RSSAshes
Ik kies mijn voorstellingen op basis van geval, namen die me bekend voorkomen, wat evenwicht tussen klassiek en experimenteel, theater en dans,… Les Ballets C de la B is een naam die doorheen de jaren vaak terugkomt, een zekerheid bijna en toch ga ik niet alle voorstellingen zien. Koen Augustijnen leek me een hele tijd geleden en na het zien van Ashes vind ik dat enkel maar onterecht. Het is vreemd om vast te stellen dat je zijn stijl herkent, zonder dat ik er de vinger op kan leggen. Gelukkig is er ons archief om mijn geheugen aan te vullen, ik heb Import Export gezien, twee jaar geleden dus. Niet toevallig is opnieuw Steve Dugardin van de partij. Voor de derde maal reeds, maar het is een formule die werkt: klassieke muziek live op het podium met moderne dans.
Ashes verwijst naar de bijbelse woorden: van as zijt gij en tot as zult gij wederkeren of de feniks die uit de as herrijst als je het liever in niet-bijbelse termen ziet. De vergankelijkheid dus, alles is eindig. Naar het einde wordt het heel tastbaar met een begrafenisscène. Ook in de andere scènes kan je duidelijke verwijzingen of kleine sporen ontdekken. Een verhaal heb ik niet meteen kunnen ontdekken en ik had wel eens het gevoel dat het losse stukjes waren, toch leek alles te passen. Ik heb er enorm van genoten.
Ik was bijzonder geraakt door de dans van de man met de baard en de vrouw met het grijze kleedje. Sorry ik kan er geen namen op plakken maar het was mijn kippenvelmoment. Het was een intiem moment, met de sopraan die in een hoekje van de scène een prachtige aria van Händel stond te zingen. Ik begreep enkel de woorden waarom, maar dan in het Italiaans (vermoed ik) en misschien ook wel liefde. Al moet ik toegeven dat ik ook gelachen heb. Ja, bij een dansvoorstelling, waarin met moeite gesproken wordt. Koen Augustijnen speelt met stereotypen, de dansende zwarte vrouw, het haantjesgedrag van de mannen,… en hier en daar wat slapstick als de man herhaaldelijk tegen de muur loopt met een duwtje in de rug en acrobatie waarvan je even de adem inhoudt.
Ashes is een voorstelling waarbij je ogen te kort komt, niet het minst omwille van de bijzondere constructie op het podium. En hier vertel ik liever niks over, tenzij dat het een mooie, ingenieuze manier is om zang, muziek en dans in één geheel te brengen. Al is dat niet de enige manier. Zo wordt Steve Dugardin in de beginscènes over het podium gesleept en danst de sopraan naar het einde gewoon mee. Bij de voorstellingen in de Vooruit staan door onvoorziene omstandigheden slechts 7 in plaats van 8 dansers op scène, maar ik heb het in elk geval niet gemerkt.
Ashes, gezien op donderdag 1 oktober in Vooruit. Nog op 2 en 3 oktober, telkens om 20 u. Tickets 20/18 euro
© 2009 GENTBLOGT VZW