RSSSteeds meer armoede in Gent
In Gent heeft de Cel Armoedebestrijding haar indicatorenrapport voorgesteld, dat een beeld moet geven van de armoede in de stad. Uit het rapport blijkt dat de meeste indicatoren, zowel degene die peilen naar bevolkingsgroepen met een verhoogd risico op armoede als degene die bevolkingsgroepen vatten die daadwerkelijk met armoede worden geconfronteerd, de laatste jaren een toename vertonen.
Zo kent Gent bijvoorbeeld het hoogste aantal leefloners per 1.000 inwoners, in vergelijking met andere Vlaamse centrumsteden. Ook wat het aandeel alleenstaanden en alleenstaande ouders betreft, zit Gent in de top-drie.
Lees meer in De Morgen
© 2009 GENTBLOGT VZW
En maar grote projecten voorstellen, begrip armoede zal hier wel groot zijn de auto’s in Gent blijven rijden met een leefloon en huishuur en een auto onderhouden nog eten ook ik vraag me af hoe ze het doen ik wil hun uitleg eens horen.
Que?
Is dit niet de tol van een “rode” stad te zijn?
Filter alle wantoestanden eruit (leefloon trekken maar in het zwart bijverdienen) en je krijgt gegarandeerd andere statistieken.
+ zoals Carola zegt; ik wil ook wel eens weten hoe de vork aan de steel zit bij velen (schijn bedriegt)
+ Iemand die -wil- werken zal altijd werk vinden. Maar je moet natuurlijk willen je handjes vuil maken en ‘s morgens vroeg uit je luie bed willen komen.
Dit zijn maar een paar kanttekeningen; zonder iedereen over dezelfde kam te willen scheren.
Zever in paksjes, er is niet voldoende werk om iedereen betaald werk te geven. Zelfs diegenen die willen werken, vinden niet altijd werk.
Dan moeten ze al hard hun best doen.
In Brussel en/of Antwerpen is er ook werk. Maar da’s te ver zeker?
En alle dagen paar uur in de file gaan staan of meer dan een uur met slecht georganiseerd openbaar vervoer onderweg zijn zeker? Sorry maar niet voor mij meer ben er 40 zit nu in mijn opzeg, reorganisatie, woonde 15 min van mijn werk, ik ben niet van plan om na 20 jaar werken nog drie uur onderweg te zijn voor een andere job te gaan uitoefenen. Maar vrees dat er hier in Gent ook niet zoveel keus is. Maar we zien wel, wil ook niet in het armoedestraatje terecht komen, maar dat gebeurt denk ik rapper dan men beseft.
Tjéé, ik was 47 en ging voor een minimumloon, onder mijn “niveau”/diploma in Brussel werken. En ‘k was blij werk te hebben ! Dat was meer dan dopgeld en ik was blij voor de kans die ik kreeg en van terug tot de werkenden te behoren ! De treintijd was wel korter dan deze onderweg van het openbaar vervoer Gent naar het station !
William, u heeft net mijn punt bevestigd: het is een kwestie van niet willen.
Een mens die elke dag moeite doet om op zijn werk te geraken (Brussel, Antwerpen, …) mag er ook voor beloond worden t.o.v. zij die zoals u reageren en er niet eens aan willen beginnen.
Fair is fair. Ik zou ook graag ‘s morgens een uur langer blijven liggen hoor, maar het is nu eenmaal zo dat ik in Antwerpen werk heb. So be it.
Tot vorige week moest ik ook om 6.00 uur uit mijn bed, begon om 7.30 uur en diende om 7.00 te vertrekken om mooi op tijd te zijn. Werk in eigen regio zou echt wel mogen gestimuleerd worden, we zitten nu al met een gigantisch file probleem, overschrijding uitstoot fijn stof die daar mee gepaard gaat, de vele ongelukken die daarmee gepaard gaan, slijtage aan onze wegen, de stress …. Dat zijn allemaal zaken die men toch ook in beschouwing dient nemen. Het is een kwestie van keuzes maken natuurlijk. Heb een vrij goed diploma en 20 jaar werkervaring, hoop snel terug aan de slag te kunnen maar wel in mijn regio. Er is uiteindelijk nog leven na het werk ook en in mijn geval is dat een zeer druk sociaal leven, waar veel mensen ook vertrouwen op het vrijwilligers werk dat ik voor hen in diverse verenigingen doe, ook dat vind ik belangrijk.
