RSSThe Block Gent — zeven
Reality-show, ‘t is toch maar een vreemde naam. Ja, er zitten in dat soort programma’s méér scènes op die op realiteit gebaseerd zijn dan in pakweg Nightmare on Elm Street of Monsters, Inc.
Maar het operatieve onderdeel van de naam is heel erg duidelijk niet “reality”, maar wel “show”. Dinsdagavond twintig voor negen: VT4–kijkend Vlaanderen heeft meer dan wellicht zijn panem al binnen; tijd voor onze portie circenses.
Bij de Romeinen waren het paardenrennen, met een quasi-garantie op afgruwelijke accidenten, en daar lijken de reality-shows op televisie nog het meest op: georganiseerde verkeersongelukken in slow motion. Verkeersongelukken staan garant voor monsterfiles op het tegenoverliggende rijvak, het is sterker dan onszelf. Wij zijn geen televisiekijkers maar ramptoeristen.
Dat wordt ook meer dan overduidelijk in de aankondigingen van The Block: vorige week werden we nijd, afgunst en ruzie beloofd tussen Ellen en Michel; deze week wordt ons een huwelijkscrisis tussen Pieter en Aleksandra beloofd. ‘t Is om moe van te worden: vorige week bleek die zogezegd hooglopende ruzie ook maar een begrijpelijk conflict, dat door twee volwassen mensen op een volwassen manier opgelost werd. Benieuwd wat het nu zal zijn.
Zodus. Didier en Sofie hebben de kamerprijs gewonnen. Hugo en Nadine zijn niet blij dat zij niet gewonnen hebben. Pieter en Aleksandra raken niet in de wedstrijd omdat Pieter te weinig werkt: hun woonkamer was méér dan een week na de deadline pas klaar.
“Wat is een week in een mensenleven,” zegt Pieter. Ze zitten zeven dagen achter op de concurrenten: de berging en een kamer naar keuze moeten af op twee weken.
Hugo en Nadine willen revanche nemen door een bureau te maken; Didier en Sofie willen extra doen door een graffitikunstenaar zijn ding te laten doen; Michel en Ellen maken een kinderkamer met een piratenbed.
De creativiteit van Michel wordt niet geapprecieerd door de jury, ‘t zal dus te zien zijn wat ervan komt.
***oei! de televisie slaat tien minuten over! problemen met de pauzeknop!***
Hm. Ik kom terecht op een spelletje, iets met minuten afpakken, knoppen, geluid, stenen.
Oh, en blijkbaar worden er alsmaar minuten afgepakt van Michel en Ellen door de drie andere koppels. Da’s niet zo fijn, kan ik me inbeelden.
Ai, en Pieter ligt opnieuw te slapen. In de zetel, op een matras, voor zover het door de regie getoond wordt ligt hij altijd te slapen.
…en dat spelletje blijft duren, en het begint nu ook Hugo en Nadine tegen te steken: Didier en Sofie slapen blijkbaar naast de bel, en ze gaan gewoon voor elk kwartier. Er is ook geld mee gemoeid, ‘t is dus niet verwonderlijk dat ze ervoor gaan, maar bon, toch.
Ze hebben er 3000 euro mee gewonnen en anderhalf uur extra tijd. Hugo en Nadine zijn drie kwartier verloren: Nadine gaat ervan uit dat Didier en Sofie weten dat ze de deadline niet zullen halen, en dat ze dus gewoon hun geld voor de volgende ronde op die manier willen binnenhalen.
Ik, ik vind het erg dat ze de mensen op die manier tegen elkaar opzetten. Maar ja, wie ben ik?
En trouwens, ‘t is tijd voor reclame.
* *
Aleksandra wil sigarettengeel in de kamer, zegt Pieter, en hij vindt dat een lelijke kleur. Ik vind het mooi, maar Pieter niet, en hij overschildert het allemaal in het zwart.
Michel en Ellen maken goed vordering, en ze vieren dat door een glas te drinken bij een barbecue, in volle zicht van de rest. Om ze een beetje jaloers te maken, met een komische toets, zegt Michel.
Pieter vindt dat er enorm over. Nadine en Hugo zetten er zich bij, en klinken op de “echte werkers”.
Pieter tegen Aleksandra, die het, euh, een beetje overdreven vindt om een kinderkamer in het zwart te schilderen: “stop met zo saai te zijn, ik val in slaap.”
Oei, ik vind dat een beetje overdreven van hem. En hij zet zich nu ook nog eens beneden bij de rest om te drinken. Aleksandra heeft hem in geen vijf jaar zo dom zien doen, zegt ze. Maar ondertussen is ze wel alles aan het herschilderen.
…en ondertussen blijft Pieter beneden zitten flirten met Ellen. Brr. Akelig. Ik wil dat niet zien, eigenlijk: “ga je mee naar boven,” vraagt Aleksandra. Waarop Pieter een soort dertienjarige neezet. En dan vraagt Aleksandra ook “ben je trots op je gedrag?”
En dáár reageert Pieter helemaal niet zo heel erg goed op. Een beetje zoals een bijzonder slecht opgevoede tiener eigenlijk. “Ik versta waarom sommige gasten homo worden,” weet Pieter.
