Gentblogt

Tristero op de Gentse Feesten

zondag 18 juli 2010 12u03 | Caroline Neels | reageer
Trefwoorden: CAMPO, Tristero.

CAMPO Boma in de Bomastraat is verbouwd tot een jaren ’70-interieur. Het meubilair, het tapijt, het behang, de tafels, de jurken en broeken sleuren ons enkele decennia terug in de tijd voor Abigail’ s Party. Oorspronkelijk een beroemd theaterstuk uit 1977 van de Brit Mike Leigh die we kennen van films als ‘Secrets & Lies’ en ‘Vera Drake’. In Groot-Brittannië is Abigail’s Party een absolute klassieker en heeft het inmiddels een even grote cultstatus als Mister Bean en Fawlty Towers. En dat lang voor Hyacinth Bucket/Bouquet op het scherm kwam. Tik maar eens in op Youtube!

Het Brusselse Theatergezelschap ‘Tristero’ zorgde zelf voor de vertaling. De adaptie van het stuk van het Groot-Brittannië anno 1977 naar het Vlaanderen van 2010 bleek niet zo moeilijk. We zitten dus in de keuken, eettafel en woonkamer inclus van een keurig stel uit een keurige buurt en het publiek zit heel dicht om niet te zeggen bijna in het decor.
Ha, die seventies. De tijd van Demis Roussos op de achtergrond, van party’s waar duchtig gerookt wordt, waar de drank rijkelijk vloeit, van de olifantenpijpen, de platen van Thijs van Leer, de opzichtige coctailprikkers, de kitscherige lavalampen. Supergadget van de avond is een prachtige sigarettenholder die een waaier aan sigaretten presenteert. Je wilt het ding zo in huis halen.

We maken kennis met de flamboyante Beverly (Kristien De Proost) die haar nieuwe buren uitnodigt voor een gezellig feestje. Huisvrouw Beverly heeft zich sexy uitgedost, beheert de coctailbar volledig en voert graag het hoge woord. In tegenstelling tot haar zwijgzame man Laurence (Peter Vandenbempt), een drukbezette vastgoedverkoper, die stijf in pak gebeiteld blijft zitten in zijn zetel. Hij heeft vooral last van oprispend maagzuur en dat niet alleen door werkstress blijkt later uit het stuk.

De nieuwe buren dat zijn de poseur Tony (Youri Dirkx met hilarische pruik) en praatgrage verpleegster Angela (Lorenza Goos). De agressieve macho Tony en de wat schaapachtige Angela doen het niet zo best samen. Tony zwijgt vooral wat hem niet belet te loeren naar de sexy Beverly die helemaal uit de bol gaat op een plaat van Demis Roussos. “Hij is toch goed, wel een dike man maar als hij zingt hoor je dat niet”, aldus Beverly over haar idool.
Ook alleenstaande moeder Suzanne (Iris Van Cauwenbergh) is uitgenodigd want die is buitengevlogen op het feestje van haar eigen tienerdochter. Met andere woorden moeder Suzanne is niet welkom op de party van punkster-dochter Abigayl.

Buitengeborsteld en ook al eens eerder door haar ex-man architect die dan ook nog eens hertrouwd is.

“Neen ze hebben nog geen kinderen” verzucht ze. “Het enige wat hun nog niet gelukt is”. Suzanne heeft het zwaar te verduren sinds haar echtscheiding. Toch vinden Beverly en Angela dat ze goed af is zonder man. Maar ondertussen hebben ze er zelf wel een.

Na enkele Gin Tonics wordt alles pijnlijk. En niet alleen het schreeuwerige behang dat vloekt met het te drukke tapijt maar ook de personages schoppen wild om zich heen. Beverly en Laurence mogen dan een keurig echtpaar zijn uit de betere buurt maar ze doen er alles aan om elkaar tot op het bot te vernederen. Als wapen in de strijd gebruiken ze zelf hun gasten.

Enfin, de coctailparty loopt volledig uit de hand.

Ik hoor u al denken: “wat een clichéverhaal” maar het is er wel één die heel goed gebracht is. Tristero moet het niet hebben van het platvloerse of van de slappe Britse slapstick. We krijgen eerder een subtiel, grimmig spel te zien. En dat is een kunst goede comedie brengen.

Kortom : huis,-tuin- en keukengesprekken in een heerlijk seventies-décor. Zeer goed gespeeld. Leuke vondsten in het stuk. Heel herkenbaar ook. Dat allemaal in een klein zaaltje waarbij het publiek bijna in het décor zelf zit. Ze kunnen je zo een aperitiefhapje aanbieden en achteraf bij het buitengaan krijg je van de acteurs een “ Gin Tonic” aangeboden in de bar. Maar een sigaret steek je niet op. Dat mag in deze tijden alleen nog door acteurs op scène.

Het Theatergezelschap Tristero speelt ook nog inhetzelfde décor een ander werk “ Living” Het grootste gat in dit stuk is de tekst. Er is er simpelweg geen. ‘Living’ is echter geen vervolg op Abigail’s Party. Integendeel, na die komedie meer dan veertig keer te hebben opgevoerd, is dat stuk een soort anti-pool geworden. Living is een allerminst publieksvriendelijke antikomedie zonder woorden.

Abigail’s Party, CAMPO Bomastraat 35. Van 17 Juli tot 20 juli van 20u30 tot 22u00.
Living, speelt van 22 tot 25 juli van 20u30 tot 22u00. Kaartjes kosten 12/9 EURO. Tickets via Campo.nu

© 2010 GENTBLOGT VZW