Gentblogt

Flip annexeert de Gras- en Korenlei

dinsdag 20 juli 2010 12u52 | patricia (tekst), Thierry Lammertijn (beeld) | 4 reacties
Trefwoorden: Flip Kowlier, Gentse Feesten, polé-polé.

“Hij deed het al jaren in het West-Vlaams en nu ook in ska en reggae”, zei de presentator. Of iets dergelijks. Een beetje een flauwe aankondiging, maar de bolero van Ravel – javel, zei mijn cultuurminnende buurman die trouwens na het eerste liedje het voor bekeken zou houden. Flip Kowlier liet de Gras- en Korenlei geduldig wachten voor hij met de Gentse leeuw zwaaiend het podium op kwam. Niet iedereen wist waar die witte leeuw op een zwarte achtergrond voor stond. Het zorgde wel voor de nodige hilariteit bij het groepje waar ik voor de gelegenheid bij stond, het schept een band om samen in de lokale horeca ergens in een kleine buurgemeente van Izegem te werken, ook al is dat 10 à 15 jaar geleden en wonen we ondertussen allemaal in Gent. Toen Kowlier Gent West-Vloms riep was de instemming op Polé Polé dan ook groot, een kleine revanche?

Niet evident om op te torsen tegen Daan op het Sint-Baafsplein, zeker niet als je ook nog eens later in de week op de Kouter staat, maar het was gezellig druk daar op de leien. Zwembad met de strofe “‘t Is ier goed, ‘t is ier goed, kunt dad eigenlik nie verbetern”, vormde dan ook een passende openingstrack.

De nieuwe liedjes liggen nog niet zo vertrouwd in het gehoor, maar door meteen de radiohit Mo Ba Nin los te laten was iedereen wel opgewarmd. Kowlier sprak het publiek regelmatig aan en liet ze op commando regelmatig eens meezingen of roepen. “Ook daar in de VIP-tent, allemaal Kowliers daar in de tent, maar mijn echte familie staat hier” en toen wees hij op de menigte vlak voor het podium. En muggezifters zouden durven beweren dat zijn West-Vlaams toch al een beetje opgekuist is geraakt, aan de essentie is weinig veranderd. Een flard van ‘t Hof vond moeiteloos zijn plaats in een uitgesponnen solo van een recent nummer.

Het was een aantal jaar geleden dat ik hem nog aan het werk zag en met Ottoradio heeft hij natuurlijk wel voor een nieuw geluid gekozen. Al wees hij ons meteen ook terecht Bom Bin van op In de fik was al reggae en had ik hem tot gisteravond nog nooit weten zingen op een podium. Al is het wel een hilarisch lied over mails met domme dingen in en msn. Flip Kowlier zong het vanuit een strandstoel, cockail aangereikt, terwijl hij de leden van zijn band tegen elkaar uitspeelde. Een spelletje wie de solo mag spelen, de bassist Lazy Horse trok aan het langste eind, maar Peter – the best is yet to come – Lessage op keyboards kreeg ook zijn kans.

De oudere liedjes pasten perfect in de set. Neem nu Bjistje in min uoft één van mijn favorieten. Ook het liedje over vuile manieren, waarop de kleine kinderen hun oren moesten afdekken, de grote kinderen hun broek afsteken en de meiskes…. Wel dat laatste, heb ik niet meteen gesnapt. Maar met een lied als “De grootste lul van ‘t Stad” is dat misschien niet noodzakelijk. Als een dirigent gaf hij instructies “meer snares, enkel snares, en nu…”

Zelfs in een stevig ska-kleedje doet Welgemeende wat we er van gewend zijn: het publiek gaat serieus uit het dak, melodica of niet. En dan weet je wel dat het einde van de set nadert. Ottoradio met een flard Mo Ba Nin zorgde voor een kort afscheid. Een leuke cover van Is dit nu alles van Doe Maar toonde dat Kowlier een kind van de jaren tachtig is. En daar kon No woman, no cry van Marley natuurlijk ook niet bij ontbreken.

Polé Polé zette de nacht goed in, massa’s lachende gezichten, cocktails à volonté, mooie muziek en dansen, meer moet dat niet zijn. En Flip Kowlier had er zelf ook duidelijk zin in: “Sebiet after partie bie mie in Marjakerke, sorry beze.”

© 2010 GENTBLOGT VZW