RSSTrixie Whitley speelt voor een uitverkochte Handelsbeurs
Het gaat snel voor Trixie Whitley, heel snel. In het interview voor De Rode Loper op ‘één’ deze week werd ze weliswaar aangekondigd als “de volgende hype”, maar zelf gaf ze vooral aan verbaasd te zijn hoe snel het allemaal is gegaan: zes maanden geleden verdiende ze nog de kost met opdienen in restaurants, nu speelt ze in één week voor drie uitverkochte zalen…
De doorbraak van deze Gentse die de laatste jaren in New York woont, is er vorig jaar gekomen door de samenwerking met de bekende Canadese producer-gitarist Daniel Lanois. Op de Lokerse feesten vorige zomer trok Trixie Whitley haar stoute schoenen aan en gaf ze een demo-CD aan Daniel Lanois. Enkele maanden later namen ze samen de single “I’d rather go blind” op. Deze succesvolle samenwerking – de single werd grijs gedraaid op de radio – kreeg een vervolg in “Black Dub”: de nieuwe groep van Trixie Whitley en Daniel Lanois samen met de drummers Daniel Blade en Daryl Johnson. In september gaf Black Dub een schitterend concert voor een volle AB – Knack Focus riep dit concert zelfs uit tot ‘concert van het jaar’.
Maar ook zonder Lanois en Blade kan Trixie Whitley het: het concert in de Handelsbeurs met eigen werk en met een Belgische begeleidingsband was een korte maar sterke set, waarin Trixie Whitley zich ontpopte als een sterke performer. Het ene moment zong ze ingetogen en intiem, om dan in een volgende song alle remmen los te gooien met een rauwe energie die je niet zou vermoeden achter dit frêle meisje van tweeëntwintig. Haar stemgeluid is fenomenaal en doet onvermijdelijk denken aan haar te vroeg overleden vader, Chris Whitley.
Het publiek had er na het ene bisnummer duidelijk nog niet genoeg van: de mini-CD “The Engine” die na afloop van het concert verkocht werd, verkocht als zoete broodjes – dat belooft voor de verkoop van de 1ste CD van Black Dub…
Trixie Whitley: zang, gitaar, piano, drums
Kas Longman: gitaar
Maarten Standaert: basgitaar
Frederik Van Den Berghe: drum
© 2010 GENTBLOGT VZW
Ik vond haar op het best toen ze zelf achter de drums kroop. Het leek ook een van de weinige momenten dat ze ontspannen genoeg was om zichzelf helemaal te kunnen geven.
Het blijft ongelooflijk welk stemgeluid er uit zo’n klein, frêle meisje kan komen …
Geen uitverkochte Beurs gisteren, maar wel een zeer te pruimen gig:
The Sonics, 5/4/10 Handelsbeurs
De Handelsbeurs was maar voor de helft gevuld voor deze peetvaders van de surf’n roll. Natuurlijk mochten de immer aanwezige turbojugend niet ontbreken. Ik zag zelf een roadie in pak en das het podium op en afdraven.
Openen mocht The Wrong: het nieuwe project van Tom Derie & tattoobroer-annex dynamietstaaf + leden van 55Ft Combo: pretrock as we know it. Hard, rechtdoor en speelplezier dat van de bezwete lijven droop. De vetkuiven in het publiek lustten er wel pap van. Op Derie’s soulstem zit nog altijd geen roest, klassebak!
The Sonics hebben nooit echte hits gehad, maar duiken wel steevast als inspiratiebron op bij hippe vogels als The Hives, White Stripes en Cramps. Begin de jaren zestig waren ze ook de eersten die easybeat rock’n roll pimpten door zowel volume als ritme op te drijven.
We zagen dan ook een charmant bejaard vijftal dat The Stooges naar de loef stak. Vooral de kleine dikke bassist stal de show telkens hij zijn keel opentrok. Deze oudjes uit Tacoma doorstaan met gemak vergelijkingen met Little Richard en The Kinks : energie te over.
R’n Roll standards als Louie Louie en Keep ‘on Knocking gingen in strak tempo over naar eigen werk. Afsluiten deden ze met hun vaak gecoverde The Witch. Eenmaal terug op straat piepten de oren nog wat na tot thuis, waar voor zijn geld dus.