien eens een reactie geven in verstaanbaar vlaams want ik denk dat ze hun eigen niet meer begrijpen wat ze schrijven danku
Bernadettes artikel is bij menig bewoner van Scheldeoord serieus in het verkeerde keelgat geschoten. Toch was het volgens mij niet haar bedoeling om het huidige Scheldeoord “af te breken†;-).
Zoals Sofieke schrijft zou een artikel in “verstaanbaar Vlaams†waarschijnlijk heel wat misverstanden hebben voorkomen.
Het is inderdaad een goede zaak dat de gebouwen werden gerenoveerd. De “bijhorende zuurstof†maken de bewoners zelf. Volg Sofiekes raad, en loop eens binnen in het buurthuisje op een maandagnamiddag. Ontdek zelf waarom zoveel mensen vri geire wune in Scheldeoord. Ontdek de mens binnen de 80 jaar interieurinrichting.
Ontdek vooral de goesting waarmee Katty, Irma, Jozef en vele anderen iedere week opnieuw zorgen voor een “menswaardige samenleving†. Zonder gepalaver, zonder profileringdrang, zonder theorieën…maar gewoon vanuit hart en nieren.
Een geoefend oog zal gauw ontdekken dat sociale huurders zeker niet de negatieve label verdienen die ze soms opgeplakt krijgen.