Gentblogt

Jazz in Gent

vrijdag 2 oktober 2009 9u09 | Bruno Bollaert | 1 reactie
Trefwoorden: concert, el negocito, Gent, jazz, Muziek, Opatuur, Vooruit.

Het beweegt, zo schreven we enige tijd geleden, in de Gentse jazz. Het seizoen is gestart, en vandaag heeft de herfst dat netjes onderschreven. Vorige zaterdag gingen wij nog even in het Gravensteen langs, het einde van een griep in ons kielzog, om toch op zijn minst ‘iets’ mee te maken van het nieuwe Gentse label dat aldaar boven de doopvont werd gehouden. Zolang het maar de vergeetput niet is, denkt u nu spontaan, maar te oordelen aan de interesse en de niche — jawel, ook binnen jazz zitten heel wat niches — is daar weinig reden tot vrezen.

Het concert begon fashionably late, hoewel een uur na aankondiging zelfs in jazzkringen niet langer fashionable is te noemen. Vergeef ons, we doen er iets kregeliger over, maar dat was louter ten gevolge van die griep. Het volk was aangenaam en enthousiast, een redelijke in-crowd waarvan ik eerst nog vreesde dat zelfs ik de gemiddelde leeftijd nog — sterk (!) — naar beneden kon halen. Gelukkig was er nog veel jeugd, aangetrokken door de naam, of vast cliënteel van den Amigo — sorry: El Negocito. Ach ja, dat nieuwe label heet El Negocito Records, en ik ben gelijk aan Rogé vergeten te vragen hoe het met de samenwerking met Chopstick zit. Fantastisch ongetwijfeld, aangezien ze samen Jazz Sur l’Herbe organiseren.

Wij hoorden het Giovanni Barcella / Jeroen Van Herzeele duo in de ronduit fantastische akoestiek van de Gravensteenzaal, maar zijn daarna huiswaarts moeten vluchten. Niet zozeer omdat Rogé zijn gasten bierchampagne aanbood, maar die dekselse griep, nietwaar. Driewerf helaas, want daardoor hebben we Paul Van Gysegem en Fred Van Hove aan ons moeten laten voorbij gaan. Barcella en Van Herzeele speelden een zeer technische set, die de liefhebbers van avantgarde en free in bijna mystieke extase brachten — wat moet dat niet gegeven hebben na de bierchampagne met Van Gysegem en Van Hove. Ze (B&VH) stelden meteen ook het eerste album op het nieuwe label voor. Ik heb het (nog) niet, dus ik kan u geen impressies daarover bieden.

Dinsdagavond vond u ons in de balzaal van Vooruit. Niet in het gezelschap van Michel Bisceglia — zoals we verkeerd hadden aangekondigd — maar wel in het fijne gezelschap van een Bijlokepubliek én van Ben Allison. Amper een paar uren eerder was hij met zijn begeleidingsgroep Man Size Safe uit New York op Zaventemse bodem neergedaald, en de jet lag zat er nog een beetje in. Voornamelijk toch bij trompettist Shane Endsely, die bij elk nummer wel opnieuw leek te moeten opwarmen. Het zette een beetje een domper op een anders gretig verslonden en geanimeerd concert, maar kijk: de andere groepsleden kwamen er des te beter uit.

Americana maakt grote kans op het jazzwoord van het jaar. Bill Frisell kreeg het epitethon eerder al een paar keer opgeplakt tijdens de zomerfestivals, en ook de Scofieldiaanse gitaar van Steve Cardenas kon aan de vergelijking niet ontsnappen. Geen erg, want de gitarist wrong zich in allerlei bochten en beroerde velerlei pedaaltjes om zijn sound in de goede groove te krijgen. En waar Endsely dan een beetje buiten spel mocht worden geplaatst, was er wél sprake van synergie tussen de rest van de groepsleden.

De muziek was zeer aanstekelijk en uptempo, niet verwonderlijk ook, als Allison jaren 70 rock als één van de grote invloeden op zijn nieuwe album noemt. De muzikanten amuseren zich ook zichtbaar, Ben Allison niet het minst, met als orgelpunt het wel heel heavy gebrachte Platypus, opgedragen aan Charles Darwin. Enorm grappig overigens, de manier waarop Allison zijn contrabas bespeelt — of moet dat zijn… berijdt. Het is de beste positie om contact te houden met de groepsleden en met het publiek, maar het ziet er bijwijlen een beetje hilarisch Freudiaans uit. Het was een dynamisch concert — zeker als u de trompettist even vergee(f)t.

Zondag, zoals in: nu zondag, 4 oktober, kan u opnieuw terecht in De Centrale voor een nieuw seizoen Opatuur. Saxofonist Peter Ehwald treedt er op, samen met companen Arthur Lea en Mathias Nowak, een kwartet-1 versie van zijn groep Paragon (zonder drummer dus). Peter Ehwald kent u van het Frederik Leroux Quartet, met de Gentse groepsleider waarover wij zeer te spreken zijn. Leroux komt overigens meespelen tijdens de tweede set, en dat is alvast iets wat wij niet willen missen.

© 2009 GENTBLOGT VZW