In mijn situatie zou ik perfect een paar dagen kunnen thuis werken… Dat zou inderdaad heel wat fileleed, fijn stof, … voorkomen.
Maar blijkbaar weegt dat niet op tegen de reactie van de collega’s die dan een beetje afgunstig zouden reageren (nog letterlijk gehoord in een andere firma: waarom hij wel en ik niet). Helaas is dat een beetje de mentaliteit die het thuiswerken op grote schaal verhindert.
Technisch zou het perfect kunnen…
Koen, ik vergat je nog toe te wensen om opnieuw een fijne job te vinden op 5 km afstand van je woning of thuiswerken. Succes !
Bedankt!
Someday, somehow :-)
Bedankt!
Someday, somehow :-)
Maar ben in de eerste plaats blij dat ik een job heb die mij ligt. Die baan elke dag… dat is een gewoonte die ik ingecalculeerd heb.
Kom zaterdag 17 oktober om 19u naar het Sint-Pietersplein naar de Steen van de mensenrechten. Op 17 oktober, internationale dag van verzet tegen extreme armoede, houden de bewegingen waar armen het woord voeren, daar elk jaar een plechtigheid. Er zijn ook getuigenissen van mensen in armoede. Om 20u is de bijeenkomst gedaan en is er in de Kunsthal St. Pieters nog gelegenheid tot ontmoeting.
We mogen eens wakkergeschud worden ,dat er nog arme belgen zijn!!!
vic, en die arme Belgen hebben geen stromend water geen dak boven hun hoofd en geen eten, Er zijn toch hier opvangnetten het kan moeilijk zijn maar men moet leren de tering naar de nering zetten.Er is een verschil tussen armoede en een welvaardstand.
citaat Wim De Vilder in Koppen (VRT) steeds meer alleenstaande moeders flirten met de armoedegrens.. flirten met… alsof zij het vrijwillig doen.
In een programma op de VRT (OCMW Tienen) toonden ze onlangs een (Russische?) vrouw met kinderen die ook alleenstaande was. Ze werd opgevangen door het OCMW. Die deden hard hun best om werk te vinden voor haar.
In één van de afleveringen had ze een afspraak met een potentiële werkgever, en ze zou zeker gaan (beloofd!). Ze is nooit opgedaagd op die afspraak. Achteraf wuifde ze dat dan weg door te zeggen dat ze de verkeerde bus genomen had (let wel, het was niet de eerste keer dat ze niet was opgedaagd voor een jobinterview).
Mijn vraag is moet je in zo’n mensen dan nog energie steken als hulpverlener (en als maatschappij)?
Dat zijn mensen die gewoon niet willen werken.
Van haar kan je m.i. wel zeggen dat ze flirt met de armoedegrens.
Om als hulpverlener zelf eens te antwoorden op jouw vraag of we daar nog erergie moeten insteken, dan antwoord ik volmondig ja. Probleem is niet zozeer het niet willen van sommigen, groter probleem is de werkloosheidsval. Soms scheelt het zo weinig tussen minimumloon en werkloosheidssteun dat je door te gaan werken veel minder overhoudt (o.a. door vervoerskosten, kinderopvang,…)
Naast die werkloosheidsval,zijn er nog tal van andere problemen die het gaan werken in de weg (kunnen) staan, dus daar moet ge ook als eens rekening mee houden. ‘t Is makkelijk gezegd “als je wil werken, dan vind je ook werk”, dit klopt maar deels. (al zal ik niet ontkennen dat er ook mensen zijn die ervoor kiezen om niet te werken, maar dat is een andere categorie die “niet-willers”.
