Gentblogt

The Road

maandag 22 februari 2010 14u56 | josie | 7 reacties
Trefwoorden: Film, filmbespreking, Sphinx.

“Dat was nu eens de meest deprimerende film die ik ooit heb gezien” mompelde mijn wederhelft toen we zondagavond door de zompige modder in de buurt van de Sphinx naar huis ploeterden. Ik kan hem geen ongelijk geven, The Road is deprimerend en donker. Maar het zou de film oneer aandoen om enkel die woorden te gebruiken. Want The Road is ook beklijvend, meeslepend, ontzettend spannend, straf geacteerd en goed gemaakt. Het is een film die aan je blijft kleven, die de nacht nadien je dromen bezwangert met zijn grijze dreiging, die je doet nadenken, die je naar je strot grijpt en je meesleurt in een donkere poel. Die je doet denken, laat napraten. Is er dan nergens een sprankeltje hoop? En net daarom is het zo’n goede film. Ok, je zal de cinema niet vrolijk verlaten. Maar moet dat dan?

Een vader en zijn zoontje zwerven rond door Noord-Amerika. Ooit, nog voor de jongen geboren werd, is er een ramp gebeurd. Op wat er dan precies is gebeurd of wat de oorzaak was, wordt niet ingegaan. Maar sindsdien is de wereld onherroepelijk en drastisch veranderd. De aarde schudt nog bijna elke dag, alle dierlijk leven is verdwenen, de lucht is altijd grijs waardoor de zon dus niet meer te zien is en het koud, winderig en regenachtig is. De bomen sterven en vallen om, er groeit niets meer, er is amper nog brandstof. De aarde is dor en verlaten. De meeste mensen zijn al gestorven, ze werden vermoord, stierven uit ontbering of pleegden zelfmoord om erger te voorkomen. Hier en daar proberen enkelingen te overleven, zoals deze vader en zijn zoontje.
De situatie is uitzichtloos geworden en nergens is nog voedsel te vinden. Het gevolg is kannibalisme. De twee mensen op de vlucht zijn dus nooit een seconde veilig of gerust, elke beweging is ofwel de op hol geslagen, levensgevaarlijke natuur, ofwel groepen van andere mensen die alles doen wat ze moeten om te overleven en dus zo mogelijk een nog grotere bedreiging vormen.

Alhoewel de overheersende kleur van deze film grijs is, is het toch knap hoe de apocalytische wereld in beeld wordt gebracht. Achteraf besefte ik dat het meest verontrustende de constante geluiden zijn. Het is moeilijk om te omschrijven, maar de ganse film (bijna 2 uur) lang hoor je het kraken van bomen, van constructies die instorten, de aarde die beeft, de wilde bosbranden. Het is nooit stil en elk geluid kan de aankondiging zijn van gevaar. Dat werkte onderhuids de rest van de avond door.

Viggo Mortensen, die de vader speelt, zet een ongelofelijk straffe prestatie neer. De ontbering, uitputting, allesoverheersende nood om zijn zoon te beschermen, het is allemaal zo echt. Ook zijn filmzoon Kodi Smit-McPhee doet het schitterend. Het enige beetje overbodige aan de film zijn de flashbacks naar de tijd waarin het gezin ook nog een moeder telde (Charlize Theron) en nog in hun eigen huis probeerde te overleven. Deze scènes zijn ietwat melig en dragen over het algemeen weinig bij. Maar ze stoppen dan ook in de loop van de film.

De liefde tussen vader en zoon is het enige dat deze film een sprankel hoop geeft. De verhouding vader-zoon wordt ontzettend mooi uitgewerkt, we zien hoe de vader zelfs in dit bar niemandsland zijn zoon waarden probeert bij te brengen en hier krampachtig aan vasthoudt. Hoe de twee ondanks het complete gebrek aan beterschap toch blijven vasthouden aan de hoop die ze koesteren en aan de regels die ze volgen. Of die regels de beste zijn, of hun manier om te overleven de beste is, is niet duidelijk. Naarmate de film vordert, zie je ook bij de vader de waanzin langzaam toenemen. Maar zijn vrouw heeft gezegd dat ze naar het Zuiden moeten trekken en naar de kust en dat hij hun zoon moet beschermen, en dat is dan ook wat hij zal doen. Zo goed en zo kwaad als het kan, een winkelkarretje met hun weinige voedsel en kleren meeslepend.

The Road (naar het boek van Cormac McCarthy), gezien in Sphinx, St.Michielshelling 3

© 2010 GENTBLOGT VZW