Enfin ja, zware ruzie dus. Ik vind het vooral droevig en akelig herkenbaar. En ik kan mij niet ontdoen van de indruk — sorry, regie van The Block — dat ze in de regiekamer aan het grijnzen zijn van contentement: hooray, we have a train wreck!
Ondertussen op de werf: Hugo keurt Michel’s boot en vindt hem tegenvallen, Didier en Sofie vallen in slaap van vermoeidheid.
En Ellen (leve Ellen!), schildert de kinderkamer van Pieter en Aleksandra in het wit. Ooooh schoon.
…en ook Pieter komt binnen. Zijn plooien zijn nog niet gladgestreken. Het verhaal is dat Pieter als “de slechten” voorgesteld wordt, duidelijk. Hij weigert verder te werken, weigert de voetveeg van Aleksandra te zijn, en ziet er écht nijdig ui.
Kijk, VT4: geen idee wat er daar aan de hand is of was, maar ik heb geen zin om dergelijke situaties te zien op televisie. Het gaat er niet eens om dat ik geen ruzie of zo wil zien: ik heb me net als de rest van Vlaanderen ook een bochel gelachen met het hele talk to the hands ‘cause the face don’t wanna hear it anymore-fiasco.
Karikatuur en vér erover, dat kan ik aan. Maar die ruzie was me net iets teveel reality dan ik aan wil kunnen op een doordeweekse dinsdagavond.
* *
De volgende dag was het uitgepraat tussen Pieter en Aleksandra, trouwens. Zucht.
En de deadline is verstreken voor Michel en Ellen, en daarna voor Hugo en Nadine, en daarna voor Pieter en Ellen, en daarna voor Didier en Sofie. Verschillende tijdstippen wegens dat spel van vroeger, uiteraard.
Michel en Ellen’s kinderkamer ziet er niet zo goed uit, vind ik. Niet mooi geschilderd. Hugo en Nadine hebben een bureau gemaakt. Steriel, vind ik zo, van op afstand. Pieter en Aleksandra hebben alsnog voetjes op de muur staan, en zijn weer precies beste vrienden. Didier en Sofie’s graffitikamer, daar krijg ik geen hoogte van: ik heb ze nog niet in overzicht gezien.
Tijd voor het rapport van Sanchez!
Michel en Ellen hebben een zeer mooi plafond, zegt hij. Het bed moet nog gevernist worden, en er zitten splinters in: het is niet kindvriendelijk genoeg, en niet stevig genoeg. Ze zijn wel geslaagd, maar ‘t is niet met de volle goesting van Sanchez.
Didier en Sofie hebben hun kamer niet goed genoeg afgewerkt: scheef hier, niet geverfd daar, binnendeuren een totale ramp — alsnog geslaagd, maar ik vermoed ook met de hakken over de sloot.
Sanchez staat paf van het bureau van Hugo en Nadine: geen enkele opmerking. Nog nooit, in al de jaren The Block, een kamer zó afgewerkt gezien, zegt hij.
Pieter en Aleksandra: wat Sanchez ziet, is perfect. Maar er is bijna niets te zien. Pieter slaat de waarschuwingen in de wind, en Sanchez is het beu: ze krijgen tijd tot donderdag, en als het dan niet klaar is, moeten ze The Block verlaten.
En dan is het rondlopen bij elkaars kamer. Iedereen vindt elkaars kamers goed, maar de afwerking is overal toch wel voor verbetering vatbaar, vinden ze collectief. Behalve Nadine dan, die de graffitikamer een Chirolokaal vindt.
Zucht.
En voor volgende week beloven ze nog meer ruzie. Eén koppel dat weg is (Pieter en Aleksandra?), Sofie en Didier die opmerkingen hebben op Hugo en Nadine, en Hugo die de cameramensen bedreigt met een voenk op hun hoofd.
Zucht.
Kijk luister, ik krijg evenveel uitslag als de gemiddelde mens van een overdosis feel good, maar de drie beste momenten van de hele serie The Block tot nog toe zaten er deze week in: de vanzelfsprekendheid waarmee Ellen en Michel samenwerkten en met elkaars karakter, situatie en gevoeligheden rekening hielden; de blik tussen Pieter en Aleksandra de ochtend na hun ruzie; en hoe Ellen die muur wit aan het schilderen was voor Pieter en Aleksandra.
Ik hoop dat ik volgende week meer van dat zie. Ik droom ervan dat ze met z’n allen besluiten om samen elkaars loft af te maken, dat iedereen met opgeheven hoofd kan buiten gaan. Ja, ik ben een sentimentele oude zaag.
© 2009 GENTBLOGT VZW
Ik vond het zwart verschrikkelijk, zeker voor een kinderkamer. Maar ik vond het ook straf dat Ellen hen hielp, meer van dat.
Straf dat Pieter zei dat Aleksandra moest stoppen met “dom” doen. Hij draaide daar even de zaken op zijn kop…
Maar ja, dat is dan meestal het probleem met zulke mensen :-)
Past op jong met van die dingen genre “zulke mensen”: het kan heel goed zijn dat Pieter is zoals ze hem tonen op televisie, het kan ook zijn van niet.