TH ben blij dat er eens iemand reageert met kennis van zaken, want hier sla je de nagel op de kop. Ik heb de voorbije jaren gewerkt voor zo’n minimumloon, had evenveel mocht ik aan den dop gestaan hebben, waarom ging ik dan werken? Sociaal contact, vakantiegeld en eindejaarspremie natuurlijk en omdat ik maar een kwartiertje met de wagen van mijn werk af was, dat maakte het de moeite waard. Ik heb geen zin om een dagdagelijkse verplaatsing te doen van 3 uur naar Brussel of Antwerpen voor een minimumloon. En gezondheid speelt ook mee als je chronisch ziek bent, niet hersteld van een ongeluk dat je al maanden geleden tegen gekomen ben, dan zeg ik bij mezelf, eerst uitkijken in eigen regio, job zoeken die ik ook wegens mijn gezondheid aankan, ik kan geen 8 uur aan de lopende band meer staan bvb. Leeftijd 40 jaar, dat maakt het ook al wat moeilijker. Men moet het ganse plaatje zien, maar dat zien er velen niet.
Is inderdaad interessant om mensen die op een directe manier bij de problematiek betrokken zijn, aan het woord te horen.
Moest iedereen die niet 100% kennis van zaken heeft niet mogen reageren dan zou er weinig mogen gesproken worden in de wereld, niet? :-)
Wat betreft combinatie chronisch ziek zijn en werken, daar heb ik zeker alle begrip voor. Als werken fysiek belemmerd wordt (of zelfs psychisch) dan is hulp en begrip daar inderdaad op zijn plaats (maar -terzijde- dat waren niet het soort situaties waar ik kritiek op had).
Denk dat, zoals ik uit de tekst van th afleid, het ook voor het grootste deel aan het logge systeem ligt. De motivatie en verdiensten die je hebt als je werkt (of werk zoekt) zouden moeten een groter verschil maken t.o.v. het niet (“willen”) werken. Maar wat is dan de juiste oplossing zonder het nog moeilijker te maken voor de mensen die het echt nodig hebben?
Herb, “flirten” is een correcte manier van verwoorden, die wijst op iemand die weliswaar niet in een bepaalde situatie zit maar een groot risico daarop loopt.
Ik ben nog geen jaar geleden toen ik op weg was naar mijn huis van het werk in de Muide aangeklampt door een vrouw om een beetje geld omdat ze teveel medicatie had moeten kopen en ze had honger. Die vrouw was kweetniet hoe gegeneerd, ze had mij duidelijk uitgezocht (ik kwam met mijn boekentas van mijn werk, was deftig gekleed) en het was duidelijk dik tegen haar zin dat ze “bedelde”. Als je dan weet dat die vrouw maar drie straten van jou woont en jij hebt het goed, dan doet dat je iets! Armoede in Gent, ja ze is er. Meestal achter deuren, we zien het niet. Maar soms openbaart het zich en dan slaat het in uw gezicht!
Om echt iemand te kunnen, mogen, willen helpen moet het gaan over iemand waar ge vertrouwen kunt hebben dat er een minimum kan aan mislopen.
En dan geeft ge die niet alleen materiële dingen, maar ook uw vertrouwen, en dan kan men er samen ook vriendschap aan over hebben.
Maar toch voorzichtig zijn….
Er zit jammer genoeg bij de vierde wereld veel kaf tussen het koren. Als ik op straat de bedelende personen, ook kinderen, niet ken zal ik doorgaans niet reageren op hun smeekbede.
Ik was vele jaren medeverantwoordelijk als lid BC Sociale Zaken bij het OCMW voor de toekenning van bestaansminimum (nu:leefloon) en andere sociale tegemoetkomingen.
Als na aanvraag het sociaal dossier in orde is krijg je bij ziekte of handicap een medische kaart en zijn alle medicamenten kosteloos.
Gelet op de vele misbruiken (U kunt niet geloven hoe vindingrijk het mensdom is)is een voorafgaandelijk onderzoek door een maatschappelijk werker verplicht.
Het gaat hier ten slotte om belastinggelden die zonder tegenprestatie uitgedeeld worden.
Acuut schrijnende gevallen -de sociale permanentie speelt dag en nacht kort op de bal – kunnen onmiddellijk een voorschot krijgen.
Dat vele alleenstaande vrouwen met opgroeiende kinderen en bv. chronisch zieken het moeilijk hebben geef ik grif toe.
Toen ik vorig jaar in Zuid-Afrika langs de snelwegen de duizenden inderhaast samengeflanste krotten zag van karton en roestige platen zonder enige voorziening voor de miljoenen vluchtelingen uit o.a.Zimbabwe, zonk de moed mij in de schoenen.
