Gentblogt

Wij houden van Les Barons…

zondag 20 december 2009 9u15 | patricia | 4 reacties
Trefwoorden: Belgisch, Film.

“De MIVB houdt van Les Barons, Les Barons houden van de MIVB” las ik een week ofzo geleden op een bus. Tiens, een film die ik nog niet ken, zal wel iets Frans zijn, dacht ik. Nee, dus, het is een Belgische film. En een publiekstreffer in Brussel, thuisstad van de regisseur. In Gent was er niet zo veel van te merken, maar het was natuurlijk gevaarlijk glad op de weg, dus misschien hield dat het publiek wat thuis. En de film is ook al een dikke maand uit.
De regisseur Nabil Ben Yadir putte uit zijn eigen verhaal voor de film. Hij werd op school in een technische richting geduwd, terwijl hij wou tekenen. Maar je weet hoe dat gaat met het PMS. Hij schreef het script ‘s nachts tijdens zijn job als parkingbewaker. Uiteindelijk is alles toch nog goed gekomen. De film heeft een lichte toon maar verbergt een harde realiteit.

Les Barons zijn de drie vrienden Mounir, Hassan en Aziz. Ze geloven in een principe: “Elke mens wordt geboren met een krediet aan stappen. Elke stap brengt je dichter bij de dood. Baronnen beseffen dit van bij het begin en doen er alles aan om geen stap te veel te zetten.” Je merkt, er wordt geen cliché van de jonge allochtone man uit de weg gegaan. Om ze niet meteen Kutmarokkaantjes te gaan noemen. Ze gaan doppen met hun BMW (in de film hoor je hoe ze dat geflikt hebben) en hangen de rest van de dag wat rond, meestal in groep.
Hassan droomt echter van meer, hij wil op het podium staan, mensen entertainen. Zijn vader ziet dat niet zitten, hij droomt van een job bij de MIVB voor zijn zoon. Als het even kan als chauffeur, wat dan hoger is dan hij als kaartjesverkoper. Hassan balanceert tussen zijn droom en de verwachtingen van zijn vader en zijn vrienden. En dan is er nog de knappe Malika, tv-journaliste en vedette van de buurt. Hassan heeft een serieuze boon voor haar, alleen is ze de zus van zijn beste vriend Mounir.

De film vertelt op een grappige manier de lotgevallen van de drie jongeren. Ik heb een tijd in Brussel rondgehangen en herken verschillende situaties wel. Ook het Frans roept herinneringen op. Al is het niet het Frans dat we op school leerden. Hier worden werkwoorden ingekort, is het taalgebruik iets forser en heeft men het over “les meufs” en “les potes“. De grappen durven bij de vertaling al eens haperen, zoals met de poging om een flauwe grap te vertellen met look. Doe een poging om het Frans te begrijpen, zou ik zeggen, zeker bij die scène.

Met Mourade Zeguendi, bekend van zijn werk voor de KVS en Union Suspecte, als opperbaron Mounir en Jan Decleir als norse kleine zelfstandige heeft de film ook een aantal bekende gezichten voor ons. Het einde van de film is geforceerd, alles moet in de plooi vallen, maar laat dat je niet weerhouden om de film te gaan zien. Eigenlijk zou Les Barons fantastisch werken als serie lijkt me. Het is een gezapig verhaal, doorspekt met grappen en clichés. Misschien niet meteen herkenbaar voor de doorsnee Vlaming maar ik zou het op dat vlak wel met De Helaasheid der dingen durven vergelijken. Voor Vlamingen bevat die film herkenbare elementen al zijn die dan sterk uitvergroot, voor Brusselaars (of mensen met een zwak voor Brussel) heeft Les Barons ook dit gevoel van herkenning. En je komt buiten met een smile op je gezicht. Op het filmfestival van Marrakech (het belangrijkste filmfestival van Marokko) sleepte de film alvast de prijs van de jury in de wacht en misschien begint opnieuw een Belgische film aan een zegetocht langs heen de internationale festivals? Laten we hopen.

Oh, en blijf zitten tot bij het einde van de aftiteling voor de hilarische uitsmijter. En natuurlijk ook om van Arno te genieten.

Les barons, te zien in de Sphinx

© 2009 GENTBLOGT VZW