Gentblogt

Brief aan mijn rechter

donderdag 25 februari 2010 13u35 | Veerle (tekst), Elisabeth Soetaert (beeld) | 3 reacties
Trefwoorden: Arca, Frank Focketyn, Georges Simenon, monoloog, NTGent.

Hier ten huize zijn we redelijk fan van Georges Simenon (1903-1989) en ja, ik beken, in Nederlandse vertaling. Niet dat ik al één Maigret gelezen heb – wel ongelooflijk genoten van de fantastische tv-reeks met Bruno Cremer – maar wel enkele van zijn talrijke ‘gewone’ romans. Simenon heeft een immens oeuvre, schreef zijn romans op heel korte tijd – in nauwelijks tien á veertien dagen -, was en is heel populair, werd veel verfilmd maar hij leed wel onder het feit dat hij niet werd opgenomen in de literaire wereld, dat hij geen literaire erkenning kreeg. Nochtans weet hij op een meesterlijke manier, in heldere zinnen en met een eenvoudige, alledaagse woordenschat, de vinger op de diepste gevoelens en instincten van een mens te leggen, zelfs op de meest donkere, ook die die zorgvuldig verborgen worden gehouden achter conventie en façade. Hij heeft een bijzonder oog voor de kleine kantjes van de mens. Hij ontrafelt hoe mensen ertoe kunnen komen om te doen wat ze doen. Simenon ontbloot maar veroordeelt niet, hij wijst niet met de vinger, integendeel, hij behandelt zijn personages met respect en mededogen, zelfs met begrip. Dat komt trouwens ook sterk aan bod in zijn Maigretverhalen.

Toen we bij de voorstelling van het nieuwe NTGent-seizoen vernamen dat Frank Focketyn de roman Brief aan mijn rechter van Simenon, door Koen Tachelet en Jeroen Versteele bewerkt tot monoloog, ging spelen, dachten we beiden: “Dat moeten we zien”. Frank Focketyn – bekend van televisie (o.m. ‘Mammie en Pappie’ in Man bijt Hond, In de Gloria en Het Eiland) en sinds 2006 lid van het NTGent-gezelschap – en Simenon, dat kon niet verkeerd gaan. Naar goede gewoonte te laat voor kaartjes voor de eerste reeks speeldata, stonden we dinsdagavond toch in het Arcatheater geduldig te wachten voor de herneming. We werden niet ontgoocheld. Integendeel.

Op de donkere scène zit een man, met zijn rug naar het publiek. Hij wendt zich tot de rechter. Hij heeft een moord gepleegd en de rechter wil hem ontoerekeningsvatbaar laten verklaren. Maar dat wil de man niet. Hij was bij volle bewustzijn toen hij zijn minnares doodde. Hij wil zijn verhaal doen. Hij wil vooral begrepen worden.

“Hij” is Charles Alavoine, een boerenzoon en enig kind van een drankzuchtige vader en een dienende, zich opofferende moeder. Na de zelfmoord van zijn vader, stelt zijn moeder haar leven ten dienste van haar zoon. Ze zorgt ervoor dat hij arts kan worden, een praktijk kan overnemen, en zich kan settelen in het burgerlijk milieu. Hij volgt haar in alles. Tot die ene ontmoeting.

De regie was in handen van Johan Simons en we zaten een uur en een kwart gebiologeerd naar een ijzersterke voorstelling te kijken. Ook scenografie, muziek, kostuum, geluid, licht, het was allemaal precies afgemeten en grensde zowaar aan de perfectie. Niets te veel, niets te weinig, sober en enkel bedoeld om de voorstelling naar een hoger niveau te tillen. En dan was er natuurlijk de fenomenale acteerprestatie van Frank Focketyn, precies zoals we het graag zien: afstandelijk en soms wat onderkoeld, maar tegelijk het hele scala van emoties bovenhalend, zonder in overacting te vervallen. Heel knap. Je moet het maar doen om zonder tegenspeler op een geloofwaardige manier ruzie te maken. Ik sta altijd in bewondering voor mensen die er, zonder de hulp van een volledige cast, decors en kostumering, toch in slagen om heel dat verhaal tot leven te wekken. Je ziet het allemaal zo voor je ogen gebeuren. En ja, op het einde van de voorstelling begrijp je wat Charles Alavoine bezielde, enfin toch tot op zekere hoogte, maar dat zal aan mij gelegen zijn.

Brief aan mijn rechter is een absolute aanrader en probeer zeker te gaan kijken. Helaas zijn de meeste voorstellingen reeds uitverkocht.

Brief aan mijn rechter, gezien op dinsdag 23 februari in Arca, speelt nog op donderdag 25 februari en vrijdag 26 februari, en op donderdag 1 april, vrijdag 2 april, woensdag 7 april en vrijdag 9 april 2010, telkens om 20.30 u. in Arca, Sint-Widostraat 4, 9000 Gent.
NTGent, Sint-Baafsplein 17, 9000 Gent, 09/25.01.01, www.ntgent.be
Alle info over deze voorstelling vindt u hier.

Ik wil hier ook nog even iets anders kwijt: waarom moeten voorstellingen dikwijls gepaard gaan met een hoop fysiek ongemak? Neem nu in Arca. We hebben daar de afgelopen tijd al een aantal prachtige voorstellingen gezien. Maar ik zie altijd zo op tegen het gedoe voor je op je stoel kan plaatsnemen. Die plaatsen zijn ongenummerd, dus ben je best goed op tijd. De deuren gaan pas op het laatste moment open, dus ga je aanschuiven en begint een kwartiertje, twintig minuten afzien. Want er is steevast gedrum: mensen die vóór jou staan, hebben dikwijls afgesproken met anderen en die willen vanzelfsprekend samen staan, inmiddels groeit de groep achter jou en schuift geleidelijk aan dichter, zodat je soms echt geprangd staat. Bovendien sta je naast de bar en heb je dus de mensen die nog een drankje komen halen (en soms de wachtende groep moeten kruisen om boven een vrij tafeltje te vinden). Of je staat in de rij, en je bedenkt dat er programmaboekjes te bekomen zijn. Helemaal achteraan evenwel.
Zouden veel zaken niet eenvoudiger en comfortabeler worden door de plaatsen gewoon te nummeren?

© 2010 GENTBLOGT VZW