Gent Jazz: Spannend, soulvol en silly

zondag 18 juli 2010 17u19 | Bram De Meyer (tekst), bruno bollaert (beeld) | 3 reacties
Trefwoorden: , , , , , , .

Gent Jazz 2010 loopt stilletjesaan op zijn laatste benen. De voorlaatste dag mogen de “Mad Men“ van Madness finaal de pannen van het dak komen spelen. Maar eerst nog opwarmen met behulp van Root en Gil Scott-Heron.

Gent Jazz door Bruno Bollaert

Openers Root zijn typisch het soort ontdekking die je op Gent Jazz kan doen. Geleidelijk aan sijpelt het publiek dan ook de lege tent binnen om deze band aan het werk te zien. Voor het eerst onder de noemer Root op een festival, staat het trio voor een opwindende drievuldigheid van Drums, Bass en Rhodes/Piano. Het trio Dominique Vantomme, Mirko Banovic en Geert Roelofs tekent voor een gevarieerde set waarin geen enkel stijl geschuwd wordt.

Root op Gent Jazz 2010, door Bruno Bollaert Root op Gent Jazz 2010, door Bruno Bollaert

Zowel de rustige nummers in de stijl van Keith Jarrett als de meer swingende nummers kunnen overtuigen. Drummer Geert Roelofs zet bij ieder nummer zijn persoonlijke, geweldige ritmehandtekening. Zo hoekig dat het bij wijlen soms aan Drum’n Bass doet denken. De piano- en Rhodes-partijen van Vantomme blinken één voor één uit in inventiviteit en verborgen meesterschap, getuige daarvan onder meer de originele verfrissende cover van Abba’s Money Money Money. Spannende ontdekking dus, benieuwd wat we van dit trio in de toekomst nog mogen verwachten…

Root: Dominique Vantomme (Fender Rhodes, orgel, wurlitzer), Mirko Banovic (bas, samples), Geert Roelofs (drums)

Wanneer Gil Scott-Heron ten tonele verschijnt blijkt meteen dat de man het goed kan uitleggen en bovendien over een niet onaardig gevoel voor humor beschikt. Geen onbelangrijke gaven voor een man die met zijn soulvolle bluesy ‘Spoken Word’-muziek in de jaren 70 en 80 een voorbeeld werd voor velen.

Gil Scott-Heron op Gent Jazz 2010, door Bruno Bollaert Gil Scott-Heron op Gent Jazz 2010, door Bruno Bollaert

Zelfs heden ten dage wordt de man nog vaak gesampled, krijgen we uit zijn mond te horen. Soms oogluikend toekijkend wat men met zijn muziek uitspookt en andere keren dan weer vol vertrouwen dat zijn muzikale ‘heritage’ goed gebruikt zal worden. Respectbetuigingen met andere woorden voor Kanye West en Common.

Die laatste samplede voor The People het nummer We almost lost Detroit. Een goede reden voor Scott-Heron om het originele nummer nog eens boven te halen. Zo bulkt het eerste deel van zijn set van boeiende nummers mét omkadering waaronder ook nog Winter In America. In het tweede deel echter zakt het niveau een beetje, wanneer Scott-Heron zijn nummers eindeloos lang laat uitspinnen samen met zijn band. Een band die hij tijdens zijn carrière met andere ensembles als The Midnight Band en Amnesia Express samenraapte.

Gil Scott-Heron op Gent Jazz 2010, door Bruno Bollaert

Als gevolg van die wat langdradige aanpak, krijgt de man bij de aankondiging van zijn laatste nummer van de organisatie te horen dat hij zijn biezen mag pakken. Dit tot groot ongenoegen van het publiek en de man zelf. Desondanks, helemaal onbegrijpelijk was het niet, een iets strakkere timing voor zichzelf had meer vaart in het optreden gehouden.

Gil Scott-Heron (spoken word, zang & keyboards), Glen Turner (zang, harmonica), Tony Duncanson (percussie), Carl Cornwell (saxofoon, fluit, keyboards)

Dat het overgrote deel van het publiek voor Madness is gekomen, is al snel duidelijk. De uniformen van de 2 Tone ska fans bevolken de eerste rijen voor het podium en wanneer “Hey You, don’t watch that, watch this!” weerklinkt, kan met de Prince Buster-cover One Step Beyond meteen het hek van de dam.

Madness op Gent Jazz 2010, door Bruno Bollaert Madness op Gent Jazz 2010, door Bruno Bollaert

Wat volgt is ̩̩n grote aaneenrijging van hits die Madness gestaag heeft opgebouwd. Vooral de openingssequens РOne Step Beyond / Embarassment / The Prince / My Girl Рals de finale slotserie House Of Fun / Baggy Trousers / Our House / It Must Be Love draaien de ambiance-kraan helemaal open en doen het publiek volledig op hol slaan.

Madness op Gent Jazz 2010, door Bruno Bollaert Madness op Gent Jazz 2010, door Bruno Bollaert

Tussendoor is er ook nog plaats voor de Max Romeo-cover Chase The Devil en horen we zanger Suggs zowaar Gil Scott-Heron citeren: The Revolution Will Not Be Televised!

Madness op Gent Jazz 2010, door Bruno Bollaert

Madness op Gent Jazz 2010, door Bruno Bollaert

Praktisch

Elke festivaldag is er het Jong Jazz Talent Gent concours in het festicalvafé aan De Bijloke. Telkens om 16u (op 8, 11 & 18/07 om 14u). De toegang is gratis.

Elke festivaldag zijn er jamsessies vanaf 23u30 in het NH Hotel Gent Belfort (in de Middeleeuwse kelder van het hotel). De toegang is gratis.

Gent Jazz, vindt plaats van 07-11/07 & van 15-18/07, op de Bijlokesite in Gent. Tickets vanaf 29 euro voor een dagticket in voorverkoop tot 73 euro voor een driedagenpas. Kinderen tot 2 jaar gratis, 3 tot 12 jaar: 5 euro (alleen aan kassa).

© 2010 GENTBLOGT VZW

3 reacties »

  1. Reactie van Bénédicte Verhegghen

    ik was er bij, helemaal en ‘t was super!!!
    een groot feestelijk gevoel onder de tent
    en iedereen deed vrolijk mee!!!

  2. Reactie van Peter Mason

    We were there and it was a beautiful night in a beautiful city
    I can only read your review in google translate, so it’s a bit garbled, but it seems you didn’t like Gil Scott Heron. We thought it was a wonderful set; soulful blues and gentle humour mixed with some quite funky tunes.
    The crowd didn’t seems sure, however, but I am very glad that I was able to see him.
    Anyway, it was a great night and everyone was smiling and friendly and, compared to an English festival, it was so well organised; the beer was good and cheap, the toilets were clean and there was plenty of room to chill when we needed a break. Brilliant.

  3. Reactie van Mark Somers

    De houding van de organisatie tov Gill Scott-Heron vond ik blijk geven van bijzonder weinig respect. Dat zijn set ‘strakker’ zou moeten zijn vind ik niet relevant. Ging het hier niet over een jazzfestival ? Bovendien kregen de heren van Madness veel ruimte om over tijd te gaan. Zij spelen strakke liedjes en deden dat zeer goed, maar met jazz heeft het weinig te maken. Elke muzikant, ook de mensen van MAdness, zal weten dat Gill zeer slecht behandeld werd.
    Jammer.