RSSHet leven zoals het ook is: armoede in de stad (I)
“Kom maar binnen.” Het huis is vuil, plakkerig, smerig. De kleine living is volgestouwd met vuilniszakken.
“Zet u”, zei ze vriendelijk. Het bleek de bedoeling op zo een zak te gaan zitten. “Daar zitten de winterkleren in. We hebben geen stoelen.” Ik durfde niet te vragen wat ze dan wel in de winter deden.
“Nog geen 500 euro krijg ik sinds mijn zoon terug thuis woont. Met je zoon is ook samenwonen hé. Maar zijn geld zit bij een advocaat. Mijn zoon werd geïnterneerd na een misdrijf door een psychose, maar hij moet wel nog afbetalen aan het slachtoffer. Dat regelt de advocaat. Hij krijgt geld van de ziekenkas.”
“Ik heb zelf kanker gehad. Ben snel moe. Ik zoek werk, maar ik ben al 52 jaar. En nu mijn zoon van de commissie ter bescherming van de maatschappij terug thuis mag wonen, moet ik ook nog eens 54 euro voor zijn medicatie betalen.”
Ik vroeg haar of ze dan geen meubels kreeg van de armenzorg. En die advocaat, die mag het geld wel beheren maar moesten de kosten van de medicatie niet door haar zoon worden betaald? En of ze niet ging eten bij Poverello?
Ze schudde het hoofd. “De buurt weet wat mijn zoon heeft misdaan. Mijn dochter, mijn vriendin, de buurvrouw, ze spreken niet meer met mij. Ik heb eens naar die advocaat gebeld maar die was kort en vertelde dat hij de belangen van mijn zoon behartigt, niet die van mij. Poverello zeg je, waar is dat? Want ik kom al jaren niet buiten hoor. Ik ging enkel op zondag mijn zoon bezoeken in het Guislain-instituut.
Ik belde naar de advocaat en zei dat ik dat toch wel eens zou uitspitten (voor de pers dan). Gaf haar het adres van Poverello. En belde met iemand van de sociale dienst. Die zou contact opnemen.
Het resultaat: ze kreeg een gratis pas om het openbaar vervoer te gebruiken. Ze kon bijna elke dag eten in het buurtrestaurant. De advocaat stortte elke maand eerst 200 euro voor de zoon en betaalde dan pas de schulden verder af met het overblijvende geld.
Dat was vorige zomer.
Nu krijg ik een brief met de post. Met tickets voor de Decascoop. Waarde: 50 euro. “Bedankt” staat op een kaartje met bloemen. “Ik heb nu terug vrienden en we zijn er nog lang niet, mijn zoon is terug opgenomen, ik heb nog steeds een pak schulden maar ik krijg nu de krant, heb wat meubels gekregen en doe mee aan wat activiteiten van de stad — allemaal via dat sociaal restaurant.”
Het voelt niet goed.
Vooral niet omdat de vragen blijven: hoeveel mensen zitten er achter vier muren in mijn stad die deze organisaties niet kennen? Hoeveel advocaten denken niet aan de menselijke context maar – want dat was het antwoord – verschuilen zich achter ‘de cliënt moet zelf vragen wanneer hij meer geld nodig heeft’ (alsof de zoon – ziek – dat zou kunnen)?
…en ik zie plots ook weer dat beeld van dat kind – het was ooit een andere reportage over voedselpakketten aan vierdewereldgezinnen, door Rotaryclub Gent-Zuid met Kerstmis deur-aan-deur uitgedeeld – tot vandaag weet ik niet wat ik moet denken van zo’n acties – één keer gaan we met eten langs bij de armen!
Het kind opende de kartonnen doos en zei “Hé mama… joepie… kip!”
© 2010 GENTBLOGT VZW
Ik ken veel wat er van gezegd word.Heb ook cvs ma toch moet ik van de advocaat werk zoeken en een extra gaat er nooit af.Mijn kleinste zoontje moet veel op controlle na het uz.Dit is zelfs de advocaat te veel.Kleren daar is geen geld voor voor iets te doen van de zomer nee geen geld.Vraag ik mij veel af dat ze eens hier naar de armoede beginnen kijken in plaats altijd het buitenland.Hier is er ook armoede maar word niks aangedaan
en ik wil graag helpen! laat maar weten met wat en hoe !
Je vraagt je af hoeveel straathoekwerkers er nog meer nodig zijn om dit soort (grotendeels onwetendheids)armoede een beetje te helpen lenigen?
En dat terwijl asielzoekers in hotels gelogeerd worden met een forse vergoeding er bovenop …
Gaan we weer beginnen? Steek het op de asielzoekers, yep.
Of op de advocaten hé Els :-)
Oei .. mag de realiteit niet meer gezegd worden ?
wat heeft het ene volgens jou met het andere te maken?
Blij dat je het vraagt Marc.
Het antwoord is ‘belastingsgeld’, dat er enerzijds niet meer is, en anderzijds in een bodemloos gat wordt gegooid.
Als ze een deeltje van het belastingsgeld dat naar de banken is gegaan zouden recupereren (nu ze weer wist maken of op het moment dat ze weer winst maken), dan kan je alle (kans)arme mensen helpen, zowel de asielzoekers als de mensen hier in Gent. Banken, dat noem ik een bodemloos gat. Want veel is er nog niet veranderd.
@ron.nogal moeilijk reageren als je gesprekspartner zijn informatie aan een cafétoog haalt.
iedereen die kan lezen weet dat de ene dienst een vergoeding moet betalen aan de andere dienst, dus dat die mensen zelf daar niets van in de hand krijgen!
je moet toch geen “intelectueel” zijn om dat te begrijpen: het min.binnenlanse zaken moet geld aan fedacil(vluchtelingen). ze betalen niet genoeg. de rechter heeft geoordeeld dat bz. moet betalen en heeft daar een som op gezet. omdat er teweinig huizen beschikbaar zijn, om vele redenen(welke huisbaas verhuurt?), heeft men die mensen in hotels moeten steken.
door omstandigheden ken ik daar een paar van: dat zijn van die kruipkoten voor mensen die 15euro per nacht kunnen betalen, met de hele familie op de kamer wel te verstaan. één toilet en douche per zes kamers…..
de verzinsels zijn natuurlijk gemakkelijker dan de iets moeilijker werkelijkheid.
omdat ik iets teveel geconfronteerd ben met mensen die de eindjes niet meer aan mekaar kunnen knopen, mensen die heus niet dom zijn, valt dit verhaal me dubbel zwaar.
ik denk dat al die diensten echt hun best doen, maar als in mijn omgeving gezinnen zijn die naar buiten de schijn ophouden om dan op een minimaal menu te overleven, is dat slechts de top van de ijsberg.
zelfs al weet je dat je recht hebt op bepaalde tegemoetkeringen, de stap naar het ocmw. is groot.
wat moet het zijn voor mensen die het niet weten!
er moet me nog iets van het hart. waarom is de ene sukkelaar steeds zo jaloers op de andere sukkelaar?
“die krijgt het voor niets en ik ik met mijn klein inkomen, moet ervoor betalen!”.
En witte lijnen! Veel te veel witte lijnen op de straten!
Daar ben ik het wel mee eens (zittende op mijn nieuwe bank van Bert Plantagie )