Gentblogt

Henry Rollins: An evening of spoken word

dinsdag 26 januari 2010 15u08 | josie | 3 reacties
Trefwoorden: Democrazy, NTGent, spoken word.

Voor zij die Henry Rollins niet kennen, kan ik hem misschien voorstellen zoals het hoofd van een Californische universiteit waar Rollins de pas afgestudeerden mocht toespreken maar hem niet echt bleek te kennen het aanpakte; aan de hand van de info op wikipedia. Henry Rollins is een zanger, schrijver, acteur, spoken-word-artiest, radio-dj en activist. Indrukwekkend, toch? Hij was de frontman van Black Flag en Rollins band, maar acteerde ook in een tv-serie en deed nog 5000 andere dingen … Rollins is een man die al vele watertjes heeft doorzwommen. Een man die zich ook als bijna-vijftiger nog met zoveel gedrevenheid in zoveel mogelijk onbekende watertjes stort dat je er alleen maar met veel bewondering en open mond naar kan zitten luisteren.

Rollins mag de hardcorepunk dan achter zich hebben gelaten en tegenwoordig als spoken-word-artiest op het podium klimmen, hij doet dat niet minder energiek. Tijdens zijn tweeënhalf uur durende show neemt hij geen seconde tijd voor een pauze of een slok water, soms zelfs niet om te ademen. Zo lijkt het toch.

Twee jaar geleden stond deze man ook op Pukkelpop en het lijkt alsof hij gewoon verdergaat waar hij toen is gestopt. Zou je mij vragen om aan een zaal onbekenden de afgelopen twee jaar van mijn leven te vertellen, ik zou aan een kwartiertje (of drie minuten?) waarschijnlijk genoeg hebben, maar de avonturen van Rollins lijken wel eindeloos. Hij is enorm gepassioneerd door zijn land en de daar verheerlijkte freedom of speech en beschouwt het niet enkel als een recht, maar ook als een plicht om mensen bewust te maken van alles wat er verkeerd gaat in de Verenigde Staten en de rest van de wereld. Rollins spreekt aan een ontzettend hoog tempo, en als we niet kunnen volgen, moeten we maar wat sneller leren denken. Hij vertelt zijn verhaal met veel omwegen (feestjes bij William Shatner, de mening van de hele wereld over Obama, wetten in Tsjechië) maar keert wel steeds terug naar de essentie: opkomen voor waar je in gelooft, bewustwording en je luie kont opheffen om iets te doen aan de dingen die niet kloppen.

Minstens de helft van de avond heeft de man het over zijn reizen. Rollins is obsessief bezig met het verzamelen van informatie en vindt geen manier beter dan om ter plekke te gaan kijken en met de gewone mensen te praten. Hoort hij dat het ergens niet veilig is voor westerlingen, dan zal hij nog liever gaan en proberen dit te ontkrachten.
Hij vertelt aangrijpend over de herdenking van de 25e verjaardag van de ramp in Bhopal en hoe hij en welgeteld één journalist op die herdenking de enige niet-familieleden waren. Over de verlaten fabrieksterreinen van Union Carbide en de miserie die dat bedrijf daar heeft veroorzaakt, nog steeds ongestraft. Maar ook over de eindeloos rijke koninklijke familie in Saoedi-Arabië en het decadente tijdverdrijf van de jonge mannen daar die weinig anders te doen hebben dan rondracen in onvoorstelbaar dure en zeldzame auto’s of de jonge vrouwen die niet eens mogen praten met mannen die geen familie van hen zijn. Maar ook over een puber in Sri Lanka die zijn horizon drastisch verruimd zag door een harde schijf propvol Rollins’ keuze aan goede muziek van de laatste decennia en die muziek en bijhorende levenshouding verder probeert te verspreiden bij de jeugd daar.

Rollins, vol tattoos, op sneakers, fitnessfreak, staat op het podium alsof hij aan een boksmatch begint; de ene voet voor de andere, klaar en geconcentreerd. Een man met een ongelofelijk brede, geïnspireerde kijk op de wereld die precies steeds een stap voor staat op de rest van ons, die nooit lijkt te slapen en altijd bezig is. Een man aan wiens lippen je hangt van de eerste seconde tot de laatste, van wie je nooit het gevoel hebt dat het te lang duurt maar eerder het tegendeel, van wie je niet kan wachten tot hij nog eens terugkeert naar Gent.

Henry Rollins Spoken Word, gezien op 24 januari in NTGent.

© 2010 GENTBLOGT VZW