Een zwarte securityman in Johannesburg zei mij: Mijn droom is ooit naar Europa te kunnen overkomen voor een beter leven. Ondanks mijn vast werk kom ik niet rond met mijn inkomen.
Dezelfde wensen hoorde ik, tijdens een reis, bij vele afgestudeerde chinezen in de eigen kampongs van Yogyakarta in Java-Indonesie.
Kan West-Europa deze toestroom van nieuwe economische asielzoekers aan, als zelfs het eigen volk de broeksriem moet aanhalen ?
Ik ben uiterst pessimistisch voor de toekomst.
Als ik dan de bedragen van de bonussen lees voor de gesjeesde bankdirecteurs stijgt mijn bloeddruk.
vanwege dezelfde redenen zijn duizenden en duizenden Vlamingen indertijd naar Amerika vertrokken.
Inderdaad.Maar niet alleen Vlamingen, ook Hollanders, Ieren enz.
Het grote verschil is dat deze immigranten in New York geen beroep konden doen op een sociaal vangnet zoals nu in het rijke westen..
Alleen door hard te werken in een onmetelijk land met vele mogelijkheden hebben zij hun sociale status verworven.
Enkele jaren geleden overstroomden meer dan duizend Ghanese gelukzoekers onze stad. De meeste van deze OCMW-steuntrekkers zijn ondertussen met stille trom verdwenen naar het opvangland Canada.
de consequentie van u opmerking: alleen door hard te werken… wil dus zeggen: geen hulp aan deze mensen geven. Het probleem echter is, dat deze mensen geen werk kunnen vinden om hard te werken, want nog steeds weigert de absolute meerderheid van alle Vlaamse KMO’s “vreemdelingen” als medewerker.
Beste Jan, je vergelijkt appelen met citroenen. De situatie van de Europeanen die naar Amerika, Canada, Australië,… vertrokken was wel eventjes anders dan de situatie zoals die nu is.
een klein voorbeeldje: je kon als nieuwe migrant in Amerika en/of canada, in bepaalde “lege” gebieden gewoon een lap grond claimen en een boerderij opstarten.
De kunst is kunnen leven met wat je hebt !!! En niet met wat je wil hebben !!! Mijn moeder zegde mij altijd : als je het niet kunt betalen blijf eraf, maak geen schulden en wees tevreden met wat je hebt !!! Velen willen meer dan wat ze kunnen betalen !!! Ik denk dat , dat het echt probleem is van de hedendaagse armoede bij bepaalde groepen van de bevolking !!! :(
Volledig eens met tijl,vroeger was je ook beschaamd .Maar niet alleen de jeugd ook de bejaarden willen meer en alles hebben en zoeken uit waarop ze recht op hebben.De jeugd wil alles NU hebben,hetgeen wij jaren moeten voor werken .
Beste Vic en beste Tijl, ik na volledig volgen als jullie zeggen dat je moet leren leven met wat je hebt, maar kijk eens verder dan jullie voordeur.
Het valt serieus op dat de laatste jaren, armoede meer en meer wordtgezien als de schuld van de armen zelf, terwijl het een samenloop is van verschillende factoren, deels individueel en deels maatschappelijk. Zomaar beweren dat ze de broeksriem maar moeten aanhalen is dus geen correcte wijze van redeneren.
Waarom willen mensen die al in armoede zitten, dezelfde zaken als mensen die het zich kunnen permitteren (met schuldenbergen van dien)?
En daar zijn er tal van antwoorden op, die menselijk gezien heel begrijpbaar zijn.
Zo is er o.a. de sociale druk, heb je dit of dat niet, dan hoor je er niet bij.En hoe je het ook draait of keert, de mens is een sociaal dier en zal altijd bepaalde zaken als noodzakelijk zien om tot een bepaalde groep te behoren. (Daar speelt reclame voor een groot stuk op in).
De mogelijkheden en valkuilen van kopen op afbetaling waar er geen restricties op staan of waar er niet wordt gekeken naar de solvabiliteit van de mensen (€25 euro afbetalen voor een grote flatscreen lijkt niet veel, maar als je 10 of meerdere zaken op afbetaling koopt dan loopt dat serieus op)
Veel te hoge huurprijzen voor soms lamentabele huizen en appartementen (waardoor ze nog meer moeten uitgeven aan dokters, verwarming, electriciteit,…)
Generatiearmoede, waarbij bepaalde groepen te weinig kansen krijgt of niet in staat zijn om de gekregen kansen ten volle te benutten.
