RSSSandrine en Gene Thomas
Ik ben Patricia en ik heb een zwak voor musicals. Ik heb jullie de voorbije jaren verslag gedaan van dansvoorstellingen en performance, sommige heel vernieuwend en radicaal, maar eigenlijk hou ik wel van een musical met een vleugje kitsch. Voilà , het is er uit. Ik heb het toegegeven en plein public. En toch, ben ik nog nooit naar een musical geweest, als je The Rocky Horror Show van een aantal jaren geleden in het NTGent niet mee rekent. Ja, ik weet dat Music Hall prachtige producties maakt die volle zalen trekken. Maar ik heb wat schrik van dergelijke grote producties. Schrik om verloren te lopen tussen de families-op-uitstap, want je ziet van hier dat ik alleen naar de musical zou mogen gaan. Schrik voor het hoge BV-gehalte, schrik voor de fabriek die achter dergelijke producties zit. En eerlijk gezegd, de prijs van de tickets schrikt me ook af.
Toen ik de kans kreeg om voor een prikje naar Notre Dame de Paris in het Capitole te gaan, zei ik natuurlijk geen nee. Zonder een blik op de cast te werpen, ik wou het gewoon eens mee maken. Het verhaal is natuurlijk gebaseerd op het boek van Victor Hugo, maar zoals velen, denk ik, ken ik enkel de Disney-versie en die bevat ook al heel wat liedjes. In het slechtste geval verwachtte ik een doorslagje van de film met Sandrine en Gene Thomas als publiektrekkers. Ik moest al twee keer nadenken waar ik hen van kende, als omroep(st)er natuurlijk en ook als zanger(es). Al schoot de naam van de groep van Gene Thomas me niet te binnen, de naam van de zwarte van K3 dan weer wel.
Het decor zag er opvallend sober uit toen ik me net op tijd een plaatsje zocht op het balkon. Ik kon nog net zien dat chips en cola aanwezig waren in de zaal. Voor ik me kon ergeren, zong Dennis Ten Vergert als Gringoire de sterren van de hemel. Als dichter is hij natuurlijk goed geplaatst om de rol van verteller op te nemen. De intro was indrukwekkend, maar ik begreep niet elk woord. Ik kwam ook ogen te kort, want de scène ziet er wel sober uit, achter het scherm gebeurt meteen van alles. Het ballet zorgde voor een wervelend spektakel en ik besloot dat ik het wat tijd moest geven om te wennen aan die Hollandse klanken. Trouwens vroeger keek ik toch ook naar Zeg eens AAAAAAAAA? Met een volledig Vlaamse cast is echter met een korreltje zout te nemen, naast de hoofdrollen telde ik nog een paar Belgen maar ook een aantal Nederlanders. Al moet gezegd worden dat ik Jorien Zeevaart als Lys-de-Fleur perfect kon begrijpen, terwijl ik dan meer moeite had bij Wim van den Driessche als Frollo. In de pauze en achteraf hoorde ik nog opmerkingen over de verstaanbaarheid van sommige acteurs.
