RSSIjzersterke Kraakpand #4.7
Het was een bijzondere editie van Kraakpand afgelopen zaterdag. De organisatoren konden het bordje uitverkocht bovenhalen voor deze XL-editie. Misschien daarom dat we een gratis drankje kregen aangeboden? Zes groepen in een presentatie van Dirk Blanchart. De openingssong zette de toon, al is Erps-Kwerps dan nog niet gesplitst, dit kon alvast het feestje niet drukken. Daarna kon Pornorama er meteen in vliegen. Ze maakten onmiddellijk duidelijk dat er ook gerockt mocht worden op een zonnige zaterdagavond. Het is niet voor niks dat ze tien weken in De Afrekening stonden. It’s my fit zou dan ook nog later op de avond op de setlist staan. De bassist droeg een mooi groen hemd en een zomerse hoed. Compromisloze rock. Een beetje een vreemde eend misschien in het lijstje van deze Kraakpand, maar dit maakt nu net het geheime ingrediënt voor een succesvolle Kraakpand.
Daarna was het de beurt aan het Gentse duo Mary & Me. Al waren ze zaterdagavond met zijn vijven. Hun debuutcd Songs for Johny wordt algemeen goed onthaald in de pers. Blanchart omschreef het als sprookjes voor volwassenen. Ik was dan ook benieuwd. Ik had hun optreden in de Vooruit om de één of andere reden misgelopen en hoopte op een herkansing. Hun schreeuwen bij de start van het nummer I laugh deed me aan The Ting Tings denken. Zangeres Elke-Andreas Boon had een vleeskleurig of misschien crèmekleurig kleedje aan. Nu weet ik dankzij de Flair dat het nieuwe naturel helemaal het van het is, ik ben niet meteen een fan. In het geval van Elke-Andreas zorgde het voor een zekere kwetsbaarheid. Al zou je bedrogen uitkomen, je hoort ook flarden van Tori Amos en andere sterke dames, maar bovenal hoor je Elke-Andreas, een sterke madam op het podium, qua présence en qua stem. Tijdens Human no more spint ze als een kat, lokt ze het publiek met haar stem. Freaky girl is dan weer grillig maar ook innemend. Ook Pieter-Jan De Waele heeft een stem die je bijblijft. Een duo om naar uit te kijken, als je het mij vraagt.
Ook Lieven Tavernier en Bruno Deneckere speelden een thuismatch in de Handelsbeurs. Lieven Tavernier zorgde voor zijn eigen inleiding. Met een Franstalig lied vreesde hij allerminst om voor de ethische commissie van de N-VA te moeten verschijnen, en terwijl hij bezig was, zorgde hij ook nog voor een lichte paniek bij Pornorama door hen als begeleidingsband aan te kondigen. Een grapje. Lieven Tavernier en Bruno Deneckere zijn groot genoeg om hun ding te doen. Los van alle muzikale trends brengen ze kleinkunst. Twee gitaren en een mooie tekst, soms heb je niet meer nodig. De weemoed waarmee hij over de liefde of wat de liefde had kunnen zijn, zingt is prachtig. Ik wist niet dat hij tekende voor De Fanfare van Honger en Dorst en het deed deugd om het nog eens te horen. Een aangename ontdekking en ongetwijfeld komen we ze wel nog eens tegen op de Gentse Feesten ofzo.
Liesa Van der Aa was de volgende in het rijtje. Sinds haar vijfde speelt ze viool, de grote klassiekers en onderweg kwamen daar ook eigenzinnige deuntjes van pakweg The Velvet Underground en konsoorten bij. Ze is de revelatie vorig jaar op Saint-Amour. Ze schrijft momenteel aan een opera en een filmsoundtrack. Een bezige bij, zoveel was duidelijk. Met Louisa’s daughter brengt ze meeslepende muziek met een Lynch-trekje. Muziek met laagjes. Ze bespeelt haar viool als een gitaar, haar stem klinkt verbluffend, soms met een vleugje PJ Harvey. Nog een ontdekking! Het leek soms redelijk ondankbaar om vlak voor of na haar Mary & Me te programmeren, maar beide dametjes staan gerust hun mannetje en zijn sowieso moeilijk in een vakje te duwen.
Shepherd’s dream is de nieuwe cd van DAAU en het is een understatement om te zeggen dat we er een tijdje hebben op moeten wachten. Blanchart confronteerde hen met een uitspraak over hun nieuwe cd. “Weg met de anarchie, leve de poëzie”, maar hij bracht Simon Lenski in een lastig parket. Hij herinnerde zich de uitspraak niet, maar instrumentale muziek kan ook wel als poëzie klinken. Een cello, contrabas, accordeon en klarinet vormen een niet alledaagse bezetting en telkens weer ben ik onder de indruk. Later op de avond is er nog een interessante samenwerking met Louisa’s daughter tijdens Out of the woods. En jawel, het smaakt ook al naar meer.
Isbells zit goed verborgen op het podium. En voor mij zit daar meteen ook een stuk van de gelijkenis met Bon Iver, al voelde de zanger Gaëtan Vandewoude zich naar eigen zeggen ook wel geïnspireerd door de groep tijdens de opname. Iedereen keek reikhalzend uit om toch maar een glimp op te vangen, mij lukte het niet. Veel meer dan een rood geruit hemd heb ik niet te zien gekregen, en dan zat ik toch al in de eerste rijen. Dus liet ik de muziek maar voor zich spreken. Natuurlijk kon As long as it takes niet ontbreken. Ze kwamen, zagen en overwonnen. Met hun akoestische muziek pakken ze iedereen in, niet moeilijk dat hun optredens uitverkocht zijn.
Mis de laatste editie van Kraakpand van dit seizoen niet. Op 1 mei staan onder meer Bettie Serveert, Creature with the Atomic brain op de agenda van Kraakpand #4.8.
© 2010 GENTBLOGT VZW
‘t Was inderdaad weer eens zeer goed. Die gezamenlijke openingssong was trouwens Roadrunner van The Modern Lovers, en voor zover ik weet beginnen ze daar altijd mee. Een geniale keuze trouwens, het zet meteen de goede sfeer.
Bedankt, ik zocht al een hele tijd naar de titel van die song. Hij is inderdaad perfect gekozen.