Gentblogt

The Mars Volta

maandag 7 december 2009 14u26 | josie | 5 reacties
Trefwoorden: club midi, concert, Democrazy, rock, Vooruit.

De avond van zes december, wat is beter om de nagalm van sinterklaasliedjes uit je gehoorgangen weg te spoelen dan met een flinke dosis gitaargeweld, chaos en verlichte waanzinnigheid van The Mars Volta. Met dit enige concert in België hebben Democrazy en Vooruit een klepper van formaat te pakken. De groep was de vorige keren te zien in ons aller AB, maar nu dus gewoon in Gent, handig.

Ik zal maar beginnen met toegeven dat ik geen kenner ben. Ik ontdekte de groep pas met hun tweede album Frances the Mute (2005). De groep uit wiens as deze fenix is ontstaan, het legendarische At The Drive in, ging ook grotendeels aan mij voorbij al zijn er herinneringen aan fuiven in de studententijd en straffe nummers daar. The Widow, single van het conceptalbum Frances the Mute nestelde zich echter als een hardnekkige oorwurm in mijn oren en is zo aanstekelijk dat ik door de voor de rest redelijk chaotische en veeleisende plaat doorbeet en ze hoe langer hoe meer begon te appreciëren. Nadien raakte ik de groep echter weer kwijt, en het was pas deze zomer dat ik het spoor weer oppikte, toen de groep volledig fout geprogrammeerd tussen godbetert Black Eyed Peas en Seasick Steve op het groot podium met een absurde regendans de wei van Werchter liet leeglopen. Ze kregen het toen zichtbaar op de zenuwen door de ongeïnteresseerde reacties van het publiek en kwamen behoorlijk pissed en arrogant over. Toch was ik behoorlijk geïntrigeerd door deze eerste live kennismaking en besloot ik op dat moment, doorweekt en onderkoeld, de groep een tweede kans te geven als ze eens een zaalshow kwamen spelen. En vanavond was het dus zo ver.

Ik had de opkomst serieus onderschat, ik had eigenlijk gewoon geen idee hoeveel volk deze groep naar Vooruit zou trekken. Toen ik om half negen rustig de zaal binnenwaaide, stond het volk echter al op elkaar gepakt klaar en strandde ik achteraan de zaal waardoor ik zo goed als niks van het optreden kon zien. 80% van de aanwezigen was immers mannelijk, en zoals altijd zijn die een kop groter dan mij… Nu en dan kon ik even op een verhoogje staan en zo een glimps opvangen van het podium, waar de zanger er behoorlijk bevlogen tegenaan leek te gaan en de rest van de mannen eerder stilstond, maar zoals gezegd zag ik amper iets, dus veel indrukken kan ik helaas niet delen.

Stipt om half negen begon de groep eraan, en ze raasden bijna onondebroken door tot half elf. Een hele ervaring vind ik dat, in deze tijden van krap afgemeten concerten waarbij na een goed uur wordt gestopt en dan rustig in de coulissen gewacht tot het publiek hard genoeg roept om bisnummers. Niets van dat alles gisterenavond; geen gedoe, gewoon spelen, en hoe.

Ik hoorde twee nummers passeren van Frances the Mute (waaronder het prachtige The Widow, iets wat ik heb gemist op Werchter) en een heel aantal van hun nieuwe, Octahedron. Die vind ik trouwens opvallend toegankelijk; er is sprake van omlijnde songs met hier en daar zelfs een melodie die zich in je hoofd nestelt en de zo gekende chaos wordt wel heel erg aan de leiband gehouden. Misschien saai voor sommigen, maar wel heel erg beluisterbaar. Het maakt me vooral benieuwd naar de wegen die deze band in de toekomst nog zal inslaan.

Live vertaalt het zich in muzikanten die volledig hun eigen ding doen en zich daar vooral goed mee lijken te amuseren. Zelf vond ik dat er echt wel sfeer was in de volle concertzaal, maar de heren zelf dachten hier blijkbaar anders over en vonden het publiek ‘zo stil’. Veel interactie was er niet, maar dat bleek ook niet nodig, is de overgang tussen het ene nummer en het andere niet altijd duidelijk, toch vond het publiek geregeld momenten om zijn enthousiasme te tonen.

Wanneer ik soms naar groepen ga kijken waarbij ik een groot deel van de nummers niet ken, heb ik vaak moeite om mijn aandacht bij de zaak te hebben, ik ben nogal snel afgeleid. Niets van dit alles echter bij The Mars Volta, je legt je gewoon neer bij het feit dat songs soms een kwartier duren en alle kanten uitgaan, dat je niet altijd weet waar het ene nummer overvloeit in het volgende, en laat je gewoon meevoeren op de soms psychedelische muziek en vooral door de gewoon magistrale zang van Cedric Bixler Zavala (ongelofelijk is die man vind ik persoonlijk). Volgens de kritieken speelt deze groep te veel voor zichzelf, laten ze zich voeren door hun vreemde grillen en zijn ze eigenlijk tot veel meer in staat, en dat kan misschien allemaal best wel zo zijn, maar ik heb gisteren in elk geval een magistrale avond beleefd.

© 2009 GENTBLOGT VZW