Ik was naar de voorstelling vertrokken met redelijk lage verwachtingen. De productie van Music Hall is natuurlijk een concept dat het in het buitenland al gemaakt heeft. De voorstelling is schatplichtig aan de beeldbuiscultuur, zelfs tijdens de solo van Phoebus waarin hij de hartverscheurende keuze tussen de twee vrouwen uitzingt, wordt achter het scherm gedanst. De mannen met blote borst waren voor mij eerder afleiding, dan een meerwaarde. En ook tijdens andere solo’s had ik wel eens het gevoel dat het decor gewoon eens mocht blijven staan, zodat alle aandacht naar de solo-artiest kon gaan. Maar wat me het meest stoorde was de weinig inspirerende muziek, het deed me bij momenten eerder aan liftmuziek denken. En dan kunnen je artiesten nog zo goed zingen, dat krijgen ze niet rechtgezet. Bovendien leek het of de artiesten voortdurend moesten schreeuwen in plaats van zingen. De muziek stond ook heel luid, waardoor de nuances wat verloren gingen. Er waren weinig stille, intieme momenten of echt compleet uitbundige momenten. En dat vond ik echt een gemiste kans, het verhaal kent voldoende momenten om er eens echt goed voor te gaan. Zoals de kroning van Quasimodo als vorst van de zotten of de scène in de rosse buurt. Het ballet zorgde voor de nodige schwung, maar de muziek leek hen eerder in bedwang te houden dan hen aan te moedigen. Van anderen hoorde ik ook dat ze af en toe wat gesproken tekst misten, ze vonden dat de verhaallijn wat verloren ging door de aaneenrijging van liederen. Persoonlijk had ik daar geen last van. Zo werd het toch nog een echte musical en geen voorstelling waarin af en toe wat gezongen wordt.
Ik was ook wel een beetje teleurgesteld in Sandrine als Esmeralda. Voor mij moet de zigeunervrouw een grote passie uitstralen. Hoe kan je anders al die mannen zo zot krijgen? Sandrine is zeker een schoon kind, maar ik miste de passie. Toen ze met Gringoir danste, leek hij eerder haar te leiden terwijl naar mijn gevoel Esmeralda toch de touwtjes in handen moet hebben. Ook op andere momenten vond ik ze eerder houterig. Ik vond ze wel straf in de scène toen ze opgesloten zat. Gene Thomas als Quasimodo kon me dan wel bekoren. Al was het goed dat ik wist dat hij het was, anders had ik hem nooit herkend.
De voorstelling eindigde wat in mineur met een technisch probleem, vijf minuten voor de finale. Uiteindelijk werd de voorstelling zelfs afgelast, om veiligheidsreden. Het nadeel van een try-out-voorstelling, zeker? Al moet ik eerlijkheidshalve er aan toevoegen dat ik mijn ticketje voor een andere voorstelling mag inruilen.
Notre Dame de Paris, nog tot 28 februari in Capitole Gent. Tickets vanaf 24 euro.
© 2010 GENTBLOGT VZW
…nu ben ik helemaal benieuwd naar dat technisch probleem: katrol kapot? Stuk scène dat omver viel?
Het doek wou al een tijdje niet helemaal naar boven, maar dat viel nog mee en vermoedelijk moest ook de roostering van het gevang opnieuw verdwijnen voor de eindscène. Ze hebben geen details gegeven, maar toen ook Gene Thomas een praatje kwam maken begonnen we het wel een beetje aan te voelen. Het is ook een beetje triestig voor de cast natuurlijk
wij (mijn verloofde en ik) waren ook aanwezig woensdag, en ook al vonden we de productie niet slecht, we hebben al musicals gezien die ons meer aanspraken. zo zagen we in de afgelopen 12 maanden ‘Elisabeth’, ‘Joseph’ en ‘the sound of music’, en alle 3 bekoorden ze ons meer. inderdaad, de verstaanbaarheid was hier en daar niet optimaal, maar dat is natuurlijk ook omdat we alles voor de eerste keer horen. Als we nu een cd zouden beluisteren of nog eens de musical zien, zouden we misschien wel alles verstaan.
dat technisch defect was natuurlijk een extra domper. en ja, we kunnen inderdaad met ons ticket nog eens gaan zien, maar als je niet van Gent (of dicht in de buurt van Gent) bent, is dat natuurlijk weer een extra verplaatsing.
Wat wij dan ook weer jammer vonden is dat er geen programmaboeken te verkrijgen waren, en geen cd’s van de musical. Of worden die pas verkocht op vanaf de ‘echte’ première ??
Nu, ons zal het niet beletten om nog andere musicals te gaan zien, hebben al ticketten geboekt voor ‘Les Miserables’ als we op huwelijksreis gaan naar Londen in juni.