RSSSubliem apenverdriet
Het stond dit weekend in de krant, dus het zal wel waar zijn. Arne Sierens is immens populair in het Gentse, zijn voorstellingen zijn er rapper dan elders uitverkocht. Gent zijn speeltuin? Misschien, maar zijn zijn verhalen niet universeel? Hij is een meesterverteller van kleine verhalen, in verkavelingsvlaams maar altijd universeel.
Ik heb het lange tijd moeilijk gehad met de godenstatus die hem toegemeten wordt. Het deed dan ook vreemd om hem op de première van zijn nieuwe voorstelling de zitplaatsen zien aanwijzen voor de toeschouwers. Moet een regisseur niet ergens ijsberen zo vlak voor de première? Niet Arne Sierens. Sommige van zijn vorige voorstellingen gingen aan me voorbij, ik begreep de fuss niet zo goed. En toch kon ik het niet laten om van tijd tot tijd “nog eens een poging te doen”. Er moest toch iets aan de hand zijn? De Minard is al weken uitverkocht, hoe kan het ook anders? Hou je alvast klaar voor kaartjes als ze terug zouden komen.
Het verhaal is simpel: na een feestje blijft de gastvrouw over met een ongenode gast die maar niet wil vertrekken. Na Altijd prijs is Apenverdriet dus opnieuw een duet geworden. Eén met twee rasactrices: Marijke Pinoy en Wine Dierickx. De combinatie geeft vonken op het podium.
Juliette (gespeeld door Marijke Pinoy) worstelt met haar opvoeding, het is niet beleefd om iemand de deur te wijzen, maar toch zou ze liever alleen zijn. Er is veel gebeurd vanavond. De jongere vrouw blijft aanklampen. De parallellen tussen de verhalen van deze twee vrouwen zijn onmiskenbaar, ondanks de 20 jaar leeftijdsverschil. Langzaam worden de laagjes van de beleefdheid afgekrabt en komt het verhaal beetje bij beetje te voorschijn. Ze botsen hard en frontaal. Toch wordt het nooit echt venijnig, al is dat harde randje soms tastbaar. De woorden van de vrouwen zijn herkenbaar, in de zaal wordt af en toe gelachen. Johan en Mickey, hun respectieve wederhelften, hebben wat op hun geweten als je het mij vraagt. Tegelijk zijn de vrouwen zo kwetsbaar. Soms staan ze zo alleen op het podium.
Het podium wordt door een grote rode constructie in beslag genomen: het appartement. Juliettes appartement, na het feestje. De vrouwen lopen door de kamers, ze spelen met de ruimte. Het is bij momenten adembenemend om te zien. En dan heb ik het nog niet eens over de acteerprestaties gehad. Marijke Pinoy en Winne Dierickx zijn een fantastisch duo, twee meisjes, eentje van 30, eentje van 50. Subliem, van begin tot einde.
Apenverdriet van Compagnie Cecilia gezien op 4 november in Vooruit-Minard. Nog tot 21 november, maar alle voorstellingen zijn uitverkocht.
© 2009 GENTBLOGT VZW
Inderdaad, subliem. Het stuk klopt op zoveel niveaus; het gebruik van de ruimte, de door dans geïnspireerde bewegingen rond en met elkaar, het acteerwerk, het geluid,… Heb zo genoten, de eerste keer dit seizoen dat ik spijt had wanneer de lichten aanfloepten, het had gerust nog eventjes langer mogen duren.