RSSEn zo werd het toch nog gezellig
Campo staat dezer dagen voor een boeiende en spannende periode met vele premières. Gisteren was het de beurt aan Lazarus. Dit theatercollectief werd amper 3 jaar geleden opgericht maar slaagt er wonderwel in om zijn eigen stijl te brengen. In En zo werd het toch nog gezellig delen oprichters Joris Van den Brande en Günther Lesage het podium.
Het verhaal is simpel: twee vrienden ontmoeten elkaar nadat ze elkaar 5 of 6 jaar niet meer gezien hebben. U weet hoe dat gaat, druk, druk, druk. Remi is acteur slash regisseur en kijkt bijzonder naar de ontmoeting uit. Hij komt als eerste het podium opgestapt en doet zijn verhaal op een heel innemende manier. Hij wil namelijk een stuk met Jonas regisseren. Jonas begon ooit in een stuk van Remi maar is inmiddels uitgegroeid tot een veelgevraagde acteur in de toneel- en filmwereld. Remi is dan ook best zenuwachtig naar zijn reactie. De manier waarop Günter Lesage als Remi het publiek in de ogen keek en zijn verhaal deed had een hoog knuffelbeergehalte. Je voelde zo mee met hem, allez het meisje in mij toch. Ik verklap u alvast niks als ik zeg dat de titel met een korrel zout en de nodige ironie te nemen is.
De confrontatie tussen de twee vrienden begint gemoedelijk met het ophalen van herinneringen aan hoe ze elkaar ontmoet hebben, stukken die ze samen speelden. Het durft al eens naar oeverloos namedropping over te neigen, maar ik vond het alvast niet langdradig. Ze brengen het op een heel toegankelijke manier, zelfs al staat toneel misschien iets verder van je bed, het blijft een boeiende dialoog. En ach, de discussie over film of theater zal waarschijnlijk nooit beslecht worden. Ik vond de verontwaardiging alvast grappig en ik was niet de enige in het publiek. “Iedere acteur probeert tegenwoordig een scenario te schrijven, maar hun klassiekers… die kennen ze niet meer.” Ergens raakten ze wel een gevoelige snaar bij het publiek. De gemoedelijke sfeer van het begin slaat echter langzaam om, zonder ooit echt als bedreigend of grimmig over te komen. Misschien hadden ze hier best wat gedurfder uit de hoek mogen komen, al ligt het gevaar van te vervallen in een slapstick dan wel om de hoek. De reactie van Remi op het antwoord van Jonas is al op het randje, al tuimelt hij aan de goede kant van het slappe koord.
Na anderhalf uur kwam het einde wat abrupt. Ze kozen voluit voor een absurd einde dat op de lachspieren werkte van zowat iedereen in het publiek. Natuurlijk konden ze de verschillende ideeën, visies, meningen, beslommeringen, ezelbruggetjes niet blijven volhouden. Kniesoren zouden zelfs durven beweren dat ze zelf geen verhaal kunnen vertellen, van A tot B met een boogje, wat ze sommige “filmregisseurs” verwijten. Ik heb in elk geval genoten van de dialoog tussen de professionals, de vrienden. Dit stuk is geen absolute must see, voor de liefhebbers van het teksttheater met een verhaal van A tot B is het zelfs af te raden, maar voor wie wel houdt van een boeiende discussie vol ideeën en daar achteraf een boompje over wil opzetten, is dit ideaal. En zo werd het toch nog gezellig moet vermoedelijk nog wat groeien bij het spelen, maar zit zeker al heel degelijk in elkaar.
En zo werd het toch nog gezellig, van Lazarus, gezien op 12 november in Campo Nieuwpoort, nog op 13 en 14 november. Tickets 9/6 euro of 5×5 Campo.
© 2009 GENTBLOGT VZW