Enz. enzovoorts.
mijn excuses voor de schrijffouten in bovenstaande reactie ;)
Je hoort je ouders weer maar eens tegen elkaar roepen en ruzie maken over de stapel onbe-taalde facturen op tafel, doodse schrik voor de deurwaarder die elk moment kan aanbellen, vergezeld van de politie. Want de huisbaas is al verschillende keren boos op bezoek geweest omdat hij al drie maanden geen huishuur meer heeft gezien. Hij is het beu te moeten wachten op zijn geld. En je hebt al geen eigen kamer waar je naartoe kan om, weg van het geroep en geruzie, rustig en geconcentreerd te kunnen studeren. Op school heeft de leraar je er al dik-wijls over aangesproken, zo ga je geen diploma halen of sturen ze je naar het bijzonder on-derwijs en blijf je laaggeschoold. En zo werk vinden zal bijna onmogelijk zijn. Het is in deze tijden van crisis voor mensen met diploma al niet makkelijk meer. Dat zie je ook bij je ouders, die vaker geen dan wel werk hebben gehad. Op zijn best krijg je een slecht betaald of zelfs gevaarlijk of ongezond baantje. En als je dan geen of slecht betaald werk hebt, zal je inkomen laag zijn en laag blijven. En zal je, net als je ouders, je hele leven lang een woning moeten huren of in het beste geval er een van slechte kwaliteit kunnen kopen, die je niet verder kan onderhouden. Want waar moet je in ’s hemelsnaam het geld vandaan halen om die verrotte ramen te vervangen, het lekkende dak te herstellen of die vooroorlogse elektriciteitskast te vervangen. Er blijft amper geld over voor gezond en evenwichtig voedsel voor jou en je ge-zin! Door die indringende vochtgeur en de vele zompige vochtplekken en alle dagen hetzelfde ongezonde eten zijn jullie vaker en vlugger ziek. Omdat ze zo vaak ziek zijn, hebben je kinde-ren op school al een flinke achterstand opgelopen. De laatste factuur van het ziekenhuis ligt trouwens ook nog steeds onbetaald in de schuif van de kast. Het is niet de eerste keer dat jullie hier ruzie over maken: toch maar die factuur betalen of beter eerst de huishuur, want vorige maand is het er ook niet van gekomen. En je hebt doodse schrik dat de huisbaas je op straat zal zetten. En ondertussen probeert je oudste zijn wiskundetaken af te maken, samen met je andere kinderen aan de keukentafel, want ze hebben samen maar een slaapkamer, volledig vol met bedden, zonder aparte studeertafel. En zo is de cirkel rond. Zo was het bij je ouders en bij je grootouders. Maar je hoopt vurig dat het anders zal zijn met je kinderen. Maar wie gaat deze cirkel waar ergens kunnen doorbreken?
Dat klopt overwegend, maar toch lukt het wel eens eruit te springen en de kring te verlaten, soms stap voor stap en over enkele generaties gespreid.
“Want waar moet je in ’s hemelsnaam het geld vandaan halen om die verrotte ramen te vervangen, het lekkende dak te herstellen ”
Tiens, is er weer iets veranderd in de huurwetgeving waar ik geen weet van heb want volgens mij zijn dat werken die de eigenaar moet doen.
Laat ons er geen karikatuur van maken, het is allemaal niet zwart wit.
Voor elk kansarm gezin dat door omstandigheden in de miserie is geraakt, is er een gezin dat WEl ergens uit de bocht is gegaan.
Mensen blijven ondersteuning bieden overal onder de baan en zo vroeg mogelijk allert zijn voor problemen is het enige wat we kunnen doen om te proberen de cirkel te doorbreken.
Kind en Gezin, School, ocmw, centra algemene welzijnszorg, vdab, mutualiteit, …
Besef echter dat uiteindelijk sommige mensen ZELF de verkeerde keuzes maken en de verkeerde prioriteiten leggen.
Mensen met de vinger wijzen is geen oplossing, alles goedpraten ook niet.