Gentblogt

Rêverie uit de startblokken

zaterdag 24 april 2010 14u46 | San (tekst), Charles Strijd (beeld) | 1 reactie
Trefwoorden: dans, festival, sogni, Willemsfonds.

En zo zaten Charles en ikzelf, net zoals vorig jaar, donderdagavond op de opening van het festival. ‘De mensen’ hadden ongelijk, toch degenen die uitblonken door hun afwezigheid, want we hadden weer een zeer aangename en verrassende avond.

En ook hier waren de gevolgen van de vulkaanuibarsting in Ijsland te merken. Bij aanvang werd ons immers meegedeeld dat de programmatie aangepast was omdat sommige van de dansers er niet geraakt waren. Zo zouden Piergiorgio Milano en Johanne Timm niet kunnen doorgaan. Het gevolg voor donderdagavond specifiek was dat twee voorstellingen niet konden doorgaan, toch niet in de vorm zoals ze aangekondigd waren.

Het betrof niet de eerste voorstelling, deze van (de Ijslandse) Kathla Tor. Zij mocht het festival openen met de voorstelling ‘Marbara’, geïnspireerd op zout en de associaties die het oproept. Samen met danseres Gudrun Oskardottir bracht ze prachtige dans waar heel wat emotie en gevoelens aan te pas kwamen. Mijn favoriet van de avond en nog te zien op zaterdag 24 april 2010, 15u.

Joaquin Sanchez Guerrero uit Spanje bracht vervolgens ‘Always look at the sea’. Een solo waarin dans, beweging en gevoelens vervlochten worden, maar waar ook tekst in de vorm van poëzie en expressie wordt gebracht. Zeer de moeite waard en nog te zien zaterdag 24 april 2010, 20u.

Het eerste deel werd afgesloten door de Koreaanse Howool Beak. ‘Fade’ was één van de twee voorstellingen van de avond die door de vulkaanuitbarsting niet kon doorgaan. Danseres en choreografe Howool Beak was aanwezig, doch haar danspartner niet. Net zoals de laatste danseres van de avond, heeft zij dan, speciaal voor het festival, een nieuwe voorstelling gemaakt. We kregen een kunstzinnige film te zien die overging in de eigenlijke voorstelling. Het was een eenmalige voorstelling, dus niet voor herhaling vatbaar.

Na de pauze zagen we ‘Seven Skins’ van Rachel Birch-Lawson, een solo waarbij ze het concept identiteit en eigen ik exploreert. Een heel expressieve voorstelling, vooral dan met haar ogen. ‘Me being me watched by you being you’ en zo voelde het ook aan.

Olga Masleinnikova was de tweede choreografe van de avond die haar voorstelling in rook zag opgaan door de vulkaanuitbarsting. Het trio werd een duet en in plaats van ’6 minutes before’ kregen we iets heel nieuws te zien. Twee prachtige danseressen die heel goed op elkaar afgestemd zijn in een wervelende choreografie. Nog te zien op zaterdag 24 april 2010, 20u.

Opnieuw een zeer aangename avond gehad en ik kijk (nogmaals) uit naar het volgende project van vzw Sogni.

© 2010 GENTBLOGT VZW